Jong vuilen is een zegen

Old worden mor jong vuilen is een zegen
Een verske van vrouger kinst nog voak beleven
Rimpels als lienen dei het leven beschrieven
Mor de ogen stroalen, dei glanzen, dei blieven

De joaren goan wieder, mor innerlijk is der licht
Dat vervoagt nait, wordt staarker, het wiekt nait, het zwicht
Een haart vol herinnerns, vol wieshaid en vuur
Dat jong blift denken, puur in zien duur

Een stap mit wat rust, mor een ziel vol van dans
In elke ervoaring is der een sprankje, een kans
Veur altied in blui, hou laank men ook leeft
Een lichoam wordt older, mor de geest dei zweeft

Zo vuilt het wel de zegen van het leven mag droagen
Deur de tied raizen, het leven te vroagen
“Geef mie mor dei joaren, ik neem ze mit vreugd”
Want daip in mien wezen vuil ik nog altied de jeugd”