Brandholt

Veur n zetje leden vruig Geert mie of ik hom wel n moal n zutterdag
helpen wol, hai wol dij olle populiereboom aan ander kaande van t huus vot hebben.
Din was e dat ol ding kwiet, ding huil veul te veul zunne uut de veurkoamer en haar ik n mooi pongeltje brandholt veur in kachel.
Ik kon mie nait heugen dat Geert en zien Martje ooit in veurkoamer zatten, mor goud. t Leek mie wel wat tou, doar zat toch gaauw veur n kuub of drij, vaare aan, t was best n woepsterd van n boom. Dou e t zowied haar gaf e mie n saintje en zutterdoags was ik al op tied bie hom. “Hest traauwens wel dinken doan om even n kapvergunnen aan te vroagen” Hai keek mie wat onneuzel aan, “Kapvergunnen? Mien haim, mien boom, niks kapvergunnen.” Kloar, nait tegen aan bemuien.
Geert haar n ende taauw kloar liggen om de boom n beetje te begelaiden en ik haar mien motorzoage bie mie, wat keggen en zo kregen wie dat ding vervast wel tegen de vlakte.
Dou we tegen t huus kwammen sluig ons der n beste brieze wind in de muide, “Dat wait ik nait jong, dij rötterge wind stait ja liek op t huus, as dat mor goud gait”.
Mor Geert wol doar niks van waiten, hai zol om en hai ging om! “t Kin aans wel n hail duur boompie worden as e die op t huus vaalt”, pebaaierde ik nog, mor der was gain zaalve aan te strieken, plat zol e !
Hai zedde der n lange ledder tegen aan en klom der zo hoog meugelk in om taauw vast te moaken.
Dou e weer op de begoane grond ston zee ik tegen hom; “Hou hoog zol dat ding aiglieks wezen, toch al gaauw n vieftien meter, dochst ook nait?”
“Nee man”, zee Geert,”Hooguut n moal tien meter, vast nait meer, mor wat zol dat din?”.
Ik keek nog ais sekuur omhoog; “As e zo hoog is as ik dink dat e is, en hai vaalt doar hìn woarst doe hom hebben wilst, din kinst dien tuuten dammeet mit n plemuurmes van de vlouer òfsteken, din gait e die dwaars deur t hounderhok hìn”.
Geert laagde,”Op gain stòkken noa, wat ik die zeg, dat gait wel goud”.
Ik trok scholders op, hai mos t ook ja zulf waiten, t was zien boom en zien tuuthok. As dij boom der boven op donderde haar k ja nog meer brandholt.
Geert luip achteruut tot e sikkom tegen t hok aan ston en trok taauw steveg aan,”Magst wel begunnen hur, ik trek hom wel dizze kaande op”. Ik haar der nog gain goud gevuil bie. Ik mainde da’k hom wel dij kaande op valen loaten kon ondanks de wind, mor t bleef lang ende en zo hail veul vuil der nait aan te sturen was ik baange. Mor goud, meneer wol t zo hebben, hai kon t zo kriegen.
Ik zedde mien oordoppen op, muik zoage aan loop en begon, kedde was vliemschaarp en hai glee deur t holt as n hait mes deur de botter.
t Duurde din ook mor even of k haar der aal n beste hörn uut. De valkerf nuimen ze zokswat in vaktoal. Ik ruip aan Geert dat e taauw goud strak trekken mos en begunde aan d’aander kaande.
t Leek mie tou dat t aal haarder begunde te waaien. Opais begon boom te kroaken en helde opains gevoarlek op t huus aan.
“Trekken Geert, trekken, hai gait vekeerde kaande op!”,ruip ik zo haard as ik kon. Gelokkeg ging de wind even weer wat liggen en boom boog zok weer noar Geert.
k Gaf nog ainmoal n beste riedel mit de zoage, en doar ging e.
Ains zo groots, de haile buurt overzaind en nou veroordaild tot n ende dat gain poggen lieden kon.
As in n vertroagde film neeg e t muie heufd aal daiper en daiper, tot dat e mit luud gekroak, zok mit zien haile vieftien meter dwaars deur Geert zien hounderhok boorde!
Ik schrok mie dood, net zag ik Geert nog stoan, mor woar was e nou din bleven? As e nou mor nait onder de boom kommen was, hai haar ja tegen t hounderhok aan stoan. “Geert woar bist, leefst nog?”, ruip ik terwiel ik mien best dee om wat te zain in de paldernaksie dij overbleven was van zien tuuthok. n Lewaai as n oordail steeg op uut t verhinneweerde tuutenverblief, hènnen stoven aal kanten uut en de locht was vol van stof en veren!
Der klonk n luud kroaken van planken en geruzzel van bloaden en doar verrees Geert as n soort veurwereldleke bosgod uut de restanten van zien hounderhok. Hai haar takken, bloaden en stro en aaierstruuf en hounderstront om kop en op zien rechter scholder zat zien dikke zwaarde Barnevelder hoane verdwoasd veur zok uut te koekeloern.
Geert keek mie aan mit n blik in ogen of haar e mie nog nooit eerder zain. t Was ook ja n godswonder dat e t leven der òfscheurd haar, dat haar wel hail aans òflopen kind.

Douve wat loater bie hom in t achterkeukentje zatten en aalbaaide twij zeupies had haren, was e weer wat aanspreekboar. “Nou, t hounderhok mag din in flinsters liggen, tuten zellen nog wel aan t fladdern wezen, mor t huus is teminste stoan bleven en da’s oareg belangrieker. Martje zol mie vervast doodschaiten!”.
Der kon zowoar weer n laagie òf bie Geert. Hai kraabde even òfwezeg in de nekke van zien Barnevelder hoane dij zok nait van zien scholder òkriegen luit of was t ook nog zo.
Zo zatten wie mit ons drijen nog wat bie te kommen, dou opais deurbèlle ging.
Geert nam zok op en luip noar veurdeure. Even loater heurde ik zien stem verontwoardegd deur t huus reren; “En wel mainst doe din wel dast bist, ik heb dij boom veur viefentwinteg joar leden zulf poot en nou heb ‘k hom ook aigenhandeg weer vothoald. Ik zel zulf wel even uutmoaken of dat mag of nait! Mien haim, mien boom! En gloep mie nait zo aan doe snötneuze, hest nog nooit aine zain mit n hoane op scholder?!”
Der klonk n stem dij ik nait verstoan kon en Geert begon vannijs; “Zel ik die nou ais persies vertellen wat ofst doe mie kinst mit dien kapvergunnen?”
Nog wat gemompel en mit n klap sluig veurdeure in t slöt.
“Wat was dat nou din?”, vruig ik dou e weer in keuken kwam.
“Dat was….,” zee Geert mit n duustere blik noar veurdeure,”Dat was aine van de gemainte, kwam hier touvalleg even langes op fietse en meneer kwam vroagen of e mien kapvergunnen wel even zain mog. En dou heb k hom verteld wat e doun kon mit zien kapvergunnen. Ik zee dat e hom doar insteken mog woar de zunne nooit schient,”
“En wat zee e dou din?” vruig ik nijsgiereg.
Stoens keek e nog ais richten veurdeure; “Hai zee dat in dat geval plietsie in de loop van de weke wel even kontakt mit mie opnemen zol. Ze hebben verdamme kringe van de pispot nog om de moaze zitten, mor verbeelden zok dat ze de haile wereld wel even regaaiern zellen, snötoape!”
Ik schudde verboasd mit kop, der bleef hom ook nait veul bespoard vandoage, lichtkaans dat t aal mit aal toch nog n hail duur boompie wuir.
Mor, zoas Geert zulf al zee, t huus was teminste stoan bleven.
En, t heurt messchien wat maal, mor ik haar mien brandholt.