Vraauw Maier

Vief doagen noa begraffenis van heur noaber haren lu vraauw Maier weer ien dörp zain. Woar haar zai zo laanke west? As zai doarover vroagd wer, zee zai, dat zai bie heur bruier op bezuik west haar. Gainent leufde dat.
Geert belde Hinderk en zee, dat der zo noar hom smakbekte. ‘Kinste vanoavend nait noar mie toukomen?’
‘Dat is goud,’ zee Hinderk, ‘heste t nait meer zo drok?’
‘Joa, moar sumtieds gaait der zoveul heer, dat k gain tied veur die heb. t Muit mie,’ verkloarde Geert, ‘en kom nait te loat, k moak op tied t eten kloar.’
Dat was n verrazzen veur Hinderk. Hai wos, dat Geert gloepends goud kokseln kon.
Noa waark ging Hinderk onner does en zörgde derveur dat der lekker rook. Sunt dij begraffenis haar der Geert nait meer zain. Sundoags ien kerk haar der ook nait west.
Wat wazzen baaident bliede, nkander weer doetjen te kinnen. t Was stoer van nkander òf te blieven. t Laifste wazzen baaident votdoadelk ien bèrre doken.

Dat ging aanders nait, den t eten kon al op toavel zet worren. Eerst n seloade mit veul olieven, doarnoa n hummusgerecht, falafelbaaltjes, greunte en n knoflookstip. Wat smoakte dat ales verukkelk.
‘Dat kinst wel ais vannijs kloarmoaken,’ prees Hinderk Geert.
‘Het t die smoakt?’ vroug Geert.
‘t Was deksels lekker,’ antwoorde Hinderk, ‘k heb nou nog zin ien sukkeloa zunner sukker en n pot bier zunner alkohol.’
Dou wol Hinderk van Geert waiten, of der wos dat vraauw Maier opdoken was. Geert keek wat opzied. Hinderk von dat vrumd en vroug, of der over t verswienen van vraauw Maier wat wos.
‘k Vuil dat dit zo is,’ zee der.
Geert keek Hinderk snaideg aan en zee: ‘Doe hest geliek. k Wait ales over wat der heergoan is. Wat k die vertel, doarover moste swiegen. Kinste mie dat verzeggen?’
Dat dee Hinderk, en Geert begon te vertellen: ‘Dou vraauw Maiers noaber laankoet ien grode bos vonnen was, zat zai al laanke bie mie. k Heurde mit veul steutenheuten ales van heur. Bie heur leefde heur noaber nait meer. Dat haar zai oareg nuver ienschat.’ ‘Woarom kwam zai noar die tou?’ wol Hinderk waiten.
‘Luuster efkes, en stel nou gain vroagen,’ zee Geert, ‘doe waist, dat wie bie heur noaber wel op bezuik west hebben. Hai laip bie mie ien theroapie. Sumtieds hil der zok nait aan ons òfsproaken. Din bezöchde k hom.
Vraauw Maier haar van hom heurd, dat der bie mie laip. Nou zat zai ien grode nood, was ien de baaier. Bie heur was k hier ien dörp ainege persoon, dij heur helpen kon. Zai belde mie dizze mörn vro oet bèrre. k Nam heur mit noar spreekkoamer. Doar vertelde zai mie, dat zai immer en aaltied ien dörp kwoade dingen over heur noaber verteld haar. Woarhaid was, dat dizze twij n reloatsie mit nkander haren. Woarom zai dizze verhoalen vertelde, doar kreeg k gain antwoord op. Der lopen genog haalfwieze lu op wereld rond, en doar verdain k joa goud geld aan. Heur noaber zee der gain niks en gain naks van. Hai haar ien dörp al gain goie noam. Dat kon der nog wel bie. Gainent ien dörp haar maarkt, wat der maank dizze twij minsken was.
Doe kinst begriepen, dat zai van dat ales wel haalfwies het worren kind! Zo gedroagt n minsk zuk doch nooit nait. Zai was gespleten. Meschain is heur noaber doaraan sturven. Wie waiten dat nait. t Is joa meugelk. k Zag dat zai holpen worren mos. Zo heb k heur noar ain van mien verbliefkoamers brocht, van dij gevolgen zai tot zokzulf kommen zol. Aigenliek haar k dat nait doun most. k Haar heur noar zaikenhoes bringen most. k Dochde, dat zai wel gaauw weer noar hoes tougoan kon, en din bie mie n theroapie volgen kinnen zol. Ales laip wat aners. k Verbood heur wel, begraffenis van heur noaber bie te wonen. Wel wait wat der din mit heur heergoan zol hebben kind.
Op ain van de nachten noa dij begraffenis, kreeg k last van mien moag. Haar k dreumd, of was t waarkelk zo? Hinderk, wat haar k doar doch n pien. t Vuilde zok zo onneumelk swoar aan. Stoareg aan wer k wakker, en bemaarkte, dat vraauw Maier op mie lag. Zai vigelaaierde mien piethoan maank heur bainen te kriegen. Dat mishottjede heur.’
‘Dat was wat veur die, dat doar n vraauw op die lag!’ zee Hinderk verboasd.
‘Onnerbreek mie nait,’ zee Geert, en vervolgde zien verhoal: ‘Zai lag mie veul te swoar op moag. k Dochde, dat k t heur moar veurzichteg mitdailen zol, dat zai vertrekken mos. Dat begreep zai nait votdoa-delk, den zai keek mie verbiesterd aan. k Perbaaierde mie wat om te kruien, moar mit zuk n swoare vraauw op mie, kulde mie dat. Noa n tiedje begon k alderbenaauwdst te poesten. Mit as rezeltoat, dat zai op mie hinneweer ging. Zai zel wel zunner twievel docht hebben, dat n twijde man moar nait onner heur ogen hingoan mouten zol, of meschain dat k aan t kloarkommen was. k Heb t heur nait vroagd. Endelk ging zai van mie òf, en vertrok noar heur koamer.
Sloapen kon k nait meer. k Bezöchde noa n klaain ketaaier heur, en zee dat k heur gedrag begriepen, moar dat zai hier nait laanger blieven kon. k Gaf heur n verwiesbraif veur n kollegoa van mie ien Stad mit.
Zai mos mit hom moar n òfsproak moaken.
Sörnsvro keerde zai terug noar heur hoeske. Dou mouten lu ien dörp heur lopen zain hebben.’
‘Dat is wat!’ raip Hinderk oet, ‘heste n verkloaren veur heur gedrag?’
‘Doe kinst begriepen, dat as n minsk t aine zegt en t aandere dut, dat der din ien grode muilekheden belannen kin. As boetendes dien vrund ok nog hingoat, din worren droeven nog veul zoerder. Bezuik heur bie gelegenhaid. Zai kin wel wat steun bruken. En Hinderk, bie nood immer en aaltied geleuven en vertraauwen ien God.’

Hinderk en Geert lagen nait te loat ien bèrre. Veur t sloapen goan zee Geert: ‘k Lig doch veul laiver mit die as mit vraauw Maier hier!’
Zai keken nkander aan. Heur ogen glinsterden en heur laifde veurnkander sprak deroet.