Vreterij

Wie bennen nog even vot west mit de vekaanzie, En dat is toch n beetje roar òfkaalft. n Beetje maal. t Begon zo.
Wie zaten doar in dat boetenlaand woar wie waren op zo’n soort terrasje n stòkje te eten en wie haren ons net bescheurd om aine dij aan de teke Schnitsels in zien Duuts bestellen wol en zee: “Eh, zwei van dij Schweine of hou haiten dij dingen ook weer”. Grunnegers, ie komen ze overal tegen.
Waiten ie wel wat d aine Grunneger tegen d aander zegt, as ze mekoar op vekaanzie in t boetenlaand tegenkomen. Nee? Ze zeggen: “Ie bennen ook wied van hoes”. En din: “Woar komen ie vot?” Dat zeggen ze, aaltied.

Mor goud, dizze man dij kreeg zien Schnitzels wel. Nou mout ik joe eerlek bekennen, dat dat boetenlaands geproat ook niks veur mie is. Zwoantje dut maistied t woord, dij redt zok doar wat beter mit. En as wie ons wat te eten bestellen willen, den haildaal. Zai let zok din de menukoarte brengen, “Karte bitte”, bloadert der oetgebraaid deurhìn en zegt den tegen de ober as dij weer komt en vragt wat of wie hebben willen: “Tagesmenü”. En dat kin ze in drij toalen. Lukt aaltied. Knap nait?

Mor goud, wie zaten doar te eten, dou t begon. Zwoantje legde heur vörke der bie hìn en begon zok onder toavel aan t bain te kraben. “Wat hèst wel?” vruig ik.
“k Heb aal zo n jeuk, k ben ducht mie stoken deur t ain of t aander”.
En zo begon t mit ain rood steetje.
‘s Oavends dou we noar bèrre gingen, dou konden we t dudelk zain, n rood stee op t bain, stoef bie d enkel .
Nou hèt Zwoantje aaltied n wasokker vol mit rommel bie zok veur as wie zaik worden en doar zat vanzulf ook wat in tegen de jeukerij.

Mor anderdoagssmörgens was t aarger worden. Dou telde ze vief bulten. En jeuken luu, ze wur der recht n beetje franterg van. “Bist doe din nait prikt deur dai röttege vriendjes?”.
“Oh, nee hur. Ik zel mie wel wat voaker hemmelen”.
Bats, ik kreeg n kletse. t Muik heur humeur der nait beter op, mor goandeweg de dag was t weer vergeten. ‘ s Oavends mit noar bèrre goan wur ik der eerst op oetstuurd om alle vriendjes dij der waren te vermoorden. Nou haar ik ale oavends van onze vekaanzie nog gain aine zain, mor veur t goie fesoun haauwgde ik mor n poar moal mit n voele sokke op de keukenkastjes in de caravan en ik ruip: “Dè, weer aine”. En noa n zetje: “Kinst komen, ze bennen aalmoal dood”.

Dou kwam ze in de caravan, dee de deure stief achter zok dicht en inspecteerde t slagveld. Ze kon gain vriendje meer vinden, wat vanzulf gain wonder was. Dou kwam de kiepe weer open mit doktersraive. En doar pakde ze van dat goudje oet, wat, as je t leuven willen, ale steekbaisten votjagt. En doarmit mos ik heur invetten, van onder noar boven en weerom.
Nou, of t spul baisten votjagt, dat wait k nait, mor t waarkde bie mie in elk geval wel. Ik kreeg der troanen van in d ogen en ben op t lest in de veurtente liggen goan.

Anderdoagssmörgens zat ze onder de rode bulten, wel vieftien en ik gain aine. En jeuken man, jeuken. Ik zee: “Hou kin dat toch wel, der was ja gain vriendje te bekennen. Hest zulf ja zain. Waist wel zeker, dat t vriendjes waren?” Dou ik dat zee, dou trok langzoam de kleur tou heur gezichte oet. Ze wur spierwit. “Het zellen toch nait, t bennen toch gain…..” en ze greep de dekens en begon te zuiken.
En joa hur, noa n zetje haar ze aine, n klain zwaart springbaistke, n vlo. Dou kreeg ik ook inains jeuk, op kop, roar hè.
Zwoantje wos binnen tien tellen n haile goie oplözzen veur t perbleem: “Wie goan noes”. Ik zag vot wel, dat t gain zin haar om tegen te sparrelen.

En zo waren wie ‘s oavends weer in ons aigen hoeske. Mor as ie nou mainen, dat wie zo in hoes mochten, den hebben ie t goud mis. Bie d achterdeure zee Zwoantje” “Klaaier oet” en ze begon zokzulf al oet te klaiden.
“Ik wil dij dingen nait in hoes hebben, klaaier oet, onder de douche en den schoon goud weer aan.”
Ik kwam der nait onderoet. En den zellen je t net zain. Dou wie doar as Adam en Eva mit rooie bulten stonden, stak buurvraauw kop over de hege. “Moi, al weerom?” en dou begon ze te smoren van t lagen. Wie mit n noodgaang in hoes vanzulf. Loater zee buurvraauw op de kovvie, dat ze t wel begreep. Ach, op zo’n camping, aal zoveul mensen dicht op mekoar en dij wandjes van zo’n caravan bennen ook ja zo dun en doarom was t ook ja gain wonder dat wie zo gaauw as wie weer in hoes waren…..En dou begon ze te kraaien van de lol.
Zwoantje luit heur der mor bie. De woarhaid von ze schienboar nog aarger.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf