Aargernis
Soms lu, n hail enkele keer, aarger ik mie wel es n moal. Nait voak hur, zo hail òf en tou. Woar k mie din aan aarger? As ie t nait wieder vertellen, zel k joe t verklappen. Ik aarger mie n hail enkeld keer wel es n hail klaain beetje aan… Zwoantje, mien laive vraauw. Goud begriepen, k bin slim wies mit heur, mor der binnen zo van dij hail klaaine dinkjes, dij zo stoareg aan noa zoveul joar n hail klaain beetje begunnen op te valen.
Om joe n veurbeeld te geven: t Kovviedrinken. As wie smörgens zitten te kovviedrinken en k heb twij koppen had, din zegt Zwoantje aaltied mor weer: “Most nog kovvie?” Most nog kovvie, terwiel dat ik in aal dij joaren dat wie traauwd binnen aaltied mor twij koppen hebben wil. Nooit aine, nooit drije: aaltied twije.
En din toch nog elke klapscheet weer vroagen noar dij daarde. t Is n laif wicht, doar nait van, mor dij kovvie! En din dij koekjes aaltied. Ze wait, dat k gain koekjes lus mit van dij souskes der op. En toch, zeker ain moal in t joar pak ik mien kovvie, steek zunder der noar te kieken n koekje in de mond, televizie is ja aan, en din is t toch weer zo’n vieze. Bah, ze wil t mor nait ofleren. Ach, t is n laif wicht hur, mor om nou ieder bod weer mit dij vieze koekjes aan te komen, harregat.
En dat is mit t eten koken krek t zulfde. Nou lus ik de maiste dingen wel, doar nait van. Nee, mit t eten bin k zeker gain hibbel. Mor wat k nou zekerwoar nait deur de haals kriegen kin, dat is praai. t Het ons vaaier joar van ons traauwen kost om kloar te kriegen, dat ze t mie nait meer veurzet. En din toch mor weer van dij vieze dingen in de soep doun. k Mout ze din eerst weer oet mien bord scheppen en op de raante oetstallen.
t Liekt wel n rommelmaart. Ach, t is n laif wicht en ze kin meroakel goud eten kloarmoaken, mor dij smerege praai!
En aaltied weer dij schounen. Wie hebben al joarenlaank bie d ‘achterdeure de schounen stoan, in n houkje. Doar is ruumte zat. Doar kinnen ze hail schier noast nkander stoan. Heurent aan ain kaante, mienent aan d’aander zied. Mor zeker ainmoal in de vattien doagen – wat zeg ik – wel ainmoal in de week dut Zwoantje ze vot achter deure oet en let ze ze op de matte stoan. In ploats van even de muite te nemen om ze op heur aigen steetje hìn te zetten. k Heb heur lest al n moal mit kriet n vakje op de tegels moakt. “Moeke,” heb k ter opzet en doaronder: “hierin.” Mor nee hur. Zo stoef achter deure op dij stroeve matte, doar zet ze ze hìn. En as ik din in hoes kom en de deure openzwaai, din blift e stoeken omdat dij rötterge schounen weer op de matte stoan en loop k weer op kop tegen deure aan, veur de zoveulste moal. Guster nog. t Is n laif wicht en wie kinnen meroakel mit nkander over de weg, mor dij schounen! Hol mie der over op!
Mor wat k nou haildaal vervelend vin, wat k t alderaargst vin, dat is soavends as wie noar bèrre goan. Ie mouten waiten, wie doun t gebit ter aaltied in d’koamer al oet. Wie hebben baaident zo’n bakje, zo’n witte. t Was doudestieds twije veur ain geld, zodounde. Om der nait mit in toeze te komen hebben wie der n stokje leukoplast opplakt. Doar hebben wie din: ‘p’ en ‘m’ op zet. In dij bakjes doun we t gebit en zetten ze op bozzem. Smörgens hebben wie ze din vot weer veur t griepen. Dudelk genog nait? Wel t eerste t gebit ter in dut, dij kiekt even op t deksel en d’aander pakt t ander bakje. En dat gaait din toch nog verkeerd.
Zwoantje gaait voak t eerst noar boven tou, dus dij mout goud toukieken. k Mout ter toch op vertraauwen kinnen dat dat ook gebeurt. Aans mout k elke keer ook ja zulf nog kieken. Dus dat dou k nait. Huifk ook ja nait. Zai mout dat ja doun. En din kinnen ie mie wel vroagen, ik heur joe t al zeggen: “Is dat nou din zo aarg?” Nou nee, dat is nait zo aarg. Wat wel aarg is, dat is as je smörgens inains de taanden van n ander veur de strötte zitten hebben. Ook al is t joen aigen vraauw. Ach, t is n laifwicht hur, doar nait van. k Zel t ter nog es mit heur over hebben. Mor d’eerste tied mor even nait, omreden, ze het zok zeer doan. Ze is stroekeld over de padschovvel, dij dwaars op toenpad lag. “Ruum dien raive toch es n moal op man. k Heb t al wel honderd moal zegd.”
Nou joa, wat n weure nait, zo’n klaain schovveltje.
Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf
