Kees Scheet en de versierde wolf

Kees woonde al zien haile leven in t oapenhoes in de grode daaierntoene. Soamen mit nog n haile koppel aander oapen. Kees was de oldste en ook de slimste. Aiglieks was hai n beetje de boas van t spul. Mor de echte boas van t oapenhoes was Willem, heur oppazer en verzörger. n Grode, vrundeleke kirrel mit n dikke grieze board.

Willem en Kees kenden mekoar al hail laank en warren de dikste kammeroaden. t Was net of Kees de mensentoal n beetje verstoan kön. En Willem begreep mainsttied wel wat of Kees bedoulde.

Kees vuilde zuk t beste op zien gemak as e op zien vaste stee in de dakgeude zat. Lekker in de zunne en alles n beetje in de goaten holden. Hai zat aaltied liek boven de regenpiebe. t Oetènde van de regenpiebe was n stukje boven de grond en was schuun ofbogen. Kees luit voak haarde scheten en dij klonken deur de regenpiebe hoast as deur n trompet. Zo kön elkenaine mitgenottern van t geluud van zien scheten. En dat von Kees dan weer hail mooi. ‘Kees Scheet’ nuimde Willem hum.

t Oapenhoes stön op n gezelleg stee. Vlak bie de ingang en tegenover de halte van t traaintje. t Traaintje woar de mensen n ritje mit deur de daaierntoene moaken könden. Gain echte traain netuurlek. Dizze har gewone banden. Net as n auto. As t traaintje vertrok of as e weerum kwam wör de bèlle luud: tingelingelingeling… tingelingeling!

Op n mörgen kwam Willem bie t oapenhoes aan. Mor hai keek nait zo luchteg as aanders. Hai vertelde Kees dat de haile boudel sloten worden zol. Der zol op t zölfde stee n nij oapenhoes baauwd worden. En aiglieks was dat mor goud ook. Het dak lekde en de speulploatse stelde ook niks meer veur. t Was aal versleten en niks as oale rommel.

Mor woarum keek Willem dan zo troesterg? Non, umdat de oapen, tot t nije underkommen kloar was, woaraargens aanders hèn mözzen! En dat was n probleem. Den woar mözzen ze hèn? En kön de haile koppel wel bie mekoar blieven? En wat mös Willem in tied doun as zien oapenvrunden vot warren? Boetendes zol hai ze vrezelk mizzen!

Tingelingetingeling… tingelingeling… Het traaintje vertrok. Willem stìnde. Hai wus werkelk nait hou t dammeet wieder mös. De man en de oape zatten noast mekoar op de grond tegen t oapenhoes aan en warren daip aan t noadenken dou t traaintje even loater trugge kwam. Tingelingeling… Kees keek noar de traain en van de traain weer noar Willem. Der ontstön n soort van gedachte in zien kop. Hai trok Willem aan zien maauwe en wees noar de traain .

Willem keek noar Kees en dou noar de traain. Een weer trugge noar Kees. Was dit de oplözzen….??? Doch t wel!!! “Kees, mien jong, wat bistoe toch n loos daaier! Genioal gewoon! Ik denk dast hailemoal geliek hest. Wie mouten dij traain hemmen. Dat wordt ons riedende oapenhoes. Ik zal t die nog aanders zeggen: Wie goan der mit op vekansie! Mit mekoar!” Kees begunde, ondanks zien leeftied, te springen van opwinden. Mit zien allen op vekansie!

Willem gung vot noar de directeur en vertelde hum dat e meschain n oplözzen vonden har veur t probleem. Hai vertelde hum over t traaintje. t Leek directeur wel wat tou. Mor hai wol der wel eerst over noadenken. n Dag of wat loater was e der oet. Hai von t goud!

Der mös netuurlek van alles regeld worden en der mözzen bosschoppen doan worden. Veul bosschoppen! Willem har t der slim drok mit. Mor dou, op n mörgen, was t zo wied. t Traaintje stopde vlak veur t oapenhoes. Kisten vol eten en drinken en nog veul meer wör der inloaden. En dou mög de oapenfemilie instappen.

Wesley klom der as eerste in. Hai was de klaainste en ook de jongste van t stel. Wesley was n hail laif oapke, mor ook n grode deugnait. Hai har der aaltied slinger aan um n beetje te klieren. Hai was zo glad as woater: gainaine kön hum te pakken kriegen. En mit zaand goeien, doar har e ook slinger aan. Hai har Kees ook n moal mit zaand goeid en hoopde dou netuurlek dat Kees hum achternoa kwam. Mor dan kende hai Kees nog nait! Loater dij dag, dou Wesley alles al weer vergeten was, stön Kees inains veur hum. Hai pakde Wesley bie kop en kont en smeet hum zo mit n boge in de graachte van t oapenhoes. n Leermomentje veur Wesley: Kees kön e beter mit rust loaten.

Oeteindelk warren ze kloar veur vertrek. Willem aan t stuur. Kees veur bie hum in de locomotief. Hai gaf n beste klap tegen de bèlle: tingelingeling… tingelingeling… en door gungen ze. Directeur stön heur bie t hek oet te zwaaien.

t Was hail gezelleg in de traain. Willem har bananen en ander fruit hènlegd en der was genog limonoade veur aalmoal. De oapen keken zuk de ogen oet noar wat der underwegens aalmoal te zain was. Zie warren ook ja nog noeit boeten de daaiertoene west!

Het wör n laange rit. In t begun van de middag reden ze n bos in . Even loater stopde Willem veur n groot hek dat dwars op de weg stön. Op n bord stön “Streng verboden toegang”. Gain probleem, den Willem har de sleudel van t hek en n officiële braif woarin stön dat Willem, mit de oapen, toustemmen har um in t bos te weden. En dus gung t even loater weer wieder. Allain nog over zaandwegen: hobbeldehobbel… hobbeldehobbel!

Noa n haile zet stopde de traain op n mooie open plek. Der was n haaideveldje en n meer mit n strandje. En hail veul hoge bomen. Dit was t stee dat Willem en de boswachter oetzöcht harren. Wied van de bewoonde wereld in t stilste dail van t bos. Willem parkeerde de traain in de schare van n poar hoge bomen. Dit was heur vekansieplek!

Boswachter stön heur al op te wachten. Hai har n gruine houd mit n blaauwe vere op zien kop. Hai zee dat e bliede was dat ze der warren. Mor hai keek wel n beetje bezörgd. Hai vertelde dat e hier vlakbie sporen van n wolf vonden har. Vrizze sporen. Hai was der glad hister van. Wolven in zien bos. Apaart! Hail apaart! “As ik die was”, zee e tegen Willem, “zol ik mien ogen en oren mor goud open holden en de oapen onmiddelk noar binnen doun as der n wolf te zain is”.

En dou gungen de deuren van de traain open en möggen de oapen de eindelk oet. Mor zie bleven aal stokstief zitten. Gainaine duurvde der as eerste oet. Noa n zetje gung Wesley, netuurlek Wesley, as eerste naor boeten. Veurzichteg bekeek e de umgeven. De aandern keken nijsgiereg tou. Bliekboar was t aal vaaileg den dou gungen de aandern langzoamaan ook noar boeten. De vekansie was non echt begonnen!

Der wör speuld en juchterd en ze klommen in de toppen van aale bomen. Der wör loierd en lekker eten. t Was gewoon ain grode speulploatse woar ze n tied harren van wonder en geweld. Boswachter kwam elke dag even langs. Hai stön dan braid lagend te kieken noar t plezaaier dat de oapen harren.

Op n nacht wörden ze wakker van gehoel. n Vrezelk en angsteg geluud. Woooeeeuuuuaaaa!!! En even loater nog n moal. Woooeeeuuuuaaaa!!! En dou gegier, runnende poten, gesnoef en gebrul. De oapen warren doodsbenaauwd. En deurdat t boeten baalkeduuster was könden ze nait zain wat der gebeurde. Noa n zetje wör t weer rusteg. Mor van sloapen kwam dij nacht niks meer.

Dag der op vertelde de boswachter dat e aan d aander kaande van t meer n dood wildzwien vonden har. Haalf opvreten. Woarschienlek deur ain of meer wolven. As dat zo was, warren de wolven non toch wel slim dichtbie!

Kees har, net as in t oapenhoes, een stee vonden woar of e alles n beetje in de goaten holden kön: bovenop de schösstain van de locomotief. n Prima plekje. En zien scheten klonken in dij grode, holle schösstain ook nog ais hail anders: broemeldebroemel… Kees genoot.

Op n middag gebeurde dat woar of ze al baange veur warren. Der luipen twij wolven aan de raande van t bos. n Best ènde bie ze vot, dat wel, mor toch!

Kees zag ze en begunde hail haard: pjoepjoepjoe… pjoepjoepjoe… te roupen: gevoar… gevoar!!! De oapen vlogen vot de traain in. Willem zag ze ook. Dit was nait best. As dit mor goud ofluip. Even loater kwam der ook n kirrel tot t bos oet. Willem keek nog ais goud en zag dat t gain wolven warren. t Warren grode roege honden. Willem luip kirrel in de muide.

“Goidag”, zee Willem. “Even wiederop bie dat traaintje lop n pertij oapen lös rond. Ik leuf dat t beter is as joe doar nait mit joen honden in de buurt kommen.” “Most ais goud luustern doe”, snaauwde de vent, “dij honden van mie binnen echt nait baange veur n poar oapen hòr! Paas doe mor goud op dij oapen van die, dan gebeurt der niks.”

Kees zag, vanòf zien schösstain, dat Wesley nog aal in t zaand bie t meertje aan t speulen was. De honden harren t leutje oapke ook zain. Dij harren wel zin in n stukje oapenvlais. t Kwiel luip heur tot de bek oet. Zie runden in volle voart op Wesley òf. Mor dat harren ze beter nait doun kend…

Dou de veurste hond vlakbie was sprong Wesley oet de ziet en smeet de hond n haandvol zaand in d ogen. Dij zag dou even niks meer. De twijde har hail nait in de goaten wat der gebeurde. Wesley was bovenop zien rugge sprongen en huil zuch stief vast aan zien roege vacht. t Baist pebaaierde Wesley van zuch of te goeien, mor dat lukde nait. Dij huil zuch goud vast en beet de hond haard in zien oor. De hond begunde te janken en te runnen. Mit Wesley op zien rugge. Dij sprong der dou mor gaauw of. De hond bleef runnen en verdween in t bos. d Aandere runde achter hum aan. Ook t bos in. En vot warren de honden…

Kirrel was vergrèld en begunde tegen Willem te bölken: “Wat is dat hier veur gedou mit dij röttege oapen! Dij wilde baisten binnen levensgevoarlek en meugen hier hail nait kommen!” Achter hum klonk inains de stem van de boswachter: “Ik zol mie mor n beetje kaalm holden as ik joe was. Dij oapen meugen hier weden, mor joe nait! En zeker nait mit dij twij honden dij ook nog ais nait aan de liene zitten. Ik zol joe aiglieks n dikke bekeuren geven mouten, mor t is beter as joe dij honden opzuiken en dan zo snel meugelk oet dit bos verdwienen. Ik wil joe hier in t bos noeit weer zain. En zörg mor dat joe dij honden gaauw te pakken kriegen, den as ik ze tegen kom lopt t slecht mit heur of. Dit bos is streng verboden veur honden. En ook veur joe!” Kirrel wol nog wat zeggen, mor boswachter was hum veur en zee: “Weg weden hier, en gaauw n beetje!”

Wesley was de held van de dag. Zölfs Kees kwam noar hum tou en gaf hum n soort van scholderklopje.

Mor op dizze menaaier begunde t aal wel minder fijn te worden. Eerst dat gedou over dij wolven en non weer dij kirrel mit zien vaalse honden… Aiglieks harren ze t wel zain hier. Zie keken laankhaalzend oet noar heur nije underkommen en de rust en vaaileghaid van de daaerntoene.

d Aander dag zat Kees zuch n beetje te vervelen op zien schösstain. Hai har dat gedou mit dij honden stiltjes wel mooi vonden. Spannend ook. Kees huil wel van n beetje spannen. En dij baangmoakerij van de boswachter mit zien proat over n wolf? Och, in heur daaierntoene grensde t oapenverblief aan t verblief van de wolven. Hai zag ze doar elke dag, den vanof zien stee in de dakgeude kön e ze dudelk zain. t Was nait zo dat ze bie mekoar op veziede gungen, dat nait, mor t warren gewoon prima buren. Niks mis mit!

Kees besloot um mor es n stukje te goan koiern. Gewoon um de tied n beetje te verdrieven. Over t haaideveld en um t meertje hèn. Hai luit zuch van de schösstain glieden en gung op pad. Aaalgedureg dicht bie de raande van t bos. Joa, den Kees was nait gek: mög e wat tegen kommen wat e nait vertraauwde, dan zat e zo boven in n boom. Hai was netuurlek wel n oape. Klimmen, en zeker in bomen, kön e nog as de beste. Teminnent dat von e zölf.

Willem zag hum goan. Hai von t wel n beetje vrömd, den normoal huil Kees nait zo van bewegen. Willem gung op n dikke boomstronke zitten en besloot um Kees mor ais n beetje in de goaten te holden tiedens zien koiertochtje.

Kees was al mooi zetje underwegens en kreeg al spiet dat e zo wied votgoan was. t Was toch wieder as dat e doch. Inains heurde hai, vanoet t bos, n soort van gehoel. Zaachte, mor dudelk heurboar. n Soort gepiep of gejank was t aiglieks: woooouuuwiiieeep… Zukswat. Hai schrok zuch n oape. Zien hoaren gungen liek overènde stoan en hai klom, zo gaauw as zien stieve ledemoaten het touluiten, in n hoge boom. En weer klonk t geluud: wooouuuwiiieeep… t Kwam van hail dichtbie.

Willem zag, vanòf zien plek, dat Kees inains stoan bleef en in n boom klom. Hai wus netuurlek nait wat der goande was, mor dat der wat biezunders was, joa, doar was e wel van overtuugd.

Kees duurvde zuch van benaauwdeghaid hoast nait te bewegen. Dou t geluud weer n poar moal klonken har, kroop e veurzichteg wat wieder over de dikke takke woar e op zat. En dou zag e wat t was! Beneden hum, haalf under n stroeke, lag n wolf. Een echte wolf. Um zien poten en um zien nekke zatten aal gekleurde linten. Kees zat der mit verstand noar te kieken. Zukswat har e nog noeit zain. Deur aal dij kleuren zag ter aiglieks wel vrolek oet, mor de wolf was der, zo te zain, nait zo bliede mit. De linten zatten in n dikke klouwen muurvaast um zien nekke en um zien poten. Het was ain wirwar van felle kleuren. Aiglieks leek ter wel beetje op of het daaier zuch versierd har veur n feest of zo, mor dat klopde netuurlek nait. De wolf kön zuch mor zuneg bewegen. En dus von Kees t wel vertraauwd um oet de boom te klimmen en de wolf van dichtbie ais goud te bekieken.

Willem besloot in tied um toch mor even te kieken wat der goande was. De boswachter kwam ook net aanlopen veur zien doaglekse bezuikje. Willem vertelde wat e zain har en soamen luipen ze noar de plek woar Kees in de boom klommen was..

Kees zat op n poar meter ofstand nijsgiereg noar de wolf te kieken. De wolf, graauw en groot, har de bek der bie open. Zien tonge hung haalf over zien grode tanden tot zien bek oet. Mit zien gele ogen keek e Kees hoast smekend aan. Zo van: help mie toch! Mor t was netuurlek wel n wolf en Kees vuilde ook wel dat hai, under aander umstandegheden, meschain wel n lekker moaltje weden zol veur dit daaier. Hai duurvde nait dichterbie te kommen.

Achter zuch heurde hai geritsel van bloadern en takken. Willem en de boswachter. Kees kwam umhoog en wees noar de wolf. Baaide mannen bleven stokstief stoan. Dit zag der wel hail vrömd oet. Der gung van alles deur de kop van de mannen over hou of dit gebeurd weden kön. Mor dat duurde nait laank. Hier mös ingrepen worden. En gaauw ook! Veurzichteg luipen ze noar t hulpeloze daaier tou. Zie luiten zuch, hail langzoam um t daaier nait in paniek te brengen, noast hum op de knijen zakken. De boswachter pakde zien mes tot de buutse oet. Willem legde hail langzoam zien handen op t daaier um het vast te holden. De boswachter begunde veurzichteg mit t lössnieden van de haaidenboudel. De wolf jankde zaacht en keek woakzoam noar de mannen.

t Vuil nait mit um alles lös te snieden den t zat wel hail stief um t lichoam van de wolf hèn. t Baist vuilde bliekboar dat e van de mannen niks te duchten har en bleef stil liggen. Dou e bevrijd was van aale rommel luit Willem t daaier weer lös. Mit zien tonge gaf t baist n grode lik over de haand van de boswachter. Stief en onwenneg kwam e overènde en runde t bos in.

De mannen keken de wolf noa en wuzzen even nait wat of ze zeggen zollen. Dat kwam meschain wel deur de verrazzen dat ze zo inains en op zon apaarte menaaier mit n wolf in aanroaken kommen warren. Mor zie warren ook kwoad. Den hou kön t dat dit daaier zo in dizze linten vast kommen was. Rommel, dat nait in de netuur toes heurt. Har ain of aander onverloat t spul meschain zo mor woaraargens in t bos hèn smeten um der zo op n goedkope menaaier vanòf te kommen?

t Zol mor zo können. En as dat zo was, dan kön der woaraargens nog wel veul meer liggen. Hail dom, en zölfs misdoadeg, um dit spul zo mor aargens achter te loaten, terwiel dat veur de netuur en in t biezunder veur daaier schoadelk weden kön. Waark aan de winkel dus veur de boswachter.

In tied dat Willem de rommel bie mekoar zöchde kroop de boswachter rond op de plek woar de wolf legen har. Hai pakde plukjes hoar van de grond en dee dat in n puutje. Ook veegde hai mit n schoon pepieren buusdoukje over de plek woar de wolf hum likt har. Ook dat dee e in n puutje. Willem keek hum vroagend aan. De boswachter zee dat e hoopde dat op dizze menaaier het DNA van de wolf vaststeld worden kön. Dat kön loater wel ais belangriek weden. Zeker as der nog meer wolven in de streek kwammen. Aan de hand van sporen zol dan aingoal vaststeld worden können um welke wolf het gung. Willem leufde t aal wel, mor t kön hum nait zo veul schelen. Wolven warren nait zien ding. Hai gung der ook mor nait wieder op in. Mit zien aarms vol linten luip e t bos oet op de vout volgd deur Kees en de boswachter.

Weer bie t traaintje leek t der op dat de oapen niks van t haile gebeuren vernomen harren. En dat was mor beter ook.

Kees klom weer op zien schösstain. Gain zin meer um te koiern en genog um over noa te denken.

Gelukkeg kreeg Willem dij oavend n telefoontje van de directeur dat t nije oapenhoes kloar was. Willem nam Kees even apaart en vertelde hum wat directeur zegd har. Ze besloten um de volgende dag te vertrekken. Dou Kees d aander oapen vertelde dat ze noar hoes gungen ruiken ze der glad hister van. Prooeeiiiaaa… prooeeiiiaaa!! Willem kende dit geluud wel en hai wus dat ze t vrezelk goud noar de zin harren as ze dit ruipen.

Dij oavend könden ze van opwinden nait in sloap kommen. En net dou ze bienoa sluipen klonk der inains n haard geknetter deur de traain: ppppprrrrrrttttt!!! n Scheet van Kees. Ain van zien besten!

Midden in de nacht klonk nog n moal t geluud van n wolf. Dé Wolf meschain wel. De versierde wolf. Mor t geluud klonk nait meer zo angsteg en draaigend. Aiglieks meer as n ofschaaid en as n soort van dankjewel.

Meer lezen over Oape Kees en zien pazzipanten? Kiek dan ook op: https://dideldom.nu/kees-scheet-en-peerd-hendrik/ en https://dideldom.nu/n-anna/