Gitje. (mit ain t)
Tja, wat n aanhef veur n verhoaltje zellen ie meschien dinken, mor der zit meer achter as dajje zo zeggen zollen. Ik schrief al n mooi zetje stòkjes en doarin kommen voak dezulde lu veur. Geert en Martje van hiernoast, Oarend en Dinoa drij huzen wieder en netuurlek mien laive Gitje. En doar wringt wat. Ik schrief, tegen de regels in, Gitje mit ain t. En Knelus ter Loan, Siemon Reker en lu van Toal en Taiken mainen dat dat nait kin. En doar hebben ze ook hailemoal geliek in, t heurt mit twij t’s. Mor t perbleem zit hom hier in, mien laiverd hait Gitje mit ain t en dat al heur haile leven laank. Zie het ter ook nooit last mit had tot ik mit mien schrieverij begonnen bin. Dat ze zo hait het n goie reden, noamelk, schuld van heur pabbe. Dou ze op wereld kwam het heur pabbe der aine op dronken, bliede mit zien prachtege dochter en bliede dat zien vraauw t ter zo goud vanòf brocht haar. En ain zeupie bleef t nait bie vanzulf en aanderdoags het e der nog mor n poar nomen. De geboorte wuir dus meer as goud beklonken. Zo goud dat zien vraauw, mien schoonmoeke dus, hom der op wiezen mos dat t poppie ook nog even aangeven worden mos. Oh joa, dat was ook ja zo. Dus schoonvoader op fietse en dat noar t gemaintehuus hin. Hai was intied oareg deurtrokken mit alkoholieze genougens. Hai meldde zok bie de boalie en vertelde mit ainege muite wat e doun kwam. De ambtenoar van dainst, n begripvolle man dij wel wos hou of dat sums ging mit nijbakken voaders, felesieteerde hom en vruig hou of pòtje haiten zol. “Gitje,” haar schoonvoader zeggen doan, “Noar mien moeke.” Ambtenoar paktde pènne en schreef, ‘Geertje’. Mor ondanks de roes woar hai in verkeerde haar schoonvoader hail sekuur deur dat t nait goud ging. “Nee beste man, Gitje zee ik.” Man haar hom aankeken en zee, “Dat stait ter toch?” Schoonvoader haar n vinger opstoken en zee, “Gitje mit n ‘i’ in t midden, Gitje.” Ambtenoar schudde wat mit kop, “Das gain noam, teminnend gain Nederlandse, dat kin nait.” Mor de nijbakken voader luit zok niks vertellen, “Dat kin goud kommen meneer, das de Grunneger variant en dat is Gitje, wie wonen hier toch in Grunnen? Schrief nou mor gewoon van Gitje.” En man kreeg zok n nij formelier en schreef op van Gitje. Mit ain i en ain t dus. Wos schoonvoader veul wat n twijde t aangong? Geertje was ja ook mit ain t. Tja en as je din zo inschreven binnen din blift dat ook zo hè? Der was gain mins dij der wakker van lag, mamme nait, opoe nait en t lutje pòtje was ook slim tevree mit heur mooie noam. Behaalve din, veule joaren loater, lu van Toal en Taiken. “Kiek ais mien jong,” zee Jan Groenbroek, “t is n verklaain woord van Geert. Net as van peerd, dat wordt din pittje. En dus is Geert Gittje, mit twij t’s.” Ik heb nog pebaaiern doan om Jan uut te lèggen dat t toch echt heur noam was, mit ain t, mor hai was onverbiddelk, twij t’s en nait aans. Ik von t zulf nait zo’n perbleem, gain mins heurde t verschil ja, mor mien laiverd dus wel. “Hou dat zo? Wil e ons wies moaken dat hai t beter wait as ambtenoar dij mien noam opschreven het? Mout ik din noar Scheemde hin en loaten hom mien paspoort zain? Ik pebaaierde t nog wat te suzzen, mor haar beter waiten mouten. As Gitje ainmoal n beetje op stoom komt is der voak gain ho meer. “En dij Groenbroek hè, dij duurft ook wel, mie te vergelieken mit n peerd. Doar hevve t nog wel even n moal over.” Ik wait nait wat toukomst bringen zel, dat wait gelokkeg gain mins. Mor of was ik Jan Groenbroek… In zien schounen stoan…?
