Körtkop

“Bist n dikke körtkop voaderman, n dikke körtkop, dat bist!!”
reerde Gitje tegen mie. Dat was eerguster. Wie haren drokte om,
eh, joa, vroag mie nait woaarom, mor wie haren drokte. Dou we
soavends in d’veurkoamer zatten te kovviedrinken, mos ik opais
dinken aan wat ze ‘s nommerdoags tegen mie zegd haar. ‘Körtkop’
nuimde ze mie. t Zol mie wat, t stelde ja niks veur, ‘k wos mor zuneg
meer woar t over ging. “Hest mien opa ja nooit kind,” zee ‘k tegen Gitje.
Ze keek mie verboasd aan. “Wat mainst, hest mien opa nooit kind.”
Zie wos nait woar ‘k t over haar.
“Doe nuimdest mie vanmiddag ja n körtkop, dat main ik, din haast
mien opa ais mitmoaken mouten. Dat was n echte.” “Joa,” zee Gitje,
“zelst ook wel nait uut n vrumd nust kropen wezen. t Verwonderd mie niks.
Vertel mor ais.”
Ik luit mien gedachten terrogge goan noar mien jeugd, opa en opoe
waren baaident nog goud vereg en d’r schoot mie votdoadelk n hail
sprekend veurbeeld in t zin. ‘k Begon te vertellen over mien opa, opa
van voaders kaande.
Opa en opoe woonden doudestieds achter in t veld, mit mor aan ain
kaande noabers, Haarm Zuudemoa zienent.
Dij haren deurloop over t zulfde loantje as mien grootollen. Op n
dag was opa tegen twijdonkern aan t melken in t gruinlaand, opa
haar drij melkkoien, dou der uut de verte n plof aanscheuren
kwam. Bie Zuudemoa vot, noar heur huussie, draaien en weerom.
En dat ging d’haile tied zo deur, wel tien moal. n Baarg geknetter en
gejank. Dat opa zien baisten wuiren der glad onrusteg van. Opa der
maank en hail d’jong aan, dou e weer veur de zoveulste moal n
rondje moaken wol.
t Was Paiter, Haarm Zuudemoa zien oldste jong.
“Moust ais heuren, jong,” zee opa, “k Heb laiver das t wat wieder
van mien haim òfblifst, baisten worden der slim onrusteg van.
Kinst ja wel even wat eerder keren, en goan weerom, nee din?”
d’Jong keek hom brutoal aan en zee: “Doar hebben ie niks mit te
moaken, ‘k mag hier rieden zoveul as ‘k wil, het mien voader zulf
zegd.” Opa gingen aal stiekels overènde en hai zee: “Das best jong,
doe gaist dien laive gang mor. Mor ik zeg die dit mor ainmoal.
Ast doe hier nog n moal bie mien huus langs komst mit dat lewaaiding,
din gaist van boven in de wieke en dien plof derbie, dou doar dinken om.”
d’Jong muik dat e votkwam, en hai bleef vot.
d’Aanderdoags, dou opa wat in d’koustal aan t opreddern was, ston
Haarm Zuudemoa opains bie hom. “Hest doe wat tegen mien jong?”
begon e vot te reeren. Opa schudde mit kop. “Nee hur, k heb hom gewoon
vroagd of e wat wieder bie mien huus votblieven wol mit zien ploffietse.
Mor as’k van zo’n snötjong n wieze snoede krieg, kin e ook n wieze snoede
weerom kriegen.” “Nou,” ruip Zuudemoa, “As t doe mor goud in de goaten hest,
dat d’jong van mie permissie het. Dij loane is net zo goud van ons as van die.”
Opa draaide zok langzoam om noar Zuudemoa, en zee: “k Heb dien jong
guster zegd wat of ik mit hom en zien ploffietse doun zol. Mor as die dat nait
genog is, doe kinst der nog wel bie hur. De wieke is laank en daip zat, ik smiet
joe der net zo laif aal drije in. Magst din wel n grode kerel wezen mit n grode
snoede, mor k heb die net niks in de reken. En nou van t haim òf of k schop
die der òf.”
d’Aanderdoags gain plof. Twij doage loater, gain plof. De
daarde dag, joa hur, doar kwam d’jong weer aanscheuren op zien
krozzer. En dit moal nait allenneg. Pa luip ook op t loantje, en huil de
boudel in de goaten.
En hou of t nou persies in zien waark goan is, bin k nooit recht achter
kommen, mor n stief ketaaiertje loater luipen Haarm Zuudemoa en zien
jong driefnat noar huus tou, t eendekreuze om de kop en ploffietse tussen zok in.
Zuudemoa het wel twij joar niks tegen opa zegd, mor dat muik hom
niks. Dij zee: “Loat e zok de mond mor dichtholden, der kwam toch
aal nooit veul biezunders uut.” Dat was mien opa, n körtkop.
Gitje kroop tegen mie aan, n glimpie om de mond en zee: “Dat was
n hail mooi verhoal, mien jong. ‘k Heb dien opa nait kint, mor ‘k
mag hom wel lieden. Hou haidde hai aiglieks?”
Ik keek heur laagend aan en zee: “Magst ”ainmoal roaden!”