Bragel en nog es bragel
(vervolg op ‘n Nust van wonder en geweld’, Kreuze 80)
‘Ik begaan nog es n ongeluk. De eerste en veur mein nie de beste, die de caravandeur weer open laat staan, ken voor mein vergoed opsodemietere! Komp der nooit en te never meer in. Dat ken ik je wel verzekere!’ De verhenneweerde deur wordt van boetenkaant òf genoadeloos dichtsmakt. De klaaine, besmoezelde toercaravan schudt en trilt op zien smerege lochtbandjes, op t gevoar òf dat t haile kakkie oet mekoar vaalt.
t Is om en bie n uur of elf smörgens. n Sprille, slodderachtege vraauw mit reuzen krolspelden in t hoar is de rebuliemoakster. Oet elk van grode permenentmechenieken hangt n soortement lapke, dat onneudeg zien best dut de roege peper- en zoltkleurege stroek bie mekoar te holden. Wieder is ter gainain te zain. Hapsnoede runt broaderg noar nevvenstoande stoacaravan. ‘Hoe-oe, hoe-oe!’ Zai geft n niedege ram op iesdern wand en drokt doarbie heur neus zowat plat tegen t veurroam. ‘Hé! Hebbie ook gesien naar welke kant die kolerehond van mein is opgestove?’ blèrt ze noar de al wat oldere lu, dij doarbinnen gemoudeg zitten te kovviedrinken.
n Bedoarde man, Jan, komt noar boeten en zegt eerliek: ‘Ik heb geen idee/ mevrouw. Daar letten wij niet op.’
‘Dèr ken ik ook gien goare bij spinne,’ monkelt ze onrechtveerdeg. ‘Dit is verdold de honderdste keer dat die rothond der fantusse kneipt. Ik pik dit niet langer. Ik beskeit me nog liever! Elke keer ken ik madam skoonmoake. Die blubberzooi kraag je niet uit det lange gele hoar. Volgens mein soekt ze de sliksloten fan der eige op en baggert der as een idioot deurhinne. Me man saleger most zo neudeg n hond uut t asiel Me lieve dochter zal der op passe. Joa, joa. Mor die is nou mooi weer de hort op. Det ken me niks skele hoor, mor loat ze din de deur wel achter der kont dichtdoen. Ik wordt hier zo gestretst ven! As die rot hond nu weer as n swartepiet thuiskompt, trap ik haar gelaak weer weg. Ze komp der nooit en te nimmer meer in. Ik heb gien gaatjen in men hoof. Hiero. Alles zit nog op zen plek hoor!’ Zai vrummelt doarbie wat deur heur krulfertuten. Joa, dij zitten wel hoast spiekervaast. Vot is ze weer. Bie n noaberske wiederop sloft ze mit n bult onbestemd keboal noar binnen tou.
Kopschuddend gaait Jan ook weer noar binnen. ‘Schenk nog mor ains in, vraauw. Hest heur bloazen heurd?’
‘Och, trek die doar mor niks van aan, jong. t Is gewoonweg aander volk. Mor t wordt aal mit aal nait beder hier op camping. Most die ter mor nait mit bemuien, Jan. Doar kinnen wie nait tegenaan. Dat volk leeft hail aans. Hier, drink dien kovvie mor ains lekker op. t Zel ons tied wel duren.’ Even loater: ‘Dij flodderboksem is ter nog tou in stoat, om dat aarme stomme daaier aan heur lot over te loaten hierzo aan t Schildmeer.
t Liekt mie aans wel n laive hond tou. Vinst ook nait, Jan?’ Jan nikkopt mor wat. Zien Gittje het t voak bie t rechte end, omdat zai aaltied glieke rechtoet is.
Noamiddags, omstreeks n uur of drij. n Bult keboal. n Oversloagende stim reert: ‘Lazer op kolerehond! Kom niet bij mein in de buurt! Ik trap je in malkander!’ Knal, doar vlugt wat tegen caravan van Jan aan. Dij wordt kèl wakker oet zien mirreg gedutter. Hai dut t roam open en zugt nog net dat noaberske, nou mit opmoakt hoar, n bezzem oppakt, dij doar in t gras ligt. De gele, mor nou gries braagelde hond, schudt jankend vot. Op n verzetje belusde omstanders lakken en loeren wat achterbaks, mor zeggen of doun wieder niks. In wiedte zain ze wel, dat de verschoppeling mit kop noar beneden bie t diekje opklaauwstert, zunder achterom te kieken.
Jan kin zuk nait langer bedappern en gaait noar boeten, noar orrebedor tou. ‘Moet dat nu op deze manier?’ vragt e.
‘Och vent,’ zegt ka. ‘Morrege goan we pleite hoor. Lekker rusteg, hè? As die mietzak n ietsie pietsie verstandig is, en dat is t ie gelukkeg nie, den komp ze eerder braaf en skoon terug. Zo nie, den heb ze pech gehad. Eigen troep, dikke poep! Zo goed? Lieve buurman van de dierebescherming?’ Jan gromt nog wat en lopt vot. Hier is gain kruud tegen wozzen.
Aander mörgen vroug: Brrmm, brmm. n Veddelke blaauw-swaarde kwaalm van n slecht lopende motor wiederwaait over n groot dail van camping. Daipe sporege en glidderge gleuven in t gras. n Boordevolle òfvalzak en n bebrageld stok plestiek geven even loater plak aan woar mieters klaaine caravan, mit wonder en geweld löstrokken is.
Jan staait veur zien hekje, op t graspadje, even bie te komen van n lange, waarme nacht.
De gammele auto kreunt en steunt hom veurbie. ‘Doeiie, doeiie, lieve buurman! Graag niet tot ziens hoor. Skat!’ Poepgat van n vraauw hangt haalf oet portier en wappert wat mit aarms noar hom. Zai zugt der oet as n verlepte doalioa.
Jan stekt onbedocht doch even zien haand op. Dit geweld gaait zien pedde te boven. ‘Ik bin over ain kaant bliede dat ze vot binnen,’ zegt e tegen zien vraauw.
‘Och joa,’zegt dij: ‘Most nait vergeten dat wie hier haile zummer lekker oetrust op camping zitten. Dizze lu, veuraal dij oet grode steden, kriegen hier hoogoet mor n poar weke kaans om zuk vannijs op te loaden.’
Even loater: ‘Wel verdikke, kounavvel dij ik bin. Hest doe ter ook op let, of ze dij hond bie zuk haren? Nee? Nou din zel dat wel goud zitten, aans haren wie dat daaier hier ondertied al wel rondscharreln zain.’
Nee, dus. Zieltogend woefke is nait weerom kommen. Is, tot in t woater tou, sputternd wat achter eenden aan joagen goan. Nou is ze aan woaterkaant wat aan t gekjoagen mit n gitswaarde hond. Blaf, blaf.
n Jenteg reutje, mit vaaier opvaleg widde voutjes bentert om heur tou. Dikke lol.
(wordt vervolgd)
