Ludolfs aarvenis

Ludolf luip waarkloos deur pervinzie Grunnen. Hai was geboren in Norden, Duutslaand en te vondeling legd in pervinzie Grunnen. Mit n braifke derbie: Ik hait Ludolf. Jong was wat tiepelzinneg, mor haandeg mit holtsniewaark. Hai wol geern kerkörganist worden, mor zien pleegollu, femilie Stroevkes, konnen dat nait berappen. Hai papte din mor aan mit n domneesdochter in Garrelsweer, wel wait wat t brocht. Gain laifde in els gevaal. Zien moag wer opstaandeg as e heur aankeek. Domnee luit hom kerk zain. Jong loerde noar t örgel en zee: ‘Welkse oeckel het dat biemekoar jast?’ Dat snee gain holt, mor t instermint was zekerwoar nait zuver van toon, krekt as Domnee. Dij snakte zwoar in mineur dat n Schnitgerörgel was. Was nait zo, mor d’örgelpiepen wazzen aan t daansen.

Ludolf haar ook niks mit schnitzelörgels, zee e … dus òfraaizen. Gain scharrels meer in Garrelsweer.
De jonge Stroevkes belaandde in Niebert. Bie de kerk trof hai köster bie t heegknippen. Dij teutte over kerkörgels.
n Vraauw ruip: ‘Theedrinken, pa.’
Köster keek Ludolf aan: ‘Mien dochter. Hest zin aan n kopke thee?’
Ludolf hapte tou: n kösterdochter, wel wait … Dou e heur in keuken zaag, heurde hai stemmen in zien kop. Hai vloog stroat op mit woorden in C haile grode terts dij nait haalf bie apostels pazen. Zien lompe menaaier van zeggen was gain ouverture noar n groots muzikoale loopboan.

End decembermoand heurde hai bie Zandbaarg t Angelus kleppen. Mor Pastoor haar hom enkeld hormonoal in de kieker. Van pleegollen haar jong mitkregen dat je ronduut zeggen mouten wat of je denken. Bot of nait, zai nuimden dat ‘eerlek’. En doar achteraan: ‘Ze maggen de woarhaid wel heuren.’ Stoer … en dus, as jong van dizze tied, klonk zien ‘preek’ tegen verbiesterde meneer pestoor as n hail eerleke raprequiem. Ludolf bevoelde doarmit alle vrome vruchten van de kerstboom …
Din mor noar Stad. Bie de Der Aa-kerk luip wat volk in laange tabberds. Lu van n cantorij, wer hom verteld. Hai kende t woord nait … kantoren? Van n Konditorei? Mis, dizze lu zongen koralen van Sweelinck, Da Palestrina en stukken van n zekere Bach. Bach? Ludolf kende man nait en ruip: ‘Hier paast Joris uut Zuudloaren mit zien örgel, dij is van n goie schnit …’ Concertmeester was nait bliede. Man hees zien pij op en schopte dizzonant over de Brugstroat. Torenklokken in haile stad begunden uut aigen bewegen ontstemde klanken over stad te baaiern. Ludolf zien eerlekhaid lag weer ais aan barrels. Dou trof e n gemainteambtenoares … hm … in Maiden. Vraauw heurde zien verhoal aan, docht noa en keek in t archief van Norden. Noa n week zee ze: ‘Kompelmint, dien noam is Rudolph Garrels.’ ‘Hou komst doar nou bie?’ vruig e heur.
Zai zee dat e noar n verre veuropa nuimd was. Zien aigen verwekker was 20 joar leden noar hom op zuik west. Man was kerkörganist, mor deur draank schoemde zien toukomst onder körken. Hai haar op zien zuiktocht verteld over n verre veuropa dij Rudolph Garrels haitte.
Ludolf wos nait wat e heurde en docht: nee, toch nait weerom noar Garrelsweer?
Ambtenoares gaf hom hints en zee: ‘In kerk van Maassluis staait nog n örgel dij dien opa baauwd het. Uut archief bleek dat d’eerste Rudolph van de viefde generoatsie t instermint aarven zol. Dat bist doe. Domiesdochter doar kin die meer vertellen.’
Ludolf alias Rudolph begunde te zwaiten. ‘Domiesdochter?’
Ambtenoares laagde: ‘Dat bin ik touvaleg … Gaaist mit noar Maassluis?’
Maassluis …? De vondeling van dou wer inains n zendeling mit zien aander aarvenis: eerlekhaid …