Dollerd

Veurege week, noa onze zundoagse pudding, zee Zwoantje inains: “Waist wat?” Nou wait k nait veul, dus k zee: “k Zolt nait waiten.”
“Wie goan noar Nij Stoatenziele.” “Da’s goud,” zee k. Joa, wat n kunst om zowat te bedenken. Want lu, faitlieks was dat mien idee. k Haar t ter al n week of wat leden over had, k haar heurd van n kammeroad, dat je doar stevels lainen kinnen om noar zo’n vogelschuurtje te lopen, stoef aan t wad. n Verrekieker kon je der ook mitkriegen. En dat haar k zegd tegen Zwoantje, mien laive vraauw. En nou komt dij der mit aanzetten of zait t zulf bedocht haar.
“Doar heb k aaltied al n moal hìn wild.” Tou mor, ook dat nog. Ik luit heur der mor bie.

Noadat wie even n haalf uurtje d’ogen dicht doan haren, kropen wie in ons autootje en gingen wie op raaize. Zwoantje haar koarte veur zok op de knijen en wie reden der ook nog in ain moal hìn.
Je zitten doar wel in n oethouk van de wereld lu, wat n ruumte. t Was aans wel kold doar bie t wotter. Mor dat heb je aaltied doar. Zwoantje kreeg heur mutse oet t handschounenkastje en ik haar mien zundoagse pette gelukkeg nait veur niks bie mie.
Dou gingen wie op zuik noar n poar stevels, dij wie doar ja lainen konden. Normoal gesproken lu, kon dat ook wel, mien kammeroad haar wel geliek. Der was mor ain ding wat de boudel n beetje in de ware gooide en dat was dit: t hokje was dicht. En dou gebeurde der wat geks.
Dee Zwoantje eerst of t heur idee was om doar hìn te goan, nou wos ze inains weer, dat ik ter mit op batterij komen was. “En woar is dij kerel van die, dij van dij stevels nou din wel, hè,” zee ze, net zo flaauw as n tieke. “As k dat waiten haar, din haar k mien aigens wel mitnomen.”
“Ach,” zee k, “din lopen wie toch zo even noar dij vogelhutte hìn, wie hebben ja dichte schounen aan.”

En zo deden wie dat din mor. Wie mozzen n pad oflopen, dwaars deur t raait hin, noar dij grote vogelhutte op poalen. Dij staait doar ja stoef aan t wotter, meschien binnen je der wel es west.
t Begun van t pad wol nog wel. Mor wiederop wör t aal stoerder nog n dreugachteg loopstee te vinden. En dat bevuil zwoantje niks. t Pad wör natter en natter en Zwoantje nareger en nareger. En dij klaai zoegt ook zo hè. Om kört te goan, dou wie bie ons vogelhutte aanbeland waren, haren wie de vouten nog dreuge, mor der hong ons wel n beste palternaksie van klaai en raait aan de schounen. Mor goud, wie waren wel op t stee komen woar wie veur komen waren en doar ging t ja om, nait din?
Binnen in dat ding konden wie kiekgoaten in de mure moaken, deur n poar plankjes om te klappen. En doar zaten wie, op t bankje noast nkander, te kieken. Woarnoar? Noar n poar eenden dij stoef veur ons in t wotter zwommen. Wiederop waren vogels genogt, van alles en nog wat. Dikke woepsterds en schieterge iepenkrieten, van alles. Zwoantje zee grammieterg: “Doar hebben we wat aan, wie hebben ja gain verrekieker bie ons, wie konden hier ja aine mitkriegen. Onzent ligt mooi in hoes, net as ons stevels.”
“Kiek es, ook n bootje” zee k gaauw om t gesprek mor es n aander kaante op te sturen. Zwoantje keek noar dij boot. “As we n verrekieker haren, din konden we ook zain of der mensen op zitten.”

t Was gain succes lu, houwel Zwoantje tougeven mos, dat de locht doar toch wel lekker vris was en dat we n hail ènde over ons mooie Wad kieken konden. “Ook zunder verrekieker” zee ze der nog gaauw achteraan.
Dou mozzen we nog weerom. t Was net of t nog natter worden was en dou gebeurde der n raamp, k kin t nait aans nuimen. Zwoantje bleef mit heur schou in de klaai hangen. Zo haar ze hom nog aan en zo ston ze der mit de zokke in. Joa lu, en wat dou je din om de vrede te bewoaren. Even loater zag k kans zunder dat Zwoantje t zag, mien schou daip in de klaai te drokken en hom gaauw oet te trappen, zodat k ook mit mien zokke in de bragel ston. In n goud huwelk lu, dail je d’ongemakken, nait din. Dou wie noar hoes reden, zaten wie mit blode vouten in d’auto en dat is hail roar rieden. t Gaf n hail apaart gevuil. Ik vuilde mie net n dikke oape, mit vraauw oape noast mie.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf