Burenroezie

Steven en Oafie woonden al zo’n zes jaar noast Kobus en Ketriene in n riegje nijbaauwhuzen. Ze wazzen der tougelieks wonen kommen. In t begun haar t meroakel akkedaaierd, mor n poar joar leden haren ze mot kregen. Dat kwam van d’hege, dij Steven tussen de toenen poot haar. Nait omdat e Kobus en Ketriene nait zain wol, mor gewoon as òfschaaiden. Veur de privacy, loat we mor zeggen. Oafie mog summers geern in de bekinie boetendeure in de zunne zitten. En zai von t slim onvrij as ale buren heur din liggen zagen. Doarom haar Steven aan weerszieden van de toene dij hegen poot. In t begun haren Kobus en Ketriene der gain bezwoar tegen
had. Staarker nog, Kobus haar zulfs mitholpen om de hege te poten en der ook t haalfschaaid aan mitbetoald. Mor toun t gewas meer as n meter hoog wer, begon Ketriene derover om t ding n beetje leger te moaken, omreden hai benam heur op zunnege zummer-doagen de zunne zo.
‘Niks mit neudeg,’ haar Steven zegd, ‘ik wil dij hege gruien loaten totdat e twij meter is. Din hebben wie n mooi òfschaaiden stokje en kin gainaine ons zain.’
‘Din wor ik ja nog meer zunne kwiet,’ jammerde Ketriene, ‘dat wil ik nait, Kobus hur. Dij hege mout kört blieven.’
Kobus pebaaierde nog ais mit Steven derover te proaten. Mor dat holp niks. De hege zol hoog worden en doar bleef t bie. Ketriene van t mor niks, mor veul kon ze nait. As de buren zo vout bie stok huilen, kon je der ja niks aan doun. Mor ain ding was zeker. Zai zedde bie Steven en Oafie gain vout meer binnendeure. En even geschikt wezen en in de vekaanzie de bloumen wotter geven, dat kon Oafie ook wel vergeten. En zo kwam t dat Steven en Oafie heur hege aal hoger wer en Ketriene en Kobus aal mor toesterger op heur werden.
Elke dag gooide Ketriene heur òfwaswotter bie d’hege en hoopde, dat Steven zien stroeken doar dood van goan zollen. Mor veul holp t nait. Onder kwammen der wel wat broene bloaren aan, mor echt dood ging t ding der nait van.
Mor op n dag kreeg Kobus n goie inval. As Steven en Oafie mit vekaanzie noar Frankriek wazzen, din zol hai zunder woord of wies d’hege wel even n kopke klaainer moaken. Steven en Oafie haren d’hakken din ook nog mor zuneg licht of Kobus huurde zuk bie Mandemoa’s geraidschoppenwinkel n elektriese hegeschere en snuide d’òfschaaiden tot viefteg centimeter boven de grond òf.

Nou har de zunne weer vrij spul aan heur kaande en kon Ketriene ook weer lekker zunneboaden.
Mor toun Steven en Oafie noa n poar weke weer kwammen was t huus te klaain. Doar har dij mizzelke Kobus mit zien poten aan d’hege zeten. Duvels wazzen ze. Mor wat mos je der aan doun? t Kon der ja nait weer aanplakt worden.
‘Dij bèlle van hiernoast kikt mie aan of ze d’honderddoezend wonnen het,’ schol Oafie toun ze van de supermaarkt kwam. ‘Ze laagt mie gewoon uut. Je zollen hoast de plietsie derbie hoalen.’
‘Niks dervan,’ antwoordde Steven, ‘ik wil gain ordinaire burenroezie. Ik bedenk wel wat woar ik dij lu mit pakken kin. Ik zel op t gemaintehuus ais noakieken of zai dat zomor doun maggen.’ Omdat Steven bie de gemainte waarkde, kon dat makkelk. Mor op t haile sikketrie was niks te vinden, woarin ston dat je joen buren verbaiden konden om n hege te knippen. Zeker nait as je hom in de mande haren.

En toun op n dag zag Steven zien kans schoon om Kobus n hak te zetten. Hai was net in zien veurtoene aan t waark, toun e Ketriene aankommen zag mit n hond aan de raime. Gaauw schoot e in huus. ‘Nou kin ik heur pakken,’ laagde hai tegen Oafie.
‘t Zel mie nij doun,’ mottjede Oafie, dij aaltied nareg wer as t over de buren ging.
‘Zai hebben n hond. En volgens mie hebben ze dij nait deurgeven veur d’hondebelasten. Ik zel t ais noakieken. Hai zel betoalen.’
En zo kregen Ketriene en Kobus n weke loater n braif van de gemainte in deure, woarin ston dat aine zain har dat zai n hond haren en dat ze dij hond nait aangeven haren veur d’hondebelasten. Of ze mor even € 85 overmoaken wollen en nog € 25 boute der overhin.
Kobus was duvels. ‘Dat het dij haalfmale van hiernoast ons flikt,’ gromde hai, ‘dij het zain, dat wie n weke op d’hond van ons moeke paasden. Nou wil e ons n hak zetten. k dou net of wie dij braif nait kregen hebben,’ besloot Kobus. ‘Wie zain wel wat of der van komt.’
Mor der gebeurde niks. Totdat ze zo’n drij weke loater weer n braif van de gemainte kregen. As ze nait gauw betuilen, zol der aine van de gemainte bie heur kommen om de zoak te onderzuiken. ‘Loat mor komen,’ laagde Kobus, ‘ons moeke het heur hondje ja allaank weerom en gainaine kin ons wat moaken. Mor ik zel Steven ais even goud de pest in joagen.’ ‘Hou wolst dat din doun?’ wol Ketriene waiten.
‘Wacht mor òf,’ grolde Kobus. n Paar doage loater heurden Steven en Oafie, toun ze goud en wel op berre lagen, bie de buren dudelk n hond blavven.
Steven schoot overende.
‘Heurst dat, maaid, ze hebben wel n hond.’
t Geblaf huil wel n haalf uur aan. De volgende oavend persies t zulfde. Om haalf twaalven begon bie Ketriene en Kobus weer n hond te blavven.
‘Mörgen zellen we der wat aan doun,’ besloot Steven, ‘en doe moust goud uutkieken ofst ain van heur ook mit n hond lopen zugst.’
Oafie zat d’haile dag op d’uutkiek, mor Kobus of Ketriene mit n hond trappaaiern kon ze nait.

Guster wer der bie Kobus en Ketriene aanbeld. t Was Steven mit nog aine van de gemainte om te onderzuiken of Kobus n hond haar. Der wazzen mensen dij beweerden, dat dat zo was.
‘Doe komst der nait in,’ draaigde Kobus, ‘dij aander man mag ons haile huus deurzuiken, mor mit die heb ik niks neudeg.’
Steven mompelde wat over ‘gain mitwaarken’ en ‘ambtenoar in funktie’, mor hai wol t ook nait op de spits drieven. Allain zien kollegoa mog noar binnen. Noa n menuut of vieve kwam dij weer naar boeten.
‘Gain hond!’ zee e tegen Steven. Dij huil de scholders op. Hai heurde elke oavend ja aine.
Kobus ston nog in deure. Inains klonk luud en dudelk hondegeblaf. Steven kon zuk nait bedappern en runde zunder zuk te bedenken langs Kobus hen t huus in. Gain hond te bekinnen, mor t geblaf was nou wel slim dudelk. Hai keek ais om zuk tou. De geluudsinstalloatsie ston aan. Steven der op òf. Hai drokde op de knobbe met Uut. Stil was d’hond.
n Beetje verbaldereerd ston e om zuk tou te kieken. Kobus ston op drumpel in de koamerdeure en uut keuken kwam n grijnzende Ketriene. ‘Wat n laive hond, hè?’ zee ze hail filaain.
Steven zee niks. Hai keek van Kobus noar Ketriene. Even wus e nait wat e doun zol en toun begon e inains te schoatern van t lagen. Wat haren ze hom mooi bie t bain had mit heur hond. Ook Kobus en Ketriene konden zuk nou nait meer goud holden. En doar stonden ze toun mit heur drijent te lagen. De ambtenoar, dij Steven noalopen was, begreep ter niks van.
‘Vanoavend drinken wie der aine op,’ snokde Steven, ‘ik zel Oafie zeggen dat je der op tied binnen.
Spring mor even over d’hege.’
‘Dat is goud,’ laagde Kobus, ‘mor din nemen wie d’hond mit.’