Zunder jaze
(veurlezen vanòf 4 joar)
t Is zotterdag. Annemieke zit wat in t ronde te kieken. Wat zel ze nou es even doun goan. Pappe en mamme hebben zok net aalbaaident achter d’kraante verstopt. Ze zugt hou Moppie bie pappe zien vouten zitten gaait en ze mout stiekom lagen. Ze wait nou al wat ter komen gaait en joa hur, doar springt e al bie hom op schoot! “Rötkatte! Wat letst mie ja weer schrikken!” zegt pappe en aait hom din zachies over d’rogge. Annemieke lopt noar t roam. Ze zogt nog aal op t sokkeloaden poasaaike dij ze zo net van mamme kregen het. Mmmmm, wat lekker is dat toch! De zunne op heur wangen is ook lekker. t Liekt wel zummer, zo waarm vuilt dat deur t glas hìn. Mor as ze noar boeten kikt, zugt ze hier en doar nog wat snij liggen. Doar kin zunne net nait bie komen. Van heur vogelsnijhut is nog wel n mooi bultje over, zugt ze. Inains was t vleden week nog even weer hail kòld worden en was zulfs nog snij valen. Lang nait genogt om weer n grote snijhut van te moaken, Mor, haar Annemieke dou bedòcht, meschien kon ze wel n lutje veur de vogeltjes moaken. Ze haar aingoal snij bie mekoar veegd en dij in n plestieken bakje noar de toentoavel noast schuurtje bròcht. Ze haar de snij goud stief aandrokt en der aal mor deur mit baaide handen op aan t kloppen west. Dou e groot genogt west was, haar ze de bult aan ain kaante weer oetgroaven mouten, aans was t gain hut en konden vogeltjes der ja nait in. Heur handsen waren aal natter worden, dat dij haar ze op t leste mor oetdoan. Mor wat haar ze dou kòlle vingers kregen! Ze haar der sikkom van schraiwen mouten, zo slim was t west! Mamme haar gaauw n beker waarme sokkeloademelk veur heur moakt. Wat was dat lekker west, óók veur heur handen! Gelokkeg haar mamme ook nog n poar dreuge handsen veur heur had en zulfs n lepel om de bult verder mit oet te groaven. Dou de vogelsnijhut ìndelk kloar west was, haar ze der krummeltjes brood in legd. De vogeltjes haren t loater aal opeten.
Doarnoa haar Annemieke nóg n vogelsnijhut moakt. Nait mit snij, mor mit kleurpotloden op taikenpepier. Dij hangt nou al d’hail week mit plakbaand veur t roam. Wat is t doar waarm in de zunne. Pappe, dij kraante schienboar oet het, komt even bie heur stoan. ”Goud dat de vogelhut op dien taikening nait weg smelten kin in d’zunne!” zegt pappe en stiekom stopt hai heur nog n poasaaike in mond. En zokzulf ook. Hai drokt gaauw n vinger tegen zien lippen. Sssst, niks zeggen! betaikent dat. Annemieke mout ter stiltjes om lagen en kikt gaauw even achterom. Mor mamme zit nog in d’kraante te lezen en zugt niks. “Zellen wie mit ons baaident vast wat bloadern en takjederij in toene weg haarken?” vragt pappe. “Din is t volgende week mit Poaske mooi schier om t hoes tou! En ons handsen, mutsen en dazen kinnen nou wel binnen blieven!” Dat wil Annemieke wel en even loater komt pappe der al aanzetten mit de jazen. Hai geft heur n knipoog en stopt heur nog n poasaaike in buutse. En zokzulf ook. “Foei Jan!” O wee, mamme het t toch zain! “Magst ter toch gainent bie stoan loaten!” zegt ze. “Gooi mie ook es even aine tou!” Pappe pakt n aaike van t schoaltje op toavel en mikt dij sekuur bie mamme op schoot. Ze mouten der aal drije om lagen.
“Hai, wat bin k ja waarm!” zegt pappe as e nog mor net n zetje aan t schovveln en haarken is. Annemieke het t ook waarm. Onder heur winterjaze het ze n dikke truie aan. En onder heur truie n T-shirt. En onder heur T-shirt ook nog n hìmd. “Zellen we jaze oetdoun?” zegt pappe. Annemieke twievelt. Zol mamme dat wel goud vinden? Ze kikt of ze heur ook lopen zugt deur hoes. Mor mamme zit, mit rogge noar t roam tou, lekker in d’zunne. Zo te zain is ze mit aine aan t bellen. Pappe laagt ondeugend en het zien rits al lös. Annemieke laagt nou ook ondeugend en het rits ook al lös. En doar gooit pappe, hupsakee, baaide jazen al over d’waskeliene! “Nou mor hopen dat mamme nog n zetje kwedeln blift!” zegt pappe. Annemieke hoopt t ook en even loater binnen ze al weer drok aan t rumen en reddern.
Lekker zo, zunder jaze, vindt Annemieke. Inains bokt ze zok. Op n stòkje kroepen twij laimeneerstiekjes. Veurzichteg lopt ze der mit noar pappe. “Dij binnen vast ook bliede mit dit schiere weer!” zegt e. “Houveul stipkes hebben ze?” Annemieke telt tien swaarte stipkes bie d’ain en ook tiene bie d’aander. “Din is t vast n twijling,” zegt pappe. Annemieke legt t stòkje gaauw weer op n mooi plekje in d’zunne en lopt din noar t schuurtje. Doar in d’schare is t dudelk wat kòlder, vuilt ze wel. Heur vogelsnijhut is haildal schaif zakt en lang zo groot nait meer, zugt ze. Hé, zit doar ook n laimeneerstiekje op? Dat is toch veul en veuls te kòld veur zien pootjes! Dij mout ze mor even bie dij aander baaident in d’zunne zetten. Mor as ze t laimeneerstiekje pakken wil, worden heur ogen groot van verboazen. “Pap, kiek es!” gilpt ze en ze runt weer noar hom tou. As ze heur voeske open dut, kikt pappe al net zo verboasd as zai. Want wat ligt doar in heur haand…..?! n Laimeneerstiekje, zel elkenain nou dìnken….
t Is inderdoad n laimeneerstiekje, rood mit swaarte stipkes, mor t is gain echte. t Is aine aan n rinkje. t Is t zulvern rinkje dij Annemieke lest van opa en oma kregen het en dij nog wat lös om heur vinger zeten haar. Opa haar zegd, ze mos mor goud eten, din zol heur vinger vanzulf wel dikker worden. Mor zo rad gaait dat nait vanzulf! Wat was ze schrokken dou ze t rinkje inains kwiet worden was. Ze haar hailn’t vernomen dat e heur òf goan was. Overaal haar ze der noar zöcht deur hoes. Mamme haar zulfs stofzoegerzak open knipt om te kieken of ze t rinkje meschien opzogen haar! Ze haar ook op school en op swemles vroagd of e vonden was, mor ze haar nait aan de vogelsnijhut dòcht. Dóar was e heur dus òf goan! Wat is Annemieke bliede dat e der weer is!
“Din is t vast woar dat laimeneerstiekjes gelok brìngen!” zegt pappe. “Loat mamme t ook mor gaauw even zain.” Annemieke schoft t rinkje om heur vinger en runt onder d’waskeliene mit de jazen deur, noar hoes. As ze deur t roam noar binnen kikt, zugt ze dat mamme aan t eten koken is. Ze tikt even op t glas en as mamme t nait heurt, nog n moal, mor nou wat haarder. Doar komt ze al noar t roam tou lopen. Annemieke stekt tröts heur haand mit t rinkje omhoog. Mamme is verboasd en bliede touglieks en stekt doeme op. ‘Goed zo!’ betaikent dat. Mor ze mout wel bie t eten blieven. Annemieke swaait nog gaauw even noar heur en huppelt din toene weer in.
Mor as ze onder d’waskeliene deur gaait, blift ze inains stoan en draait zok nog even weer om. Zol mamme wel zain hebben dat ze zunder jaze boeten lopt….?
