Mien zwa

Jeanpierre Kneusinhof (12) was zien noam. Zeun van n Grunneger en n Française, n geschaaiden stel.
In zien woonstee Fransum nuimde elk hom Jampie. Hai was nait zo schrander, nait zo as t wezen mot. Zo aine krigt gaauwachteg n bienoam. En dus was t veur elk dij hom kende dudelk: Jampie Kneuze. Da’s lagen, ja, mor laf, t deugt van gain kaant. Lu snakken over lozeghaid, mor bruken scheldnoamen as humor over de rug van n aander. Elk wait dat, mor gounent kaizen benul. Vraauw Brinkloage, noast de Kneusinhofs, zee aaltied: ‘Jampie is n laiverd.’ Dat heurt hail aans.

n Goie noaber haar n kedo van Jampie kregen. ‘n Petret,’ zee jong groots, ‘zulf schilderd.’ Noaber kreeg n rococoliest in haanden mit n douk dat volklaaid was mit kleurstrepen. t Wer hom woazeg veur d’ogen, zol zien keuze nait wezen. t Leek wat boogie-woogieachteg, mor … Mondriaan? Nee.

Ook as nait-kenner van zukswat zag e vot wel dat t gain broezeg Waddentoavreeltje van Geurt Busscher of n stilleven van Henk Helmantel was. Nee, t leek meer n taiken van n viefjoarege. ‘Schier doan, mienjong,’ zee noaber, hai wol nait zuur doun. ‘k Zel n plekkie op muur zuiken her.’ Jampie ruip: ‘Mien zwa,’ en gong tevree noar huus.
Noaber pakde n trapke, n betonspieker en n klaauwhoamer. Mor noadat hoamer hom mit n fraanse slag op de vingers tikde vuil boudel op de vlouer. Mon dieu, de rococoliest noar zien munnekemoer, t douk was zwoar beschoadegd. Meleur op zien Grunnegs. Hai wol boudel biemekander reddern … mor woar wazzen de ‘mondriaanstrepen’ bleven, hou kon dát nou? Hai zaag bloots n douk mit veul bloots … noakend, zegt n Grunneger. Meer mit rondingen en loakens over edel gewas drapeerd enzo, krekt as Rubenswaark. Verstomd keek e noar n zootje sneu-de-boules: dit was d’achterkaant van Jampie zien ‘petret’. Aargens in de liest stak der n propke pepier oet mit un peu stukje Fraanse toal derop maggeld:
C’est le choix de … ston der n noam achter? t Was hom nait dudelk, was t Fraans ook nait machteg. Dou op dat ogenblik bèlkde Jampie bie achterom ‘Noaber, noaber!’ en stoof de koamer in: ‘Heb joe mien zwa al ophong…’ Stomverboasd zaag e noaber bie de ramp. Mit grode ogen keek Jampie noar de resten van t petret … zien kedo, zien kunstwaark en stoamelde: ‘Mien zwa, wat kin k … schildern, nait?’
Op dat ogenblik tikde pa Kneusinhof op t roam: ‘Is jong hier?’
‘Joa, kom der mor in,’ zee noaber mit t braifke in d’haand, ‘dien zeun is n echte artiest, mor hai ropt aal: “mien zwa”’.
Kneusinhof laagde: ‘Joa, gain wonder, zien moeke, mien ex dus, is n verre achter-achter-achternicht van n fraanse kunstschilder. Dit petret hong bie ons in de koamer, t was mien keuze nait, mor zai zee din “Mon choix”. In loop van tied wer dat bie ons thuus “Mien zwa”. Haha, onze lutje artiest begunt hier zien aigen carrière noar aanlaaiden van dit braifke.’ Hai vertoalde: ‘Der staait: “C’est le choix de JeanBaptiste Greuze: Dit is de keuze van Jean-Baptiste Greuze”, n neoclassic… stoer woord … kunstschilder dij leefde van 1725 tot 1805.’
‘Schier,’ zee noaber, ‘noa n dikke twijhonderd joar mag der wel weer ais n nije kunstenoar opstoan …’ Hai keek noar Jampie. Dij nikde en zee: ‘Mien zwa.’