Meer plof
Lèst lu, heb ik joe verteld hou of Zwoantje, mien laive vraauw en ik, op plof deur ons mooi Westerwolle voaren hebben. Dat haar nog n stittje. Wie waren net in de buurt van de Zèlgnerbeetse, dou onze stoomvlotter, ons viefteg joar olle Zundapp, n beetje begon over te takken. Of beter zegd: hai begon wat te sputteren, hai begon te stoeken. En hai ging aal langzoamer. En as ie denken, dat het doarbie bleef, din hebben ie t mis. Noa n zetje, hai rolde nog mor nèt meer, trok hai haildaal de hakken in de wale, hai haauwgde in de zak. En om het nou in ain moal goud te zeggen, hai huil hoo en wie konden òfstappen of wie nou wollen of nait.
Nou heb ik joe nog nait verteld hou of wie òfstappen, dus dat zel ik nou even doun, want ik wait ja wel, dat ie knap nijsgiereg bennen.
Dat òfstappen dus. Eh … omreden Zwoantje haar n beetje strakachteg bloodaarm klaidje aan, kin zai heur bain nait achteroet over de buddyseat zwaaien, din scheurt heur de boudel ja op, t Klaid bedoul ik vanzulf. Nee, doarom mout dat dus aans. Kiek, t bain veur zok langs sloagen, dat zol de oplözzen wezen, moar dat kin nait, doar zit ik ja. Din zollen ie messchien op t eerste oog zeggen, goa der din zulf eerst even òf kerel. Ik kin mie veurstellen, dat ie dat vinden, mor din hebben ie toch nait goud noadocht. Geft niks, kin elk overkomen. Kiek, ik kin der nait òf, omreden ik mout mien aine bain ja achteroetzwaaien. En doar zit Zwoantje ja. t Bain veur mie langs doun, dat kin ook nait, want doar hebben wie de benzinetank en t stuur, dij baiden nogal wat hoger bennen as t zoadel. Nou ben ik vanzulf wel n beetje smui, mor dat wordt mie toch te jaukeg.
Hou lözzen wie dat op? Ik schoedel mie striedewieds zo wied meugelk op tonen noar veuren, tot aan t stuur tou. Benoam woar ik mie over de haarde benzinedoppe hìnwurg, mout ik vanzulf even ekstroa veurzichteg wezen, dat begriepen ie zeker wel. As ik mien maist gevuilege onderdailen doar tegen t stuur aan parkeerd heb, den schoeft Zwoantje zok op dezulfde menaaier zo wied meugelk noar achteren. Zo kriegen wie zo om en noabie n meter ruumte tussen ons baaident in. Din zwaait Zwoantje heur aine bain veur zok laangs en glit hail smui van de plof òf. Ik reukel mie din weer as n roepe noar mien oetgangspositie en zwaai mien bain noar achteren en stoa der ook noast. Hè, hè, wat n gewurg nait. Gain lozer baisten as mensken.
Goud, wie stonden der noast en goie road was duur. Gain hoes of moes in de buurt. “Wat nou?” zee ik, n klain beetje in paniek, k wil joe t eerlieks bekennen. “Loaten we eerst mor n stòkje eten” zee Zwoantje, dij dat aaltied zegt, as ze gain beter idee hèt. Mor, eerlieks is eerlieks, dat was n goud plan. Gelukkeg haren wie wel wat bie ons. Zwoantje haar n grote matte mit eterij mitnomen mit n toavelzwilk, dij wie in de baarm oetklapten om t spul op te zetten. En zo aten wie doar achtermekoar op: n kolle pankouk, n zoere heren, n reep zokkeloa, n poar augurken, en n twijbak mit erdjebaaien en slagroom der op oet n snitjebuzze. Om alles vot te spuilen haar Zwoantje iesthee oet ain en ik waarme thee oet n ander thermovlèzze. Joa, mensken bennen roare dingen, nait din.
Dou wie t op haren, gingen we tegen beter waiten in de plof nog even perbaaiern, mor nee, gain troane. Dou t zulf mor, zee e. Gelukkeg kwam der n trekker aan mit n boer der op. Wie speerden wat in de locht en boer huil ho. Hai haar der zulf gain verstand van zee e, mor zien zeun op boerderij wel en dat bleek loater ook, want dij figelaaierde vot oet, dat de sproeier verstopt was. Wait je nog wel, de sproeier. Mor goud, boer wol ons der wel even hìnbrengen. Hai dee ons n stòk taauw en wie zollen ons doar mor aan vastholden, din zol hai ons even opslepen. t Was mor n kilometer, zee e. Mor n kilometer. t Is lukt.
Mor hou. Ik mos ja sturen en Zwoantje huil achter mie t taauw vast. Dij haar ze over mien scholder legt, zo noar de trekker tou. Ik heb t leven der ofscheurd lu, mor in de bochten hèt ze mie sikkom òfsmoord. Ik heb de rode vegen nog in de nekke zitten.
Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf