t Ekkelmannechie

Hai wui geboren op n mooie zummermörgen. De daauwdruppels lagen op de bloaden. n Zunnestroal roakte n druppel. Doarbinnen dij druppel gebeurde wat. Plotseling ston der n hail klaain mannechie. Hai was laif en zaacht. Zien ogen stroalden van de zun, dij haar hom wakker kust. Zien hoaren blonken in t golden licht en n gruine mantel van ekkelblad bedekte zien ekkelrond liggoam en op zien rugge wazzen goazen vleugeltjes te zain.
Dit was n huil biezundere mörgen. t Was n hail biezundere dag. De geboorte van t Ekkelmannechie. t Was zo belangriek, omdat hai veur hail veul minsen tot zegen dainen zol en dat doardeur de wereld blieder, daiper, mooier worden zol en dat de minsen dichter bie mekoar leven zollen.

t Was nog donker boeten. De tv ston aan, mor Linda keek nait noar dij vroleke beelden. Zai vuilde zoch hail verdraiteg. Ze was allinneg. Pabbe was al noar zien waark en moeke en heur zussie sluipen nog. Plotseling ontloadde zich heur verdrait in haide troanen. Ze vuilde zuk zo allinneg. Ook mos ze denken aan heur oma dij der nait meer was. Heur verdrait was groot. Snikkend lag ze op de grond. t Duurde n haile tied. Inains haar ze t gevuil dat ze nait meer allinneg in de koamer was. Zie opende heur ogen en docht n dreumbeeld te zain. t Was n hail klein mannechie dat op woater dreef. Ze begreep dat t deur heur troanen kwam. Toch vruig ze: ‘Wèl bistoe?’ t Klaaine kereltje nikte heur vrundelk tou, moar zee nog niks. Opnij begon Linda te schraaien. t Leek wel as of t verdrait, de duusternis, t ellendege gevuil binnen in heur aal minder wui naarmoate ze schraaide en schraaide. Òf en tou keek ze even op. Heur gast was nog aal bie heur. Met vrundelke blik nikte hai heur weer tou. Kieken noar hom gaf heur n vaaileg gevuil. t Schraaien begon vannijs. Veur Linda vuilde t as of hai heur toustemmen gaf, dat ze schraaien mog totdat heur verdrait vot was. Ze vuilde zoch aal lichter en blieder worden. Ze dreugde haar troanen en keek om zoch tou. t Was nait meer zo donker. Deur de gerdienen hìn kon ze zain dat t boeten lichter wui. t Mannechie zat nog aal bie heur.
Opnij vruig ze: ‘Wèl bistoe?’
t Manneke fladderde mit zien klaaine vleugeltjes en kwam op heur schoot zitten. ‘Ik bin t Ekkelmannechie.’

‘Hou komst doe din hier?’ vruig Linda.
‘Ik bin geboren uut de mörgendaauw en n zunnestroal.’
‘Wat komst doun?’
‘Wat dinkst? Wat vuildest tounst zagst dat k bie die was?’
‘Ik vuilde me nait meer zo allinneg.’
‘In de wereld vuilen veul minsen zich allinneg. Doarom bin ik kommen om ze te vertellen dat t allinneg moar n gevuil is. Veul minsen hebben verdrait, moar proaten der laiver nait over. Ik goa de minsen vertellen dat verdrait hailendaal nait aarg is. Minsen binnen n onderdail van de netuur. In de netuur is t ook nait aal doagen zunneschien. Sums störmt en waait t. Sums is der n verschrikkelke regenbuie. Loater schient toch altied weer de zunne. t Kin sums laank duren, sums is der veul wat de netuur ontloaden mout, moar loater schient de zunne ook weer. Zo is t ook met minsen. Minsen schraaien nait allineg omdat t apmoal zo verschrikkelk, is mor om t vervelende, t verdrait, de ainzoamheid, dij vervelende gevuilens kwiet te roaken. Waist waaromst zo schraaien most?’
‘Ik vuilde mie zo allinneg en mien opoe is dood.’ Linda heur ogen wuien vannijs nat. ‘Is t din goud om te schraaien?’ vruig Linda.
‘Ja, doar is niks mis mit. t Is juust goud om doardeur dat röttege gevuil kwiet te worden.’
‘Mor grode minsen zeggen altied dat je flink wezen mouten en nait schraaien.’
‘Dat komt allinneg omdat dat heur dat vrouger, dou zai nog kinder waren, ook leerd is. Ik kom de minsen vertellen dat ze weer terug goan kinnen noar de netuur. Schraaien, lagen, soms bibber je van angst of kolle. Nait dat dij angst en dij kolle zo aarg binnen, mor om t kwiet te roaken, bibber je om de spieren zo waarm meugelk te kriegen en te holden.’
De zunne was nou hailendal opkommen. t Zaachte golden licht scheen deur de gerdienen. Boven heurde Linda dat heur moeke en zussie wakker wassen. Ze vuilde zich bliede, tevree en opgelucht. Ze keek noar t Ekkelmannechie en ze wos dat heur leven der van nou òf aan aans uutzain zol. Veurzichteg streek hai mit zien vleugeltjes laangs heur gezicht en op n zunnestroal, dij deur de kier van t gerdien noar binnen vuil, verdween hai mit n daipe boegen. Linda begon vol moud aan heur nije dag.