Annie (n kerstsprookje)

Hail laank leden ston der ais n hail klaain hoeske vlak bie n hail groot bos. Dat was t hoeske van boswachter Aalbert en zien vraauw Annie, dij doar al vanòf heur traauwen woonden. As Aalbert nait in t bos wezen huf, din was e mainsttied in zien schure aan t waark, doar e aaltied wel wat te timmern haar. En doar Aalbert was, doar was ook zien traauwe herdershond Makker. Annie mog, as ze t waark deur hoes doan haar, t laifst n beetje toentjen. En was ze mui van t schovveln en haarken, din luit ze zok doar boeten groag even op de baanke zakken dij Aalbert n moal veur heur verjoardag moakt haar en doar e zulfs heur noam in oetsneden haar. ‘Annie’ ston der veur op rogleunen, mit van dij mooie, sierleke krolletters. t Was n grote baanke, want, haar Aalbert doudestieds dòcht, mozzen laifst ook nog n stok of wat kinder op pazen…

Wat zol t nog n zet duren veur ze doar weer lekker boeten op baanke zitten kon, dòcht Annie, dij net kaggel wat oppookt haar. t Was al n dag of wat vernieneg kòld boeten, mit n filaain windje der bie, dij joe groag even in wange bieten wol. Ze ston nog even veur t roet noar de vogeltjes te kieken, dij zok vernuverden mit wat brood- en eerappelkrummels. t Koegelronde roodborstje was zulfs zo driest, dat e zok even op ain van d’aarmleunens van heur baanke woagde, vlak bie t roam. Ze zag zien veertjes opwaaien en huverg keek ze even noar d’locht, dij in loop van dag aal griezer worden was. Hail in d’verte zag ze de kerktoren van t dörp boven wat boomkederij oetsteken en heur gedachten gingen vot noar t kerkhof, doar ze al weer in n zetje nait west was. Aalbert en zai woonden ook ja zó òfgelegen.

Leste joaren was dij aineghaid heur slim swoar valen, veuraal bie winterdag. Din kon ze de stilte om zok tou soms mor zuneg verdroagen en din kon t verdrait heur zomor inains weer as n kloet veur d’haals zitten, net as nou. Ze mos der tegen sloeken en knipperde even stief mit d’ogen. “Kom Annie,” zee ze gaauw haardop tegen zokzulf, “t wordt tied dast mit t eten aan de gang gaaist!” Ze wol zok net omdraaien, dou ze inains weer noar boeten keek. Zag ze dat goud? Ze ging sikkom mit neuze tegen t roet aan stoan. Joa hur, ze haar t zok nait verbeeld: t was hail zachies begund te snijen. Wat mooi, zo vlak veur Kerst! t Duurde nait laank of locht dwirrelde van de snijvlòkjes, dij aal groter wuiren. Hou kon t wel dat ze mekoar nait in d’wege zatten en dat elk n plekje von om zok zachies dele te vlijen. Ze kon der wel uren noar kieken blieven, zo’n rust ging der vanoet. t Was zaalve veur heur gemoud en n zetje loater, onder t eten koken, zong ze zulfs al even n kerstverske. Mor al von ze t nog zo mooi, aal dij snij, dou Aalbert thoes kwam, mos e zok wel eerst goud òfstubben bie deure, want ze wol gain snijkeerl in hoes! En ook gain snijhond!

“Òòòh! Nou most toch es evenpies wat zain!” zee Annie, dou ze aanderdoagsmörgens de gedienen open dee. Boeten was ales mit n dikke, witte deken toudekt. “Kiek,” zee Aalbert, dou e noast heur stoan kwam, “ligt zulfs n kuzzen op dien baanke boeten! Wat zel dat lekker zaacht zitten!” Annie mos lagen. “Én kòld veur t gat!” grapte ze weerom. “Wie kinnen beter wandeln goan as doar stil op baanke zitten, want din kin ik vot even wat takjederij zuiken in t bos.” Ze wol weer n poar kerststokjes moaken, nait allaint veur in hoes, mor ook veur op t kerkhof. Zo as aaltied tegen de feestdoagen, wol ze din vot even weer t grafke aanhemmeln.
Zodroa ze heur jazen pakt haren, sprong Makker ook al om heur tou en ainmoal in t bos, was t mor even of hai haar al n stòk te pakken, om dij vervòlgens veur Aalbert zien vouten valen te loaten, mit de bedoulen dat dij hom n ìnde wegsmieten mos, n spul dij zok doarnoa aingoal herhoalde. Dou ze zo n zetje wandeld haren, luip Annie inains bie Aalbert vandoan. “Wacht even!” zee ze en even loater: “Kom es kieken!” Ze ston bie n hail klaain dennenboomke en streek zachies de snij van de fiene takjes. “Wat n lutjeke!” zee ze. “Dij zol mooi in d’hörn noast kaaste pazen!” Dou Aalbert n aarm om heur scholders sluig, leunde ze even stil en in gedachten tegen hom aan. Hou laank was t al wel nait leden dat ze n kerstboom had haren. Dou waren ze nog mit heur drijent west. n Joar loater, noa n hail zörgelke en stoere tied, haren zai en Aalbert de Kerst weer mit heur baaident deurbrìngen mouten, al was in heur haart dou gain spier ruumte west veur ook mor n geringste gevuil van vrede en welbehoagen. En de gedachte aan n kerstboom was, ook noa aal dij joaren, nooit meer bie heur opkomen. Inains wui de stilte verbroken deur t geblaf van Makker, dij zok schienboar òfvruig woar of ze wel bleven. “Noa de feestdoagen kinnen we t boomke din mooi achter in toene poten,” zee Aalbert, terwiel ze zok oppakten om weer op hoes òf te goan. “Doar het e meer ruumte as hier tussen aal dij aandern. Ik zel hom dammeet vot oetgroaven.” Nooit was hom wat teveul, baargen waark kon e verzetten, want allaint zo, wos Annie, haar e zok de leste joaren deur frokseln kind.

Ainmoal weer thoes, zag ze hom al gaauw mit n schuppe over d’scholder en mit Makker op d’hakken, t bos weer in steveln. Zulf klom ze boven op zolder om op zuik te goan noar de deuze mit kerstversieren dij doar nog touholden mos. Dou ze dij vonden haar, soamen mit nog n poar deuskes kerstboomkeerskes, ging ze der beneden mit bie toavel zitten. Allerande dinkjes zag ze weer terogge, zo as de piek mit zulverhoar en klaaine klòkjes der aan, t hoeske, t kerkje, de paddestoultjes en n poar zulvern denappels. t Waren stok veur stok herinnerns aan kerstdoagen dij de mooisten van heur levent west waren. Dou ze t gekleurde vogeltje liggen zag, mos ze vot weer dìnken aan dij klaaine vingertjes, dij mor nait van t steertje òfblieven kind haren, zodat e der op t leste oet valen was en Aalbert dij weer vastliemen mos. Wat haar t lutje wicht bruld dou e t vogeltje op n vaaileg plekje boven in d’boom teroggezet haar! Op n dag haar dij iegel dou mor de slinger mit gekleurde glaskralen oet d’onderste takken van de boom hoald en doar inains mit om nekke lopen! En in n aander onbewoakt ogenblik haar ze zulfs n keerske te pakken had! Aalbert haar nog net veurkomen kind dat ze der mit aan t kaauwen ging! Gebogen over de kerstversieren en verdaipt in heur herinnerns, vernam ze hailn’t dat Aalbert ook al weer bie hoes komen was. Pas dou e mit t kerstboomke in n emmer de koamer binnen stapte, keek ze op, n stille laag op heur gezicht. Noadat Aalbert t boomke n stee geven haar noast kaaste, luit ze heur handen even weer over de takjes glieden, verboasd dat ze zok ondanks ales toch ook weer op Kerst verheugen kon.

In d’koamer leek t kerstboomke n stok groter as in t bos, mor dat kwam ook omdat Aalbert d’emmer op n kiste zet haar. Doar haar Annie gaauw n òlle, witte loaken om tou vlijd, net of t n bult snij was. Dou ze kloar was mit versieren en de kerstboomkeerskes mooi liek op in heur kniepertjes stonden, kon ze sikkom nait wachten tot t duuster was. Mor ìndelk was t din zo wied en dou ze t eten doan haren en Annie gaauw nog even thee moakt haar, stak Aalbert de keerskes aan. t Leek al wel Kerst, zo gezelleg was t inains en dou ale keerskes opbrand waren, zette Aalbert vot weer nijen kloar veur de volgende oavend. Wat genoten ze elke dag van heur klaaine kerstboom! t Was din ook mit n spietelk gevuil dat Annie noa de feestdoagen ale versieren weer aan zied dee. t Boomke kreeg, zo as beloofd, n stee in toene. Wat leek e nou inains weer klaain! Mor dou t noa n laange winter ìndelk weer wat waarmer wui, begon e zo haard te gruien, dat Annie der voak mit verboazen noar te kieken ston en aaltied streek ze din even weer mit heur haand over de mooie, gruine takken. De zummer kwam en ging en dou ook de haarfstmoanden weer veurbie störmd waren en t al weer sikkom Kerst was, zee Aalbert op n dag: “Zunde dat ons kerstboomke nou al te groot is veur ons koamer!” Dat von Annie ook, want t boomke haar, leek t wel, veur n omslag zörgd en ook dizze raais kon ze zok weer echt op de feestdoagen verheugen.

Om toch weer plezaier van t boomke te hebben, muik ze mit droad en nale zó’n laange slinger van doppinda’s, dat heur vingers der op t leste zeer van deden. Dou ze dij boeten in de boom hongen haar, soamen mit wat vetbòllen en ook nog n spekswore, was t mor even of de vogeltjes haren t lekkers al ontdekt en vlogen òf en aan. t Was n plezaier om noar te kieken en elk joar mit Kerst versierde Annie de boom weer mit allerande lekkers veur de vogels en elk joar weer was e nóg groter en nóg mooier as t joar der veur. Op t leste kon ze allaint mor meer d’onderste poar takken versieren, zo’n woepsterd van n boom was t worden. “t Is meschien wel de mooiste van t hail bos,” zee Annie op n oavend tegen bèrregoanstied. Ze wol de gedienen dichtdoun en ston nog hail even noar boeten te kieken. As brandde der n lanteern, zoveul licht gaf de moane en aan d’hemel schitterden doezenden steerns. “En t is ook de mainst biezundere boom,” zee Aalbert, “want ik heb nog nooit aine zo haard gruien zain.” En hai haar der verstand van! Ainmoal op bèrre, was t mor even of Annie heurde Aalbert al snorken. Zulf lag ze nog even aan de kerstdoagen te dìnken dij der weer aan zatten te komen. Mörgen mos ze de vogeltjes mor weer verwìnnen, nam ze zok veur en draaide zok dou mit n tevreden gevuil op heur zied. Mor inains zat ze tot heur aigen verboazen weer recht overìnde. Haar ze al sloapen en was ze aargens wakker van schrokken? Ze vuilde heur haart bonzen, mor behaalve t gesnork van Aalbert heurde ze verder niks. Ook gain geblaf van Makker, dij nog aaltied n gòie woakhond was, ondanks zien leeftied. Mor wat was dat veur fèl licht dij ze deur de gedienen hìn zag? Om Aalbert nait wakker te moaken, luit ze zok veurzichteg tou bèrre oet glieden en op tonen luip ze noar t roam. Dou ze noar boeten keek, huil ze heur oam in. t Was of kwaitn’t houveul steerns omdele valen waren en in de takken van de kerstboom beland, zo ston dij van boven tot onder te stroalen! Hou laank of ze doar zo stoan het, kon ze zok aanderdoagsmörgens nait meer heugen, wat heur niks verboasde, want t was ook mor n dreum west vanzulf. Ze mos din ook wel om zokzulf lagen, dou ze, ainmoal van bèrre, toch even gaauw stiekom noar boeten keek. t Was nog baalkeduuster en van n verlichte kerstboom was echt gain sproake!

Dij middag mainde Annie inains stemmen te heuren boeten. Of zol ze zok dat ook verbeeld hebben, dòcht ze eerst nog hail even. Mor nee hur, dou ze noar boeten keek, zag ze n stok of wat kinder noar t hoeske stoan kieken en nijschiereg luip ze der hìn. De grootste van t koppeltje vertelde dat ze op zuik waren noar n kerstboom. De veurege oavend was e inains wakker worden en dou e even tou t vìnster oet keken haar, haar e lichtjes zain bie t bos. Dat mos wel van n hail grote kerstboom wezen, haar e dòcht, mor dou e dat ‘s mörgens aan zien moe vertelde, haar dij maind dat e dreumd haar. Toch was e was soamen mit zien zuske en n poar kammeroadjes op zuik goan en zo, vioa t smale padje langs de waailanden, bie t klaaine boswachtershoeske aanbeland. Annie luusterde stil noar zien verhoal en nam de kinder dou mit noar toene. Ze vertelde van t klaaine kerstboomke dij zo gaauw groot worden was en dat ze dij nacht touvalleg ook dreumd haar dat ter lichtjes in zatten.

Ain van de kinder zee dat t vast n sprookjesboom was. “Meschien is t hail bos wel n sprookjesbos!” fluusterde weer n aander. “Wel wait!” zee Annie, want mit aal dij kinder om zok tou was t net of ze al weer dreumde. En wat keek Aalbert mit verboasde ogen in t ronde, dou e nait veul loater n keuken vol mit kinder binnen stapte! Annie haar veur aalmoal sokkeloademelk moakt en gaf Aalbert even loater ook n beker vol. “t Spiet mie wel veur die, mor ale stoulen binnen al bezet, hur!” zee ze op zo’n gutege toon, dat ze aalmoal lagen mozzen. Dou ze vertelde hou dij kinder bie heur terechte komen waren, zee Aalbert: “Ik zee ja al dat wie n hail biezundere kerstboom haren!” De kinder zeden dat ze ook wel vlak bie t sprookjesbos wonen wollen en Annie stelde veur dat ze net zo voak komen moggen as ze wollen.

Vanòf dij dag haren zai en Aalbert voak n moal kinder over dele. Boeten stonden al gaauw n schommel en n wupplaanke doar ze zok mit vernuvern konden en Aalbert wol ook nog n klimrek moaken, zee e. Ook zatten der din aaltied wel even gounent op Annie heur grote, holten baanke en zulfs wel es op de leunens, dij gelokkeg wel wat lieden konden. Mor as t te kòld was om boeten te wezen, din moggen ze in t klaaine keukentje zitten taiken en kleuren en was t tied veur n verhoaltje, din pakte Annie t grote sprookjesbouk om oet veur te lezen. Ook braaide ze veur ale kinder waarme slovven, in kleuren dij ze zulf oetkaizen moggen en dij dat wol, mog ook zulf braaien leren van heur. De jonges dij laiver timmern wollen, moggen din mit Aalbert mit noar d’schure. Mor t laifst wollen ze aalmoal mit hom mit noar t bos, doar aaltied wel wat te zain en te beleven was en wat was t spannend as Aalbert din weer net dee of e de weg kwiet was! Wat genoot Annie elke keer weer van aal dij dieverdoatsie om zok tou en mozzen de kinder weer noar hoes, din luip ze aaltied nog even mit heur mit over t smale padje langs de waailanden.

Zo gingen de joaren veurbie en aaltied bleven der kinder noar Aalbert en Annie komen, ook dou ze allaank nait meer in sprookjes leufden. Din kwammen ze nait om te speulen, mor om Aalbert en Annie, dij intied al òld waren, n beetje te helpen mit t waark of om bòsschoppen te brìngen. Wat was elkenain din ook bliede dou der op n dag n fietspad kwam, vlak bie t boswachtershoeske langs. En al leven d’òldjes allaank nait meer en is heur hoeske loater òfbroken, dat fietspad is aaltied bleven, net as de baanke dij Aalbert veur zien Annie moakt haar en dij n mooie herinnern was aan twij hail laive mìnsen. Veuraal zummers zatten der voak even gounent op oet te rusten en as e nooit weghoald is, din staait e der nou nog. Moggen je dus n moal noar t bos goan en je zain n grote, holten baanke stoan, kiek din even of de noam ‘Annie’ doar ook op staait. Mit van dij mooie, sierleke krolletters!