Bie Lenie thoes

Lenie woonde ien Gelkingestroat. Dat was nait wied van Grunneger Muzeum. Over Singel noar Herestroat. Dou was t nog n lutje ende lopen. Heur woonderij lag op twijde verdaipen boven n winkel.
Om der te komen, mos der n laange en din n draaitrap beklommen worren. Dat wazzen hail wat treden.
‘Doe hest netuurlek honger as n peerd?’ vroug Lenie.
“Dat gaait wel,’ antwoordde Hinderk, ‘wat heste te eten?’ ‘Pasta mit greunte ien temoatenstip,’ zee Lenie.
‘Wel lekker, moar heste der wat seloade bie,’ wol Hinderk waiten.
Doar kon Lenie ok veur zörgen.
Hinderk holp Lenie mit toavel kloarmoaken. Dou zai doaraan zaten, wer der meer kwebbeld as eten. Lenie was nijschiereg noar kerk ien dörp. Hinderk begon der moar over te vertellen: ‘Kerk hait Johanneskerk. Nou dinkste meschain, dat kerk nuimd is noar Johannes de Deuper of noar dij leerling van Jaizes. Gain niks of gain naks is minner woar. Baauwmeester van middelaiwse kerk haitte Johannes. Hai haar al hail veul kerken baauwd.

Vraizenkerken werren dizzent nuimd, omreden dat zai ien Vraislaand lagen. Grunnen was vrouger ien middelaiwen Vrais. Stukken van Duutslaand ok. Hai wer zo vernuimd, dat der ien dörp ok n kerk baauwen mos.
Pestoor van dörp was n schaarpslieper. Dizzent en baauwmeester kregen dikke hikhakkerij mit nkander. Woarover? Wèl zel dat nou nog zeggen kinnen. Op n mörn lag baauwmeester bie n stoapel bakstainen nait wied van kerk. Hai leefde nait meer. Pestoor waskede handen ien onschuld. Aanders lu van dörp dochden doar nait zo over. Pestoor was nait haalfwies. Hai stelde veur kerk noar Johannes te nuimen. Dat is tot vandoag tou zo bleven. Op dij plek woar Johannes legen haar, gruide wat loater n hail biezunnere boom. Lu vertellen, dat dizze boom, dij der nou staait, boom oet middelaiwen is.
t Biezunnere aan boom is, dat as n minsk doar God smeekt veur n genezen, dat dit heergoan kin. As wie dat veur n aander minsk doun, din gaait dat ok op. Noa Refermoatie is dat immer en aaltied zo bleven. Douste zo zaik warst, heb k doar voak veur die beden. En kiek, doe bist hailendaal genezen.’
‘Nuvere proatjes, moar k geleuf dat nooit nait,’ onnerbrak Lenie Hinderk, ‘oetendelk heb k mit veul hulp van die en Geert t zulf doan.’
‘Beschaaiden biste ja nait,’ zee Hinderk, ‘doe geleufst moar watste geleuven wilst. k Wait hou dat ales heergoan is. God smeken en spiekern, aste dat dust, din blifste gezond. k Nuig die, om ains tuzzen Geert en mie n kerkdainst bie te wonen. Noa dij dainst kinnen wie soam dij plek, woar dij Johannes legen het, bezuiken.’
Dat von Lenie oet de bocht.
‘Woarom biste köster worren?’ wol Lenie waiten.
‘Dat is makkelk zegd,’ antwoordde Hinderk, ‘dat boantje heb k aarfd van mien pabbe. Ien ons geslacht bin k al twoalfde persoon, dij dit waark dut.’
“Zo, zo, zo …’ raip Lenie verboasd oet, “doe hest joa gain kiener. Wel mout t noa die doun?
“Dat is gain perbleem. k Bin oller as Geert en zel wel eer as hom dizze wereld verloaten hebben. Hai zel din mien opvolger worren. Noa hom is der wizze en woarachteg n aander ien mien femilie, dij dat waark doun kin. Begriepste?’ Lenie begreep t.
Zo zaten baaident laange over ales te proaten en kregen nait mit, dat t loat worren was. Hinderk zag op zien klokje en wis votdoadelk, dat der leste traain nooit nait meer hoalen zol. Hai keek Lenie aan en vertelde heur dat.
‘Dat is nait aarg,’ zee zai, ‘doe kinst ien mien twijpersoonsgastenbèrre sloapen. k Heb voak genog bezuik.’
Dat von Hinderk goud en vroug: ‘Heste nog n taandenbozzel veur mie?’
Lenie haar der aine over en zee: ‘Kinste mit noar hoes nemen.’
Hinderk poetste tandenkoezen en winste Lenie n goie naacht tou. Dou der ien bèrre lag, was der zo vot.
Lenie was nog n tiedje ien woonkoamer aan t opreddern. Dou zai ien bèrre lag, kon zai nooit nait ien sloap vallen. Van ales ging deur heur kop. Midden ien naacht mos zai noar t hoeske. Doarnoa dee zai, hail nijschiereg as zai was, deur van gastenkoamer open en keek noar bèrre. Doar lag Hinderk ien n daipe sloap verzonken. Lenie druddelde nait laanke en kroop bie Hinderk onner dekens. Dizzent slaip rusteg deur.
Hinderk wer smörnsvro langzoam wakker. Ien begun maarkte der nait, dat der n persoon noast hom lag. Noa n tiedje wis der, dat t Geert nait was. Moar wel din? Hai trok dekens wat vot en zag, dat Lenie der lag.
Deksels, dochde der, wat is hier heergoan?
Onnertuzzen was Lenie ok wakker worren.
Hinderk vroug: ‘Woarom ligste bie mie ien bèrre?’
‘Mien behuifte was groot om dat te doun. k Kon nooit nait ien sloap vallen, mos nog noar t hoeske. k Was zo nijschiereg noar die en bin din bie die ien bèrre kropen. k Vil votdoadelk ien sloap,’ vertelde Lenie.
‘t Is eerste moal ien mien leven, dat k dit mit n vraauw beleefd heb,’ zee Hinderk.
‘Zeg Hinderk, kinnen wie nait wat tegen nkander aankroepen?’ vroug Lenie.
‘Dat zig k nait zitten,’ antwoordde Hinderk.
‘Woarom nait,’ wol Lenie waiten, ‘k hol zo veul van die. Zo aste waist, wil k wel n kiend van die.’ ‘Dat kinste hailendaal vergeten. Doe waist dat k nait op vraauwlu vaal,’ heurde Lenie van Hinderk. ‘Wilste din nait zoaddonor veur mie worren? Dat kiend zol din ien toukomst köster van kerk worren kinnen,’ drong Lenie nog wat aan.
Dat zag Hinderk ok nait zitten.
t Wer stil ien bèrre. Baaident kruiden der nog wat ien om. Hinderk ston as eerste op. Dou der hom aanklaidde, keek Lenie noar hom en dochde: veur zien leeftied zigt Hinderk der nuver oet.
Dou Lenie opstoan was, wer der ien keuken wat theedronken, eten en proat. Der wer òfsproken, dat Lenie over twij weken weer bie Hinderk ien waarkploats kommen zol. Din kon zai weer spiekern. Veurdat Hinderk vertrok, keken zai nkander aan. Heur ogen glinsterden en heur genegenhaid veur nkander sprak deroet. Lenie keek vanòf t balkon Hinderk noa. Zai bleef doar mit ogen tou nog laanke stoan. Hinderk wol moar nait oet heur kop verswienen.