Grunneger schrieverij:Synco Reijnders
Raare Raize
Ien de Harstmark bin ik lest
Mit mien wief naa stad touw west,
En ik wol van mien bedrieven
Nouw rais gauw en boukje schrieven.
‘k Had het vette vij verkocht
‘t Mijst gewas ien bulten brogt;
En nouw mos we ja rais kieken,
Houw het wel ien stad zol lieken;
Onze vrauw had ien de stad
Nooit nijt nog heur vouten had.
‘s Mörgens tiedig oet de veeren,
Spande ik onze broene meeren
Veur de neije Fajeton,
‘t Wief der op, de rais begon.
Ik mien rok met glenne knoopen,
Om mit deur de stad te loopen;
‘t Wief heur tirentainen schoet,
En heur bais mit ‘t blaauwe roet;
Ik mien ronde houd zol ‘k mijnen,
Wiede boksen om e bijnen;
‘t Wief en kanten muts op kop
En de hout mit ploemen op.
Zo begunt n lang beriemd verhoal van de dichter Synco Reijnders. Hai wer in 1793 geboren in Stad en volgde de letiense schoule woar e veur domie leerde en loater stedaaierde hai ook rechten.
In 1832 wer e notoares in n Daam (Appingedam). Doar was e van 1833 tot 1843 ook börgmeester. n Geleerde boaskerel dus. En toch schreef e n bult feest- en gelegenhaidsgedichten in t Nederlands. Sommegen doarvan werden ofdrokt in de Groninger Volksalmanak en in de bundel ‘Nagelaten gedichten’.
Grode bekendhaid kreeg e mit de publikoatsie van ‘Raare Raize’, woarvan ie t begun lezen konden. Dat gebeurde in 1828 en loater, in 1837, verscheen in dezulfde almanak: ‘Houw dat Jan aan zien Saar komen is’. In 1873 kwam Synco Reijnders uut tied.
Nou even weer noar ‘Raare raize’. Der wordt in Stad van alles bezöcht. De pladdelandsminsen bekieken alles goud en ze verboazen zuk over dat wat ze zain. Zulfs de doames van lichte zeden worden deur de boer bekeken, terwiel zien vraauw op hom wacht in kovviehoes:
Maagtjes, dij wel juffers leeken,
Hadden manlu op e zied,
Mooije maiden! – o, ‘t was zwied!
Maar ik bin gijn boeren kinkel,
‘k Hol tog nog wel van dij winkel.
‘t Gong der, ‘k mag neit zeggen houw,
‘t Gong der nijt ordentlik touw.
IJne draide mie op ziede,
Och zij keek zoo lijf, zoo bliede,
Nikte mie zoo vrundelk an;
‘k Wörd der al wat anders van!
Joa, joa, n notoares is ook mor n mins. Om kört te goan: t Wicht kreeg heur zin nait. t Luip uut op n vechtpertij! En de boer mos op de loop. Nee, n groot sukses was de raaize noar Stad nait.
Zunder meer en woord te praaten
Runde ik deur wel viefteg straaten.
En zoo kwam ik kört veur vijr
Endling weer ien mien ketijr.
‘k Sluig de meeren veur de waagen
“Vraauw!” zeek, “moust mie maar nijt vraagen,
wat er mit mij is geschijd.
‘k Wol wel reeren van verdrijt!”
Nouw wol ‘k geld touw buus oet haalen,
En de kastelein betaalen.
Maar daar kwam der ‘t slimste kruus,
‘k Hah gijn geld meer ien mien buus.
Schulde laaten leek mie kwaad touw
En betaalen was gijn raad touw;
Maar ik stopte hom tot pand
Mien allozie ien de hand.
En ruip: “vört, ie baide meeren!”
‘t Is en kerel, kan ‘k joe zweeren,
dij mij ooit weer krigt ien Stad;
‘k Heb der taart genog van had.
Joa, joa, t ging der vrouger in Stad ook al slim roeg omweg. Mor t pebliek op de Nutsbieainkomst in t dörp lag dubbel van t lagen. Ik denk dat t slimste lagen om heurzulf was.
