Breekboar … en doch berestaark
As t om en bie vief, zes groaden vrust en je over n snötgladde, besnijde weg op fietse noar hoes tou bozzeln, kin je joe bovenmoaten, hoast tot aan t lutje toontje tou, spinzen op dij mieterg verwaarmde hoeskoamer.
Aanders, as je doar oetèndelk aankomen binnen, noa joe verlöst te hebben van zo’n drij kilo waarme klaaier, goan je doch al weer gaauwachteg veur t roam stoan. Dit noatuurlek boven n snikhaite roadioator, om vol verwondern weer noar boeten te kieken. Noar de koale, haarde, doodse toen. Op dat mement kin je joe naauw veurstellen dat binnen n poar weekjes lente in aal heur òfgerakkerdhaid vannijs lösbarsten zel. Dit lösbarsten din ook letterliek bedould. Denk moar ains aan de nou nog ogenschienleke dorre, doodse toetakken. Schinzebozzen woaroet dammee vast wel weer ain en aal wif leventeghaid oetbotten zel.
Schier vris gruin, teer genog om de smis doch nog sniedend opstekende wind te deurstoan. Moar, dou der even denken om. Kiek oet! Verkiek joe nait op dij nije subtiele kleurtjes. t Is moar aal schienboarliek hur, aal dat tere gedou. Ondanks, of aaltemet vanwegens, de din doch nog sprille lente, is aangeboren wilskracht tot overleven tastboar aanwezeg.
Doarnoa, zeg moar noa n poar moandjes, zellen ie niks meer zain van aal dat volmoakte lentegedou. Boom staait din vannijs in vol decorem in t landschop. Droes verankerd in grond en kathaalzend noar t hoge blaauwe hemelriek. Nee, bloadern mietern din nog nait vanzulf. Dij zellen ié zulf lös rieten mouten. Dit vanwege heur iezern tucht en oer overlevenssjars.
As nöchtern kunstschilder bin k altied weer nuver bekeukeld en kin k mie even nait lösmoaken van dizze aal moar weer herhoalende biowoarhaid- en iesderstaarke kracht van bewegen. Bladseg, moar vaaileg vanoet mien kostelek, kunstmoateg verwaarmde minskehoeskoamer. Dat wel weer.
‘Joa, hallo! Da’s nou ainmoal de noatuur,’ zeggen ie?
Joa wat zel ik doar nou op zeggen mouten om joe n klaain bietje tegemout te komen. Din moar even oet mien aigen ervoaren as schilder zijnde. Om geleufwoardeghaid in kunst te benoadern, strieden wie voak aigenzinneg mit noatuur, moar … wie (ik) hebben t tot nou tou nog aal van heur verloren. Gelukkeg ook moar. Loaten wie doarom onder mekoar òfspreken dat wie aaltemoal rezelvaaierd, respektoabel en beholdzoam omgoan mit de noatuur, de levensbehoufte dij veur ons zo bitter neudeg is.
