Vertraauwen in Kerstmis?
t Was kòld dij morgen dou Gerda veur de letste keer noar heur waark ging. De kòlde oostwind snee in heur gezicht en brocht de troanen in heur ogen. Was dat allineg van de kòlde of haar ze verdrait?
De wind poeste deur heur jazze en zai kon amper op d’ bainen blieven, zo aggewaaide de wind om heur tou. Mor t leek ook asof hai heur onnersteunen wol, heur van zien kraacht geven.
Noa n naacht van kopschraben, wuilen en draaien luip ze doar in t duuster van de vrouge mörgen, Thuus kon ze t nait meer uitholln en zai haar deure, as in n dreum, achter zok dichttrokken. En nou noa uren dwelen, was t tied om naar heur waark te goan.
t Leek asof zai hailendal gain rust kreeg. Nait in d’ naacht mor ook nait in d’ dag. Aigenst was zai ook veuls te muide om te waarken moar heur letste dag verzoemen…?
De wind was liggen goan en uut de donkerte van de vrouge mörgen dwaddelden grote widde vlokken omdele. n Glimpke hoop siepelde deur heur hén.
n Widde Kerst? Zoals vrouger? Dou alles nog goud was? Kon zai nog vertraauwen hebben in Kerstmis?
Vannijs begonnen heur gedachten te draaien. De leste dag. Kreeg zai wel weer waark? Wat mos ze doun as dat nait beurde? d’ Er wazzen zoveul minsen zunder waark. Hou mos dat din met eten, drinken en d’ huure? Zai haar gain aine woar zai bie aankloppen kon en din in Kersttied!
Allinneg luip zai over stroat, verloaten deur man en kind. Gainaine dij zok om heur bekommerde. Vertraauwen in Kerstmis? t Laifst ging ze laankuut op stroade liggen om nait meer op te stoan.
Ondaanks heur verdraitege gedaachten kwam ze aan bie t ketoor woar de metershoge kerstboom zien tuutjes stroalen luit in t duuster en t waarme licht van n wakker wordend gebauw naar boeten kwam. t Was n haile veroadem om doar binnen te kommen. Zai trok heur jazze oet en schudde d’ snij deroaf. Automoatisch gong ze aan t waark en langzoamerhaand kwam d’ waarmte, t leven weer in heur verkleumde lief. Handig muik zai d’ asbakken schoon. Muik prullebakken leeg en stofde alles oaf.
Op t bero van d’ directeur ston n foto van zien gezin. Gerda zag de foto en vuilde n jaloerse steek.
‘Kom nou!’, ruip ze zokzulf tot d’ orde! Moar t dee heur toch zeer, dij vrolijke gezichten te zain.
Heur gedaachten gingen trugge noar dij golden doagen. Soamen mit man en zeun. Mor zai gingen vot. Luiten heur allain. Nait omdat ze nait om heur gaven, moar ze wollen veuruut in t leven. Zai gingen heur veuruut noar Canada. Doar wollen ze n nij leven opbauwen.
In t begun stuurden ze regelmoatig braiven en geld. t Ging ze d er goud. Totdat der op n dag gain braif meer kwam en ze doagen en weken achtermekoar op d’uutkiek ston as de postloper zien ronde dee. Twij joar was t nou alweer leden dat ze veur t leest wat heurd haar. Gain taiken van leeven, gain geld, zelfs gain koartje veur heur verjoardag. Dit zol de twijde Kerst worden zunder man en zeun.
Vertraauwen in Kerstmis?
Directeur van Bavel kwam binnen en wènste vrolijk “Goede morgen Gerda.” Zunder dat ze der aarg in haar waren der twij uur veurbie.
Vrundelk beantwoordde zai zien groet. Hai keek heur noadenkend aan en zag t bedruifde gezicht.
“Vind je het zo erg dat je hier weg moet, Gerda?” Vruig hai mitleevend?
“Ja, dat ook.” zee ze met smoorde stem.
“Wat is er dan nog meer?”
Zien vrundelkheid deurbrak de muur om heur tou en veur dat ze der op verdaacht was, haar ze hom heur zörgen verteeld. Hai heurde n verhoal van grode ainzoamheid en daip verdrait.
“Zonder een woord,” zee ze, “zonder een woord zijn ze uit mijn leven verdwenen en verder heb ik helemaal niemand.”
“Waar zijn ze heengegaan, heb je hun laatste adres?”
Ze zee et hom. t Adres kon ze wel dreumen.
“Ga maar naar huis” zee e tegen heur. Ga naar huis en neem rust. Je trilt helemaal. Ik zal mijn best doen om het uitzoeken.”
t Was uren loater, noa t gesprek mit de heer van Bavel, dat ze de d’ aander mörgen wakker wuir. Dou ze de gedienen open dee was d’ haile wereld wit. n Widde Kerst as in n sprookjesbouk.
t Gesprek met de directeur haar heur moud geeven en boetendes zol hai der veur zörgen dat ze aander waark kreeg. De toukomst zag der inains wat vroleker uut. In heur keukentje taikende Keunk Winter prachtige blaumen op t roam.
Op kerstmörn trilde de tillefoon deur de vrouge mörgen. Waarktuugelk nam ze de hoorn op en heurde de stem van heur zeun. t Was asof e noast heur ston.
Bibbernd over heur haile lief kon ze gain woord uutbrengen. t Was asof ze dreumde.
“Mark! Mark! Woar bist?” steutjede zai.
De deurbelle ging!! Was hai dat???
Trillend dee zai d’ deure open. Hij nam heur in zijn staarke aarms.
“Mam! endelk!”
Even vruig ze zok nog oaf wat ter apmoal beurd was. Mor op dit memint was dat nait van belang. Hai was weer in heur leeven. Ze was nait meer allain.
Zelfs, heur klainste vertraauwen in Kerstmis, wuir beloond.
