Wìnsteg

Lucht kloart wat op en terwiel dat ol boas wìnsteg noar boeten kikt, begunnen leste regendruppen dij op roam deel valen te glinstern as zun liedzoam deurbrekt.

Hail even vuilt ol boas waarmte op zien hoed, mor as zun verdreven wordt deur graauwe wolken, wordt zien opleven net as zunlicht verdreven deur n sloeg gevuil.
Hai lopt noar zien bèr en al wait e dat t nog vro is, hai trekt zien goud oet en kropt onder dekens. Doagen binnen duuster en t laifst zol hai hail dag ien bèr blieven.
t Gemis van heur waarmte, heur roek, heur vreugd en heur leventeghaid vil ol boas al joaren swoar, mor nou hai ien tied van n aander leeft, wordt t enkeld mor stoerder.
Doagse bezegheden kin hom niks meer schelen. Hai het gain behuifte om n proatje, Gain verlet om aan kovvietoavel gezoes van n ol proelsnoet, dij aalvot jammert en jeuzelt over liefzere dat elk ien tehoes het. Hai volgt gain nijs op tv en leest kraant ook nait meer, enkeld omdat zien gemoud der allinneg mor minder van wordt.
Dokter het hom zegd dat hai der voaker oet mout. Dat wandeln ien boetenlucht hom goud doun zel, mor doar het ol boas kracht nait ais veur.
Van begun òf aan was e muid. Slaip laifst hail dag deur, terwiel dat wanneer hai soavends op bèr laag, hai nait ien sloap kwam. Aalgedureg laag hai haalve nachten te prakkezaaiern. Haar kopschraberijen over hou of t leven wieder mos. En as aanderdoags zuster bie hom kwam mit zien medesienen was e nait te proemen. Laifst trok e gerdienen weer stief dicht en nuzzelde hom nog even daip vot onder dekens. Overdag was ol boas zien netuur nait te roem. Was zien gemoud triesterg en kon hai nait genottern van aal dat t leven hom nog gunt.
Zien kiender zeden hom dat e mit ain proaten mos: ain dij zien ellén begreep en hom vertellen kon wat of e doun kon om beder ien zien hoed te zitten. Mor n zieleknieper was aan ol boas nait besteed en verdwoald ien zien duustere gedachten bleef hai aalvot bie t roam zitten, wìnsteg noar heur dij hai zo aldernoarste mist.

n Dag of wat loater wordt ol boas vro wakker van geluud doar hai zo verlangsteg noar west haar. Hai smit dekens van hom òf, vlugt tou bèr oet en zunder hom te hemmeln trekt ol boas zien goud aan. Zien struunkoar is mor zuneg van rem òf wanneer hai gaang op stoft en zuster hom bie hoofdiengang verboasd vragt wat of ter loos is. Hai zegt heur dat zai der weer is … zai, dij hai zo geern weer roeken wil en heur waarmte vuilen over zien versleten lief. Heur vreugd, heur leventeghaid hom oploaden zel en hai endelk weer genottern kin van de tied dij hom rest.
Schoefdeuren goan open en mit waike ogen snoft hai heur vrizze roek en fluustert as hai vogels wiereg zingen heurt: ‘Endelk … t Is veujoar!’