Zummertied
Wie waren leste zotterdagoavend van meert vleden joar op veziede en hou gaait dat din, d’ oavend veurdat je de tied verzetten… juust, der wordt over proat. Op zo’n oavend is t n dankboar onderwaarp. Dou t even stil vuil, begon der aine over dij zummertied. En dat ging zo.
De vroag kwam noar veuren, of we de wekker nou n uur veuroet of achteroet zetten mossen. Nou, doar waren wie t vanzulf nait over ains. d’ Aine zee:
“Veuroet hur, k heb t zulf in d’ kraante lezen.”
Mor n aander wos zeker, dat we dat in oktober al doan haren: “Dus hai mout nou achteroet.”
Din was der ook nog n pazzipant, dij waitenschappelk verkloaren kon, hou of t in nkander zat. Veur wie t wozzen, waren we al bezeg met de staand van de zunne en de moane en over welke kaante de oarde wel nait opdraait en wat aal nait meer.
Mit glìnne koppen gaven wie nkander gain doembraid tou, tot de gastvraauw, dij gain hikhakkerij velen kon, op zuik ging noar de kraante en mit t bewies op batterij kwam. “Hier staait t ja: om twee huur moet de klok een huur vooruit gezet worden.”
Goud, winnoars en verlaizers namen nog es n pilsje en d’ proaterij ging weer wieder. Ain mainensverschil was oplösd, mor wie waren der nog nait van verlösd.
Dou t weer even stil wör zee der aine: “Kinnen wie mörgen din n uur laanger of körter sloapen?”
Dou was t stil, elk docht ter es over noa. t Was al wat loater en din wil t verstand ook ja nait meer zo goud. t Haile gedou begon weer van veuren òf aan. d’ Aine wos zeker, dat we laanger sloapen konden, wie kregen der ja n uur bie, terwiel dat weer n ander zee: “Doe konst ja wel gek wezen kerel, wie kinnen juust n uur körter sloapen, wie zetten de klokke ja veuroet.”
Der was aine bie, dij mit lodderege ogen verkloarde, dat t niks oetmuik, omreden wie op zundag ja aalmoal oetsloapen konden en hai keek es hail kregel de kringe rond. Mit zok dom geplaas wollen wie ons vanzulf nait bezeg holden.
Zwoantje zee dou inains: “As je nou snachts waarken mouten, waark je din n uur laanger of n uur körter en zo joa, woarom din nait?”
Der vuil n laange stilte, dij Zwoantje toch. Kiek, dit was te stoer veur ons, gain aine kon der wat zinnegs op zeggen.
Mor gain nood, potlood en pampier kwamen der aan te pas en aine dij bie n bank waarkte kon hoarfien oetreken, dat wie wel degelk n uur sloap inlevern mozzen en hai keek ter bie, asof e ons de kombinoatsie van de kluus verklapte.
Nou, doar was k bliede om, nou was k teminzen anderdoagssmörgens sloaperg, aans haar k t vast nait vernomen. Wie gingen weer rusteg wieder en wie namen weer n haile bult onderwaarpen bie de kop, dij op zo’n feestje thoes heuren: kinder en kwoaltjes veur de vraauwlu en t voetballen, d’auto’s en nait te vergeten de dainsttied veur de kerels.
Om kört te goan, t was slim aangenoam.
Mor lu, wie waren der nog nait van verlösd, t stoerste mos nog komen.
t Was al in de klaaine uurtjes en der waren al n stok of wat votgoan, dou der inains aine zee: “Is t mörgenoavend nou eerder of loater donker?”
Der vuil n pienleke stilte. Aal woar wie op rekend haren, om twij uur snachts, dit nait. Wel kon doar nou nog n zinneg antwoord op geven?
t Duurde even en dou zee der toch weer aine: “Volgens mie is t eerder donker, want wie zetten de klokke ja veuroet, din is t ook ja eerder acht uur en om acht uur is t donker, dus din is t ook ja eerder donkerderder, dus.” Dat donkerderder kwam vanzulf van de draank.
t Wör weer even stil. Wel zol hier wat over zeggen goan, docht ik. Inains zette aine zien glas mit n klap dele en zee: “Nee mien jong, nee, t is juust laanger licht, want as wie vannacht de klokke n uur veuroet zetten, din binnen wie ja n uur donkerte kwiet, van twije tot drije is t ja baalkeduuster, dat uur strepen wie ja weg en kriegen wie nait weerom, dus.”
Wie waren der stil van, hou komt n mens toch aan zo’n wieshaid dochten wie. Hier haar gain aine meer wat op te zeggen, wie waren mui en wollen op bèrre en dat deden we din ook.
Veur wie de loeken dicht deden, zette Zwoantje de wekker gaauw nog even n uur… achteroet.
Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf
