Oaltje

Veurege week zundag haren we veziede. Oaltje was der, de vrijgezelle zuster van Zwoantje, mien laive vraauw. Heur haile leven is ze n ainspaanjer. k Zeg wel es tegen Zwoantje, dat zai bliede wezen mag dat ze mie tegenkomen is, aans was zai ook n soort van Oaltje west. Gekhaid hur, gekhaid, zeg k der din gaauw achteraan.
Mor woar Zwoantje gelok had het, dat ze mie tegenkomen is, doar het Oaltje t minder trovven. Goud, der was n moal n zekere Luppo west, aargens achter Scheemterhammerk vot. Dij haar bie de daarde moal kovviedrinken al zien aigen slovven mitbrocht. Dat haar Oaltje toch wel n beetje aigen vonden. Toch ging dat nog net, mor dou hai bie de vaaierde moal noa de kouke zien gebit bie de geutstaine òfspuilde wör heur dat veul te görteg en haar ze hom de deure wezen. En doar was e hìngoan, ons Luppo, mit slovven in d aine en zien haalf ofspuilde gebit in d aander haand. Weerom noar Scheemterhammerk.

Oaltje. Zo òf en tou staait ze zo mor veur onze neuze. Bellen, dat dut ze nait meer, omdat wie der tegenswoordeg zo’n voicemail antwoordapperoat opstoan hebben en omdat zai nait wait, wat of ze tegen zo’n hooghoarlemmerdiekse vraauwlustem zeggen mout. Ainmoal het ze t perbaaierd. Dou ston der n beetje schrikachteg bericht van heur op: “Wou hu wel heven tegen Zwaantje mijn zuster zeggen, dat hikke, zijn zuster, zundag bij haar komt. Tegen hetenstijd.” Ze haar t ducht mie nait goud begrepen. Sunt dij moal belt ze nait meer en staait ze zo op stoup. Zundag dus ook. Mit n tazze in d haand mit heur bekende cake ter in. Bekend bie ons, nait bie joe. Ie maggen joe gelokkeg priezen. Want Oaltje nimt aaltied n cake mit dij ze zulf bakt hèt. Ze kin nait goud bakken. Heur cake is n oet portland en grind optrokken baauwwaark, dij as je hom nait mit n soort van hakmes splieten en tot groes moalen, over aiwen opgroaven wordt in onze Grunneger grond. Ik wil der wieder nait te veul over zeggen. Allènt mor, dat Oaltje heur cake gain geschenk is, mor n straf, din waiten ie wel genogt.
Zwoantje zee: “Oh, wat ja weer n lekkere cake, dij is veur van de week hur. Ze sleepte hom noar t aanrecht, woarbie ze der wel veur oetkeek, dat ze hom nait valen luit. Ie hebben ja zo n knitter in de plavuizen.

Noadat wie wat waarm eten achter de knopen haren, wollen wie wel es even n stòkje lopen. t Was ook ja mooi haarfstweer. Wie gingen in ons schiere Knoalster bos lopen. t Was der nait slim drok. Veur ons aan luipen zo’n man en zo’n vraauw. Ie waiten wel; zo’n stel, dat d aarms onder t lopen om nkanders scholders legt. Vrouger deden Zwoantje en ik dat ook wel, mor tegenswoordeg kinnen wie dat ja nait meer òfrekken.

Wie lopen, as wie lopen, mainsttied gewoon lös. Mor dizze raaize lu, gebeurde der wat geks. Zwoantje nam inains n roam noar mie tou en stak mit n gloepstreek heur aarm deur mien rechter aarm. Nou heb ik doar n gloepenze hekel aan, omreden zai lopt nooit in de pas. Want as wie net ons linkerbain noar veuren doun mouten, din dut zai aaltied de rechter veuroet. En dat blift mor zo deurgoan. Zeg k ter wat van, din gaait t even goud, mor even loater is ze de slag weer kwiet. En din hobbel je der zo maal over. Din heb je.ja aingoal zo’n dood gewicht aan d aarm hangen. En leventeg is t ja al… Nou ja, ik riet mie din mainsttied weer lös, mor dizze raaize luit ze mie nait vrij. Ze haar mie klemvast. Inains docht ik: verdold, dat is vanzulf omdat Oaltje der bie is. Zo van: kiek es hier, ik heb n kerel en doe nait. Mor dou bleek, dat Oaltje ook nait van guster was, want wat dee dij? Dij ging aan d aander kaante van mie lopen en kreeg mie in de linker aarm. En omdat zai femilie van nkander binnen, luipen ze baaident geliek… oet de pas. En ik? Ik schudde der tussenin wat deurnkander hìn. k Wör der glad n beetje beroerd van, van aal dat geschoedel. t Gebit klapperde mie der van.
Bie zetten haar k de baaide vouten alderdeegs van de grond. En zo luipen wie doar din, deur de Knoalster bozzen. Twij kerdoate vraauwen mit n bongelnde slove der tussenin.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf