Achter de wichter aan

Willem en Rainder wazzen al joaren dikke kammeroaden. Vanòf de legere schoule wazzen ze al onòfschaaidelk. Soam wazzen ze op t voetballen. Ze speulden al joaren in t zulfde elftal en as ain van heur ais in n hoger elftal opsteld wer, din kon je der van op aan, dat e zo slecht speulde, dat e binnen de körtste keren weer in zien olde elftaltje mitspeulde. In t zulfde elftal as zien kammeroad.
De mensen haren der wel ais lol om, omreden de baaide jongens wazzen nou zo’n dikke twinteg joar en t zol der nou toch wel ais van komen mouten, dat ze uut mekoar goan zollen vanwege t ain of aander wichtje.
As aine dat ais tegen heur zee, din laagden ze wat! Kwam dij tied, din kwam dij ploage en din zagen ze wel wieder. In elk geval zollen ze mekoar deur de wichter nait uut t oge verlaizen. Der wazzen ook mensen dij mainden, dat Willem en Rainder gain belang bie wichter haren en dat ze genog haren aan mekoar. As dij mensen der mit mekoar over pruiten, deden ze dat aaltied n beetje zaachte, achter d’haand.
Net as of gainaine heur aiglieks heuren mog.
Rainder en Willem konden dij proatjes wel en muiken zuk ter nait hait of kold om. As mensen over heur proaten wollen, din deden ze dat mor. Zolaank ter over heur proat wer, wazzen ze nog in tel. Elk weekende gingen ze der mit heur baaiden op uut. Din ais noar n dancing en n aander moal noar de bieskoop. Op n feestke wollen ze heur geern hebben, want Rainder kon huil schier bakken vertellen en Willem was ook aaltied wel veur n geintje te vinden. Woar de baaide kammeroaden kwammen, wer t aaltied feest. Willem kon ook schier gitaar speulen en Rainder zong doar din gekke laidjes bie. Nee, t wazzen n poar schiere jongens en elk mog heur geern lieden.

Zo gebeurde t op n zotterdagoavend, dat ze in n disco in Stad al vroug kennes kregen aan n poar schiere wichter. Aan de bar dronken ze wat mit mekoar.

‘Wie mouten nog noar Anloo,’ vertelde ain van de wichter, ‘mien nichie is joareg en dij geft n feestke. Hebben joe gain zin om mit te goan?’
Rainder keek Willem ais aan en Willem laagde Rainder wat tou. Dizze baaide wichter leken heur ja wel wat! Rainder kon zien ogen nait òfholden van dat blonde maaidje en tot zien grode verboazen haar Willem meer sloek op t wichtje mit dat körde donkere kopke. Dat was ja n wonder, omreden mainsttied vuilen ze op t zulfde wichtje.
En nou inains klikde t van ale kaanten.
‘Kin zai ons der din wel bie bruken?’ twievelde Willem nog even. ‘Netuurlek wel. n Poar schiere jongens kinnen der aaltied wel bie.’ En zo wer t besloten. De jongens zollen mit noar t feestke.
‘Wie doun net as of wie al n zetje verkeren hebben,’ zee t blondje dij Wilma haitde, en keek Rainder doarbie mit n woazege blik in d’ogen aan. t Leek ter op as of ze hom wel mit hoed en hoar opvreten wol. t Lutje zwartkopke knipoogde noar Willem. ‘Doe zelst die din mit mie redden mouten,’ laagde ze, ‘Hest doar bezwoar tegen?’
Willem verzekerde heur, dat e zuk mit ale plezaaier in de situoatsie schikken zol.
‘Ik hait Tineke en hou haist doe?’
En zo wer òfsproken dat de wichter in heur aigen auto veurop rieden zollen en de jongens der din mor in heur aigen auto achter aan.
‘t Komt aiglieks wel goud uut,’ zee Willem, ‘din kinnen wie vanòf Anloo vanoavend in ainmoal noar huus tou rieden. Din liggen wie wel nait vroug op bèrre, mor toch oardeg eerder as wanneer wie eerst nog over Stad mouten. Mörgen om haalf elven mouten wie voetballen. Din kriegen we in elk geval n uurtje meer sloap.’ Even loater reden Rainder en Willem mit n blied gemoud achter de blaauwe Peugeot van Wilma en Tineke aan. ‘Dat binnen n poar schiere wichter, Willem,’ zee Rainder dij achter t stuur zat. ‘Joa,’ antwoordde Willem. ‘dij mozzen wie ons mor wennen. Wat touvalleg nait, dat wie nait op dezulfde vuilen. Mainsttied gebeurt dat ja.’
Rainder grijnsde. ‘Volgens mie binnen dij baaide wichter stoapelgek op ons.’
‘Din mouten wie der toch nait aal te haard achteraan lopen. Aans is t binnen de körtste keren weer uut en dit lieken mie nou net n poar wichter veur ons.’
Ze tufden nog aal in heur olde Opeltje achter de blaauwe Peugeot aan.
‘Verrek, wie binnen der al zowat,’ maarkde Rainder inains op. ‘Kiek, hier mouten we van de snelweg òf.’ De blauwe Peugeot veur heur haar t rechterknipperlicht uutdoan.
‘Nou mouten we oppazen, dat we heur nait kwiet worden,’ woarschaauwde Willem. Rainder knikde. In Anloo reden ze n nijbaauwbuurtje in. Aan de kaande van de stroade stonden aalmoal auto’s van de bewoonders van dij buurt.
‘Hest doe zain, woar of ze hingoan binnen?’ vruig Rainder, ‘ik bin heur kwiet.’ ‘Wel ridt ter hier aiglieks?’ antwoordde Willem.
Rainder hoalde de scholders op. ‘Wie mouten mor even kieken. Wied vot kinnen ze nait wezen.’ En joawel hur. Dou ze n ziedstroade inreden wazzen, zagen ze inains weer dij blaauwe Peugeot rieden.
‘Doar binnen ze,’ wees Willem, ‘der mor weer achteraan! Zörg nou, dast heur nait weer kwiet worst.’ ‘Dij auto is ja goud herkenboar,’ antwoordde Rainder. Ze tufkeden de nijbaauw weer uut.
Ze waiten zeker nait woar of ze wezen mouten, docht Willem. “Dat komt mie roar veur,” zee Rainder, “Wie mouten toch bie heur nichie wezen?”
‘t ZeI wel goud komen.’
En zo reden ze deur, t dörp weer uut en weer t veld in. Noa n zetje zagen ze bord “Schipbörg” aan de kaande van de weg stoan.
‘ZeI ik die ais wat vertellen, Rainder. Wie binnen der in tuund. Ze hebben ons bie t bain.’ ‘k Wait nait. Zolst mainen?’
Ze reden nou in n buurt mit prachtege bungalows. Inains ging trechterknipperlicht van de blaauwe auto veur heur aan.
‘Hier zel t din wel wezen, mor t is gain Anloo,’ maarkde Rainder op.
De auto stopde op d’inrit. Rainder parkeerde zien Opeltje der achter en begon uut te stappen.
‘Ik main dat we in Anloo wezen mozzen,’ ruip e noar de veurste auto.
Der kwam n heufd om de autodeure. t Was t heufd van man van in de zeuventeg. Aan d’aander kaande stapde net zo’n vraauw uut. Willem wol alweer in d’auto stappen, mor Rainder huil hom tegen. Je konden toch nait zo mor weer votgoan? Je mozzen t dij olde mensen toch wel even uutleggen, woarom dat ze aalweg achter heur aanreden haren. Hai luip noar de man tou, dij hom benaauwd aankeek. Rainder zag t.
‘Ie huiven nait baange wezen hur. Wie binnen achter de verkeerde auto aanreden.’ En hai vertelde t haile verhoal.
De vraauw kwam der ook even bie stoan en luusterde mit. Ze laagde. ‘Dat is ja ook wat moois,’ zee ze. ‘mor volgens mie kin ik joe wel helpen.’ Rainder keek heur ongeleuveg aan.
‘Joazeker,’ zee t ol menske, ‘kom mor even mit noar binnen, din kin je even bellen noar dij joarege woar ie hin mouten. Dat is ons klaaindochter. Wilma, heur nichie, is ook n klaaindochter van ons. Wilma het n poar joar leden dij olde Peugeot van ons kregen, omdat wie toch n nije hebben wollen en zai net heur riebewies hoald haar.’
‘Wie wazzen zo even in Anloo op verjoardagsveziede,’ ging d’olde boas wieder, ‘Wil je n kop kovvie?’ De baaide kammeroaden sluigen dat beleefd òf, want ze wollen geern zo gaauw meugelk noar Anloo weerom.
t Feest was in volle gang en de loatkomers mozzen n bult uutleggen. Mor dou Willem zien gitaar uut d’auto hoalde en doarop speulen ging en Rainder der bie zong, was t leed gauw leden. t Wer n mooi feest en t was al huil loat dou de jongens op huus aangingen.
Of ze mekoar ook kregen hebben, wait ik nait. Mor de baaide kammeroaden hebben nog voak laagd om heur ommelandse raaize noar Anloo.