Vissen

Holden ie ook zo van vissen? Lekker mit n stokje aan de wotterkaante zitten en mor kieken noar joen dobbertje?
Ik wel. Nait ale doagen, zoas sommegen doun, mor zo òf en tou es even n moal, lekker even biekomen in de vrije natuur.
Och, en vangen dat is din ook nait zo belangriek, t gaait mie meer om de rust. Nou bin k ter van de week achter komen, dat, wenneer t om de rust gaait, je din t beste allent goan kinnen.

Want wat was t geval. Ik wol lest even hìn, dou Zwoantje inains zee: “Waist wat, ik goa mit die mit, veur de gezelleghaid.”
Joa en wat dou je din, din zeg je vanzulf dat je dat goud vinden. Achteròf…, nou ja, achteròf koakeln d’hounder. Mor op t moment dat ze dat zee, docht ik: woarom ook nait.

En zo gingen wie din, volloaden mit eten, drinken en visraive, om n uur of tiene noar t viswotter. Wie zollen der n dagje van moaken. Wie gingen noar de Wedderbaargen, want doar haar k wel es hail rusteg zeten. Dou wie der waren besloten wie in n roege buie om n roeibootje te huren, omreden dat kin doar ja.
“Ik wil roeien,” zee ze. “Goud, doe magst roeien.” Nou haar ze dat nog nooit doan en nou wol t geval, dat zai mie bie de eerste de beste slag n dikke gobbe wotter over de knijen wupte. Ik zat ja achter in d’boot.
“Oh, pardon hur, ik mout ter ducht mie nog even n beetje aan wennen.”
“Ik ook,” zee k en ik hemmelde mie wat mit mien vishaanddouk.
Noa n bult geplons kregen wie der recht n beetje voart in.
“t Gaait schier nait,” zee ze.
“Joa hur, t is net slalom mit skiën,” zee k, “t is mor goud dat de Westerwoldse Oa zo braid is, aans huilen ze hier gain raait meer over.”

Noa n menuut of tiene waren wie op n schier steetje aanbeland, docht ik.
“Hier mor,” zee k.
Zwoantje keek es vanoet de boot noar de wale. “Eh, hier is t ja veuls te nat.”
“Din dust dien stevels toch aan,” zee k.
“Dij heb k ja nait bie mie.”
Doar begon t al. Want wat haar ze aal wel nait mitnomen: Twij Margrieten en ain Libelle, n puzzelboukje, n koelboxe, zo’n lutje barbecuetje mit n puut vol aaikolen, fototoustel, n matte mit eterij, regengoud, n radio, n verrekieker, n vest, heur braaien mit nog n haalve trui op de pinnen en … gain stevels.

Wieder roeien mor, noar n dreug steetje. Noa n zetje: “Ik wor mui.”
“Goud, din goan we wizzeln.”
Noa veul geschommel haren wie dat veur nkander en kon k zulf roeien.
Noa n haalf uur, ik was al goud lam in d’aarms, zagen wie din n steetje, woar t dreuge was.

“Wat is t hier ja rusteg,” zee ze, dou wie aan laand waren. Ik zee: “Joa, gain wonder, wie binnen zo’n ende oet de bewoonde wereld, hier is vast nog nooit n mens west.”
Nou joa, wie konden vissen.
“Moakst mie even n stok kloar?” zee ze.
“Goud, ik moak die wel n stok kloar, mor wie goan mit n waarpangel vissen, din kinnen wie der wieder inkomen.”
Dou dat kloar was, dou mozzen der moaden aan.
“Harregat, dij vieze dingen roak k nait aan hur.”
“Goud, ik dou t wel.”

Even loater: “Hou mout k dit in t wotter kriegen?”
“Goud, ik zel die t even oetstokken. Kiek, most droad even mit dien wiesvinger tegen de stok aandrokken, din dit beugeltje even omklappen, zo, kiek, en din achteroetzwaaien en in ainmoal veuroet zwaaien en tegeliekertied dien vinger lös van de stok, zodat t snoer weg kin.”
Plons. n Dikke plons. n Veuls te dikke plons. “Wat dust nou mens, mien mooiste waarpangel!.”
“Kin ik der wat aan doun, t is dien aigen schuld, doe legst mie t ook ja verkeerd oet. Hou kin k nou t snoer lösloaten en tegeliekertied de stok vastholden.”

Lu, ik mos der bie in. t Was nait aans, ik kreeg de stevels oet, de zokken, de boksem, mien onderboksem en t hemd. Nog n geluk, dat wie in d’onbewoonde wereld waren.
En zo trampelde ik doar op blode vouten rond, op zuik noar mien dure waarpangel tot aan mien navvel in de Westerwoldse Oa.
Op t lest von k hom en ik gooide hom noar Zwoantje op de wale. Ik wol net weer oet t wotter, dou inains aan d’overkaante n man en n vraauw mit kop boven diek oetkwamen om stoef tegenover ons heur visraive oet te pakken.
“Moi,” zeden ze en ze keken ons wat vrumd aan, zo over t wotter.
“Moi,” zee k op n toon, asof t rondlopen op de bodem van de Oa mien doagelieks waark was.

Onder de stoarende blikken van ons overburen mos k nog dik viefteg meter overzied, veur k mit n beetje goud fersoun mit n kop as n bolle in t hoge raait stappen kon en zo weer op de wale, woar Zwoantje op mie wachtde mit mien klaaier.
Dou wie weer op ons steetje zaten geef k joe te roaden wat of Zwoantje dou noar de overkaante ruip.
Ze zee: “Eh, dij mozzels hè, dij mozzels dij hier aal op de bodem liggen, dij binnen nog lekker hur! Mor ja, je mouten ze der wel even oethoalen hè.”
“O vanzulf,” zeden ze en ze nikkopten ons dou vol begrip tou.
En doarmit lu, haar Zwoantje weer n hail bult goud moakt, dizze leste keer, dat wie mit ons baaident aan t vissen gingen.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf