Zwaarver

‘Kom je bij ons eten?’
Aanbod komt van Anna.
Omreden dat oma in Wildervank zit te baarbeknooien mit vraauwlu van t koor, voult zai zokswat as:
‘Kist opa toch nait allendeg loaten eten.’
t Paast bie heur, mor aanschoeven bie grote toavel in t veurhoes is nait neudeg. k Heb mien aigen eten goud veurberaaid. n Goud gevulde salade mit veul kip.
Ik zat kold bie t aailand en wol net begunnen aan mien kolde salade, dou deur openging en Anna stiekom om hörn gloop.
‘Bistoe al kloar mit eten?’ vruig k verwonderd.
‘Preitaart,’ was t körte antwoord en heur blik zee genog:
‘Doar huiven wie nait verder over te proaten.’
Vervolgens schoedelde zai zok op hoge barkruk noast mie en begon zunder aanloop te kwedeln over van alles en nog wat. Over nije school, t laange ìnde fietsen van Kiel-Windeweer noar Veendam. Zai is n gezellege kwedeltaante en in dat ainrichtensverkeer kon ik rusteg kaauwen en sloeken en òf en tou begripvol mitknikken. As t leste stokje kip nog mor net achter koezen verdwenen is, begunt mien telefoon te rappeln.
’t Is oma,’ woarschaauwt mien biederaande Oaltje Tieger.
Zai het t al laank schoten. Oma is kloar mit vlaisbroaderij en mout votdoadelk mit auto ophoald worden en terwiel ik nog aan t bèllen bin, glidt zai smui mit kont van barkruk òf. As ik verbinden mit Wildervank òfsloten heb en n sneue neuze trek, heb k heur even van slag moakt.
‘Gaan we oma niet ophalen?’
k Speul as n volleerde toneelspeuler t ainaktertje volledeg oet.
‘Nou haar k mie toch zo spitst op n lekker toetje, mor astoe ……’
t Wuir gain laange diskuzzie en as zai twij Sjokojoekels oet vraiskist hoald het en zok weer op heur barkruk hezen het, kommen wie soamen tot konkluzie:
‘Wereld is nait roazend moakt en oma kin ook nog wel n zetje langer wachten.’
Op terograais noar Kiel rieden wie over nij befietspadte Veendammerweg, as Anna vanòf achterbaank ons n stokje oet heur aigen verhoalenwinkel veurschuddelt. Zai en grote bruier Sietse hebben t der snommedoags noa schooltied even van nomen. Binnen in Veendammer centrum bie pizzabakker noar binnen stieveld en hebben zokzulf op n vörrel pizza traktaaierd.
Kindermoagen binnen gaauw vuld, bleek wel.
’t Was best wel n groot stuk,’ verzekerde zai ons en ‘Weet je’ – voak inlaaiden tot n laank verhoal – kwam zai mit t apaarte verhoal van de zwaarver.
‘Bist Swiebertje tegenkommen?’ docht ik heur nog mit n schimpscheut te kinnen onderbreken.
Dunderwolken in achteroetkiekspaigel spraken boukdailen en t sluig ook as n tange op n swien.
Dat de man in òfvalbakken noar wat eetboars zöcht haar, was baaide kinder kold op dak valen.
‘Nee,’ haar de man Anna’s oetstoken haand mit pizza-restant rezoluut wegwoven, mor bruier haar meer sukses. Of t aan de haand of aan pizzabeleg legen het, is mie nait dudelk worden, t kin ook wezen, dat Sietse wat meer deurzettenskracht ontwikkeld haar, zwaarver haar op t lest goudgevulde haand aannomen.
Kinderactie zel t leven van dizze zwaarver nait veraandern. Hai krigt volgende dag vervast ain of twij of meschain zoals t gewoontemìnsen as mie elke dag weer overkomt wel drij keer of voaker mit hongergevoulens te moaken. Hopen dat e even zoveul keren n Anna of n Sietse tegenkomt, kin k hoast mit zekerhaid noar t laand van de foabels verwiezen.
Zwaarvers binnen voak zwaarvers worden tegen wil en dank.
In de televizie- en filmwereld binnen de Swiebertjes en de Charlie Chaplins grootverdainers. Mor dat is de nepwereld, n schienwereld, dij ons n rad veur ogen draait en woar wie mitzienallen veur valen.
Veendammer zwaarver leeft in n echte, veur boetenstoanders voak ondudelke, onbekìnde en onbegriepelke wereld. n Wereld, dij wie laiver ook nait willen zain en kennen.
In de 80 joar dat n mìns leeft, veraandert der nait zo veul, las k lestent in zotterdagkraant. Desondanks duurf k zeggen, dat mit pizzabezörgers van òflopen vrijdag toch n sprankje hoop veur toukomst en n betere wereld aan horizon gloren blift.