Verre familie ien Duutsland
Mien bruier Bernard en zien vraauw Lieneke zollen mit heur aigen bootje ook ien t Duutse Papenburg aankommen. Ien ‘Passantenhaven’, zo as hoaven op zien Nederlandse woaterkoart vermeld ston.
Ik logeerde ien Papenburg bie Sini Schlömer en heur man Erwin. De dunderdagoavend veur aankomst van Bernard en Lieneke ging ik soam mit Sini en Erwin alvast op zuik noar ‘Passantenhaven’. ‘Passantenhaven’? Doar haar ien Papenburg nog nooit ain, alderdeegs hoavenmeester nait, van heurd.
Vrijdagsmörgens belde Erwin noar hoavenmeester: “Willen ie mie bitte aanroupen, as der n Nederlands bootje veur de sluzen te liggen komt?” Smirregs, hoavenmeester aan lien: “Ik geloof dat e aankommen is, mor schipper wait nait wat of e wil, hai lopt waal op en deel en kikt aaldeur mor wat ien t rond.”
Ik nam telefoon over: “Hou zigt schipper der oet?”
“Wacht even, verrekieker mot ter weer bie. Joa! n Man mit nait veul hoar.”
“Dat zeggen ie hail orreg.”
Ik toetste t nummer ien van Bernards mobieltje. Lieneke nam op.
Ik vroug heur: “Wat doun ie doar toch bie dij sluzen? Bernard lopt waal aal mor op en deel ja. Ie monnen even wachten, din komt ter n groot schip en doar kinnen ie achteraan!”
“Hou waistoe dat wie hier bie de sluzen binnen?” “Hier ien Papenburg holden ze alles en elkenain ien de goaten!”
“Ik snap ter niks van, ik geef die aan Bernard.”
“Hallo Bernard, hier Sintroale Kommandopost Papenburg. Wie volgen joe op radar.”
“Echt woar?”
“Nee, geintje, mor wie hebben hailtied wel telefonisch ketakt mit hoavenmeester.”
“O, dóárom wis e mien noam! Dou ik zien sluuspost binnenstapte, sprak e mie aan mit: ‘Herr Schlömer! Herzlich Willkommen in Papenburg!’ Ik begreep ter niks van. Hou kon e mien noam nou waiten? Wat n verrekte boudel, ja!”
Nait wied van Papenburg ligt Herbrum. Doar is de grondlegger van de Grunneger Sleumer-tak ien 1798 geboren: Rudolph Schlömer. Oet tied kommen ien Oethoezen ien 1869. Op t stee, doar Rudolph woond het, woont nou nog n Bernhard Schlömer.
Sini’s bruier Engelbert Schlömer, oet Papenburg, brocht Bernard, Lieneke en mie der hin. Ik belde aan, deur wer opend.
Bernard gaf man n haand en stelde hom veur: “Bernard Sleumer.”
“Joa, ook Bernhard Schlömer.’ Elkenain lachte hom te buus oet.
Ien olle kerk van t noaburege Aschendorf is betovergrootvoader Rudolph deupt. Dij kerk kins bekieken. Olle doopvont is der nog.
Ien t noaburege Tunxdorf kins nog hailtied ‘Hof Schlömer’ opzuiken: stee, doar Rudolphs olheer Hermann ien 18e aiw nog woond het. Doar woonde tot veur n poar joar heer nog n Maria Schlömer. Boeren blieven as t kin bie honk. Bie Tunxdorf is n alderorregst leutje campinkje. Stilte, rust, bos, haaide en vennen, wat wil n mensk nog meer.
