Het kleurt duuster in Oost-Europa
De horizon kleurt graauw en het wolkendek liekt zwoar
Der vaalt schare over Oost-Europa, zo kloar
De grond beeft zaachte onder spanning en dreunen
Een kôlle wind waait en de lu kinnen hoast naargens op leunen
Het is alsof de oarde zulf de oadem inholdt
Terwiel een störm van stoal zien aankomst ontvolt
Muren van stilte, van angst en gespannen tied
Vrede, zo broos als glas, dreigt noe te bezwieken in de stried
Wel kin de toal van de macht en dreiging vertoalen?
In woorden dei gain neie mure dut stroalen?
De hoop zit verstopt in elk haart, al meer dan een joar
Mor duuuster liekt staarker en brekt het licht oetmekoar
Toch blift der een stem, een fluuster, een laid, een zucht
Een boodschap dei ondanks de chaos ons zugt
Mens, hol die vast, de störm mag roazen
Mor vrede zel gruien, zulfs op de haardste groaven
