Henkie

Op n oavend, zo tegen n uur of negen, klonk bie ons in de gange opains de deurbèlle. Dat schient n soort van netuurwet te wezen. Tillefoontjes, deurbellen en zo goan aaltied onder t eten, onder t voetballen kieken of ast net op t huussie zitst. Dizze raaize wast onder t lezen van n goud bouk. Ik keek even noar Gitje mor dij gaf gain sjoege, heur bouk was bliekboar nog beter.
Nou….vot din mor. Ik luip noar de gange en dee veurdeure lös.
Op stoepie ston n man mit n dikke wollen daze om haals doar e aan de neuze tou in votkroop. Hai haar zo op t eerste gezicht wel wat van n schildpad.
Onder ain aarm druig e n grode schoudeuze.
Uut de dikke daze kwam geluud. “Moi….,hebben ie n dikke rooie koater?”
“Eh…..joa,” zee ik, “ons Henkie.” “Henkie?” De man zien kop kwam nou tou de daze uut en hai bekeek mie sekuur. “Wel nuimt zien kadde nou din Henkie?”
Ik trok wat hulpeloos mit scholders. “Tja…..wie hè.”
Aan man zien gezichte was te zain dat e gain slim hoge dunk haar van minsen dij heur kadde Henkie nuimen. Hai twievelde duchtmie aan mien geesteleke vermogens.
Ik perbaaierde t verhoal wat dudeleker te moaken, “Joa…..kiek, hai is noamelk vernuimd….. Noar ons veurmoaleg kommesoares van de keunegin, Henk Vonhoff. Ie waiten wel. Dij mit dat èh…..stevege postuur.”
Ik wol dat de man ais zee wat of e wol, ik ston intied mooi te verkleumen.
Mor bliekboar nam hai genougen mit mien uutleg of hai gaf t op om mie te begriepen. Hai kuchde n moal en zee, “Din spiet t mie eerlieks dat ik joe mitdailen mout dat de kommesoares mit onmiddeleke ingang uut zien ambt zet is…..
Deur n Toyota Corolla. n Drijennegenteger, kiek, ‘k heb t nummer nog opschreven….” Hai langde mie de schoudeuze tou. Op deksel was mit viltstift n kentaiken maggeld. En dou eerst drong t tot mie deur wat of der loos was en woar ik mit in d’handen ston. De man stapde van t stoepie òf en zee,”Nog n goie oavend meneer en…..staarkte mit t verlais.” Dou kroop e weer in zien daze en luit mie allenneg in de gange achter. Mien gedaagten wazzen al bie t volgende hoofdstuk, hou vertel ik t Gitje. Nou…..zokswat kinnen je nait veurberaiden. t Wicht was haildal uut stuur en schraifde dikke brobbels. Heur laive Henkie. Heur poetje. Nou zol e nooit meer aan t ziedglas kraaben mit zien veurpootje om heuren te loaten dat e derin wol. Nooit meer n druppie kovviemelk as ze bie koelkaaste ston. Of n plakkie worst, of n stukkie keze, of n gehakbaaltje!
Joa……t histories besef van Henkie was nait haildaal as dat van zien noamgenoot. Mor in eetlust was e minstens zien gelieke. “Dou deuze nog even open,” snötterde Gitje, ” ik wil hom nog even n moal zain.” Ik dee deksel der weer òf. “Och heden, t is net of e slept hè?” Ik nikde en dee deksel weer dicht. t Klinkt meschien wat bot, mor t rouwperses haar mie aiglieks al weer laank genog duren doan. t Begrode mie vanzulf wel van dij ol poemel, mor t was ja nait aans. “Woar zel ik hom begroaven maaid, hest nog n spezioal plekkie in gedaagten? Gitje snokde nog even wat noa en zee dou, “Nou….aan kaande van de golden regen meschien? En din wol ik ter van t veujoar ook groag wat bloumpies op hebben.”
“Wat veur gounent din?”, vruig ik om heur n beetje op te vroleken, “vergeetmenietjes?”
t Huilp nait, zie bleef gelieke eernsachteg. “Nee, ik heb laiver goldjebloumen, mit t oog op de kommesoares ja, oranje en zo…..”
Nou, dat paasde mie net, dij kommen aal joar vanzulf weer op.

Tja, t muide mie toch wel. Wie haren dij ol rooie toch al n joar of tiene had.
Dou ik hom din mit deuze en aal begroaven haar was der nog gain uur veurbie vanòf dat bèlle goan haar. Zo gaauw kin zokswat nou goan.
Gitje kon nait meer lezen en zat mor zo’n beetje noar de vlammechies van d’kachel te stoaren. En mien bouk lag der ook nog net zo. Boeten was t duuster en binnen was de stilte drokkend…
En deur dij stilte klonk opais t piepende gluud van noageltjes tegen t ziedglas…
Ik wuir der kèl van en Gitje stoarde mie wezenloos aan, zo wit as n douk.
“Heurdest dat ook?” flusterde ze zachies. “Verbeeldens”, zee ik mit schorre stem. Ik duurde nait noar t ziedglas te kieken.
Weer wuir der kraabt, wat haarder, ongeduldeger.
Gitje vloog overende. Zie schoof t overgerdien bie zied en dee t roam open. n Lutje viefentwinteg pond rood-widde verbeeldens stapde vanuut t duuster de koamer binnen. Net as aans en niks gain biezunders.
“Henkie!”, ruip Gitje, haildal stoapelgek van bliedschop. “Och mien laiverd, doe leefst ja nog, doe bist ja hailemoal nait dood!”
Henkie luit zok rusteg oppakken en aaien en knovveln en verwonderde zok zichtboar over aal dij aandacht veur zien persoontje. Recht n beetje nareg zee Gitje tegen mie,” Hest de verkeerde begroaven, doe boekou!”
Ja, nou wuir t mie ook gek genog. “De verkeerde?! Bist nait goud wies of zo? Dou mie dizze din mor even mit, din zel ik hom noast zien kammeroadje poten!”
“Doe blifst van mien Henkie òf, “zee ze en sluig heur aarms om zien ronde pokkeltje.
Ik zee wat stroekel, “Doe maindest aans ook hur, dat Henkie in dij deuze lag.
Och heden, t is net of e slept hè?” Dat huilp en zie bedoarde wat. Och joa, dat is ook ja zo. Neem mie mor nait kwoalek hur, mor ik bin ook ja zo op van de zenen dat t mie recht n beetje deurlopt.”
Dij oavend is der van lezen niks meer terechte kommen, en Henkie het zok zowat noast zien kammeroadje in de schoudeuze vreten, Gitje blééf t ter mor instoppen.
Mor wel nou onder de golden regen ligt?