Dwoalen deur het Oldambt
Dwoalen deur het mooie Oldambt
Woar rust en ruumte de ziel ommant
Langs het meer glinstert de mörndaauw
In de stilte fluustert elk raitstôkje hail naauw
De hemel wied als een blaauw in aiwege tieden
Woar wolken die zachtjes veurbie glieden
Een raiger stigt op oet het rait
Net een schilderij, mor gount zain dat nait
Graslaand zo gruin en zo oneindeg wied
Woar de wind zachtjes fluustert in de oneindege tied
Hail veul boerderijen stoan der, stoer en fier
En dei vertellen verhoalen over het rieke verleden hier
In het Oldambt vind’st vrede en licht
Woar elke dag wel tied is veur een nei gedicht
Lopens langs poaden deur de bossen en het veld
Ontmoet’st een schoonhaid, ongeëvenoard, onvergeld
Hier oademt de natuur, daip en vrij en dat elke dag
Een oase van rust woardeur ik groag even lopen of fietsen mag
Dwoalen deur het Oldambt, mit haart en verstand
Vuilst de magie van dit mooie rustege gruine land
