Chinezen

Wie waren lest zoveul joar traauwd, mien Zwoantje en ik zee de gek.
Wat zeden ie? Joa, bedankt.
s Mörgens haar ik Zwoantje al even fietslanteerd omdat ze zo’n verstandege keuze moakt haar deur mit mie te traauwen.
“Zo makkelk komst der dizze raaize nait òf”, zee ze. “Wie willen t vieren”. En dat deden wie din ook. Nait in t gekke hur, t was ook ja zomor wat joar, mor Zwoantje von toch, dat wie der n beetje aan doun mozzen.
“Wie goan aargens hìn te eten”, zee ze “boetenlaands, en doe kinst hoog en leeg springen, wie goan dizze raaize noar de Chinees en doe stèlst die nait aan mit gebakken eerabbels of n oetsmieter of zowat, doe etst gewoon wat de pot doar schaft”.
Doar was k mooi kloar mit. Nou wil k wel woord hebben, dat k gek ben op eten, mor den proat ik wel over gewone degelke kost en nait over liplapkederij. Stampot andievie, snert, looiwievenkost, pankouk of povvert, ik lust t aapmoal, mor ja, aal dij boetenlaandse kaauwerij, niks veur mie. Mor goud, mien noam staait allènt mor aan boetenkaante op deure, dus ik mos mit.

En zo gingen wie noar de Chinees. t Was der goud drok en ik keek zo es, wat luu aal op de teller hadden. Haar k net zo goud nait doun kind, want t kwam mie aal zo wonderliek veur.
Zwoantje ook, want deur mien meneuvels haar ze ook nog nooit bie de Chinees eten.
De ober kwam op ons òf en dij zee netjes: “Goedenavond “ en langde ons t menu tou.
“Moi”, zeden wie en wie begonnen te bloaderen. Wie konden al nait oetspreken wat der aal in ston en ook de beschrieven in t Ollands muik ons nog nait veul klouker. Niks gain eerabbels of poepetonen, nee aal veur ons vrumde dingen. Mien laive toetpot nog aan tou, wat mozzen wie doar wel oet bestellen.
Zwoantje wos t ook nait zee ze, n beetje roadeloos. “Wacht mor even” zee ik kerelachtig “ik zel die wel es even zain loaten, dat ik n man van de wereld ben”.
“Zèl wèl” zee Zwoantje.
Doar kwam d ober al weer aan. “Hebt U al een keus kunnen maken?”.
“Joa”, zee ik want t schoot mie te binnen wat ons moeke ons vrouger aaltied veurzette: “dou ons mor dikke ries mit suker”.

t Bleek, dat wie in n slecht restaurant terechte komen waren, want doar haren ze nog nooit van heurd, terwiel dat ik nog best wait, dat ons moeke aaltied zee: “Jongens, nou goan wie es over de gruppe eten, ie kriegen nou n bord waarm opeten hail oet China, dat ligt ja onder onze vouten”. En wie mor onder de toavel kieken, knuppels dat wie waren. Wie zagen allènt mor de kokosmatte.

Of wie nog wat aans wozzen. “Joa, joa, wacht es even”, zee ik.
“Koenvisser nassi”, want dat kregen wie vrouger ook ja. Joa dat was lekker, eerst zo’n blik in waarm wotter opwaarmen en den even opsnitteren in de pane mit n kloetje botter der in, n tuutaie der op, lekker man.
Nou, woar wie wel terechte komen waren dat wait k nait, mor ook doar haren ze nog nooit van heurd.
En dij man bleef mor stoan mit zien opschriefboukje in d aine haand en in d aander n potloodje, woar e nog mor s even weer aan slikde. Hij wos t vanzulf ook nait. Of wie nog wat aans wat wozzen, zee en en verbeelde ik mie dat of gaf e n knipoge aan de man en vraauw tegenover ons, dij zok touvalleg net baaident in heur eten versloken. Te groapeg vanzulf.

“Dou ons din mor gewoon waarm eten”, perbaaierde ik mie der oet te redden en dou t kerel verboasd keek zee ik der n beetje vergreld achter aan “dou ons van alles mor n beetje” en ik speerde wat om mie tou noar d aander luu. Hai schreef wat op, trok de kop tussen de scholders en brocht ons n poar menuten loater baaident n dampende schoale mit eten en dij zette hai op n poar iesders, woar n vlammetje onder braande, om t waarm te holden. Hai dochde zeker, dat wie de haile oavend blieven wollen. Wie waren hom neudeg. Mor, woarhaid mag zegt
worden luu, t smuik ons meroakel, mor wat t was, ik wait t nog nait. Wie wurden der in elk geval goud zat van en doar gaait t mor on nait?
Dou wie t op hadden, bleven wie nog even noastennen.

En dou gebeurde der wat vrumds, dij ober hè, dij kwam der aan mit n dainblad en doar laggen twij witte schuddeldouken op en dij langde hai ons tou mit n taange, elk aine. Wie pakden t aan en dij douken waren hardstikke waarm man, wie konden ze mor net vastholden, zo hait waren ze. En dou luip e weer vot.
“Hìnleggen” beet Zwoantje mie tou, “dat bennen vieze schuddeldouken man, nait veur niks pakt hai ze ja zulf mit n taange aan . Hìnleggen”.
En dat deden wie, want wie binnen slim veur t schone.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf