Molbulten

Wie haren vrouger bie ons in de femilie n oomke en dij oomke haitte oom Aalbert. As je dat hail vlöt achtermekoar zeden, din kregen je: oom Aalbert, oomaalburt, oommolbult.
Oom molbult. Dat zeden wie din ook, as e nait in de buurt was. Aan dizze oom molbult mos ik denken, dou ik van de week op n kwoaie mörgen n dikke bult in ons blaikveld zag. n Molbult, o bliksem.
Nog nooit haar ik in ons mooie grasveld, woar wie zo zuneg op bennen, n molle had. Dit was d eerste moal. Gauw plattrappen mor en hopen, dat het doarbie bleef. Nee dus.
‘ s Oavends tegen n uur of zèze, wie waren even vot west, dou zag ik tot mien grote schrik in t gras drij bulten stoef bie mekoar en even wieder nog es twije. Nou ben ìk slim wies mit mien grasveld, mor mien Zwoantje…. dou Zwoantje t zag, dou begon ze zo haard te schelden, dat buurvraauw kop om d houk van t schuurtje stak en vruig of der n ongeluk gebeurd was en of ze messchien n dokter bellen mos.
Ik kon mie t ook wel begriepen van Zwoantje. Ze is der zo wies mit, t ainege wat ik mag is t maaien, aal t aandere dut zij. Der kin gain peerdebloume in zitten, of Zwoantje gaait der op boekebakke bie zitten en hoalt hom der oet. En gainaine mag der wieder wat aan doun. Lest het ons Flipke der per ongeluk n klaine bosschop op doan, de netuur wur hom te machteg.
Zwoantje wos hom der hail handeg van te overtugen, dat e dat nooit weer doun mos, dij laiverd. k Haar recht mit hom te doun, zo kreeg e der van laangs.

Nee, Zwoantje is slim groots op heur blaikveld. Naargens wordt de waske witter van, zegt ze aaltied, as even op de blaike.
En nou lagen der vief baargen van de daarde kattegorie op, zoas ze bie de Tour de France zeggen.
“Joag mie dij…dij röttege molle vot, dat rötbaist”, zee ze en ze kneep twij kwoaie voesten dicht. t Was jammer, dat t daiertje dat nait zain kon, deur n loagje grond hìn, aans was e vast en zeker op de rek goan.
Ik wreef mie bie dizze opdracht in d handen. Hier konden wie es even zain loaten, dat de mens aal aander baisten de boas is.
Aal mien jachtinstincten, woarvan ik nait ains meer wos, dat ik ze haar, wurden wakker schud en pittjeden mie aan en in mie kwamen onverwachte krachten tot volle blui. Ik vuilde mie n groot joager, dij t doaglieks eten bie mekoar schaiten mos veur mien hulpeloze oethongerde femilie, dij in mien verbeelden vèl over bonken om mie tou stumperde in vieze, stinkende polten van beschimmelde daaiervellen. Ie heuren wel dat ik t oardeg te pakken haar.

Ik greep noar mien eerste woapen. n Lege colavlèzze, woar ik mit mien stanley-meske de helfte òfsnee en zo omkeerd in de dikste bult stopde. t Geluud van de wind zol hom votjoagen,
tenminsten, dat vertelde mie mien jachtinstinct, dij dat op zien beurt weer heurd haar op n verjoardagsfeestke bie Zwoantje heur bruiertje Derk.
Ik was der zo hister van lu, dat k nait in sloap komen kon en om ain uur ging k der nog weer òf en dee der veur de zekerhaid nog n 7-up vlèzze bie, nou in ain van d aander bulten.

Aanderdoagssmörgens waren Zwoantje en ik touglieks boeten op t blaikveld. n Ramp, lu, n ramp. Ik telde drij nije bulten en de baaide haalve vlèzzen haar e ondersteboven smeten, dat kreng.
Van alteroatsie kneep Zwoantje mie stief in d haand en ze begon der bie te snokken, dij stumper. “Mien blaikveld, mien mooie blaikveld”, was t ainege wat ze der oet kriegen kon en ze schoot weer in hoes.
Ie begriepen, dat ik nou pas echt goud op dreef kwam. Dij dag heb ik d overstromens in Limburg en in Gelderland noaspeuld.
Wotterlaaidenbedrief mout t beslist nait vernemen, mor ik heb de haile dag de wotterslaange in de mollegoaten had. De haile boudel wur ons sjompeg en nat. Op de gekste steeën kwam t wotter weer boven. Ale gangen onder wotter. Dat zol hom leren dochten wie. Mor aanderdoagssmörgens lu, ik duurfde hoast nait te kieken, weer vief nije bulten.

Mout ik joe nog dudelk moaken, dat Zwoantje n beste klap van heur zenen kreeg, dat ze hoelend weer in hoes vloog? En wekt het joen verboazen as ik joe vertel, dat Zwoantje in woord en meneuvels mien joagerscapaciteiten in twievel trok? En mout ik joe ook nog oetstokken, dat ik grammieterg wur en dat ik, ondanks mien waike gemoud, op stap ging veur vief van de alderschaarpste, gloepensgemaine molleklemmen, dij der mor te kriegen waren?

Aanderdoagssmörgens kwam ik op tied al boeten en….joa hur, ain van de valen was dichtklapt en dou ik hom der oethuil, zat der n dooie molle tussen de schaarpe iesders, zien nekje was in ain klap broken. Ik dee de mond open veur n primitief gebölk, dat sunds de staintied nait meer over de Knoalster jachtgronden klonken haar en Zwoantje kwam op slag op hozevurrels noar boeten vörkt, zag t dooie ondaaier in zien klem en zee tegen mie: “Ach, wat ja n laif daaiertje, kon dat nou nait aans, daaierbeule”?

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf