Vernijen

Zwoantje en ik bennen lest even noar zo’n autoshow wèst. Wie gingen der hail bliede hìn en wie kwammen der mit hikhakkerij weer vot. Gain roezie, dat hebben wie ja nooit. Mor wie hebben wel zuneg aan n week allìnt mor braifkes aan mekoar schreven, omreden wie wollen nait meer
mit mekoar proaten. Wat der gebeurd was?
Nou, wie gingen der aigenlieks nait mit bepoalde bedoulens hìn, wie wollen zaachs even kieken, zo mor veur de poelegrap en oardeghaid. Mor toch zeden wie onderwegens tegen mekoar, as wie nou veur nait te veul geld ons n poar joar vernijen kinnen, den loaten wie t nait noa. Want zeg nou zulf, bie zoveul auto’s op ain stee, doar is vanzulf van alles bie en woarom nait aine dij ons meroakel pazen zol. Dat kin toch?
Je heuren ja wel voaker, dat sommige luu veur n schonte sloagen bie n autohandel, woarom wie den ook nait n keer. t Gelok zel toch wel nait aalmordeur op bulten schieten toch?
En zo kwamen wie doar in dij grote schure vol mit glimmend blik.
Wie kregen mekoar in d aarm en doar kuierden wie van d aine aanbaiden noar d aander.
En zo luipen wie doar en wie haren vree mit d haile wereld.
Mor nait laank. Inains luu, zag ik hom stoan. Ik zel gain maark nuimen, mor t was n Astra en hai glom, ik haar nog nooit n auto van acht joar zo glimmen zain, hai zag der oet as n nije.
En in de gauweghaid zag ik op t pampier achter de veurroete, dat t beslist gain duurgelder was en hai haar ook nait te veul kilometers lopen.
Ik stödde Zwoantje even veurzichteg in de zied. “Nait om kieken hur, mor hier links, wie binnen der net veurbie lopen, stait n hail schier Astratje, veur nait te veul siezen”.
“Woar den?” zee Zwoantje en ze draaide votdoadelk de nekke om. Ik reet heur veuroet. “Nait vot kieken doe kou” flusterde ik. “Aans het dij verkoper ons ja vot in de smiezen en den gaait t
allìnt mor meer geld kosten”. Zwoantje keek mie grammieterg aan en wie luipen deur. “As wie der straks weer laangs komen, den lopen wie wel n beetje langzoamer”, zee ik, om de vree te
bewoaren. “Mor wie lopen wel deur, aans kost t ons sinten”.
Nou luu, t duurde hoast n aiweghaid, mor in t lange lèste kwamen wie der weer langs. Ik haar n truc bedocht. Wie zollen goan kieken bie d auto, dij der noast ston, dat kon vast gain
kwoad en den konden wie mit n gloepstreek ook even noar “ons Astratje” kieken, want zo nuimde ik hom al in gedachten.
En dat deden wie ook. In de gauweghaid kon k zain, dat e aan ain kaante twij schiere banden haar, gain lakschoade en dat e der van binnen ook nog nuver oetzag. “Nou lopen we nog n moal rond en bekieken we d auto even, dij aan d ander kaante staait”. “Woar is dij poppenkaaste aigenlieks veur neudeg” zee Zwoantje, “wie kennen ja net zo goud even dij Astratje goud bekieken”. Nou wur ik grammieterg, “Omdat je nou ainmoal in d autohandel nait veurzichteg genogt wezen kinnen”. Tenminsten, doar haar ik op verjoardoagen staarke verhoalen genogt over heurd. En zo luipen wie, slim tegen Zwoantje heur zin, nog n
moal rond. Dou wie veur de daarde moal bie ons Astratje kwammen en wie d auto aan d aandere kaante van binnen en van boeten duchteg bekeken, en vanzulf mit n gloepstreek ons Astratje (twij nije banden en gain kwetterge steeën), dou kwam dij verkoper op ons òf en wat zee dij fillaine kerel, hai zee: “Kin ik joe messchien helpen, want ik zai joe nou al veur
de daarde moal noar mien auto’s kieken. Dit is ook wel n haile schiere hè?” en hai smeigelde ons aan. “Wie komen aigenlieks veur dizze Astratje hiernoast” zee Zwoantje veurdat ik ingriepen kon en ze keek mie aan asof ze zeggen wol: Doe aal mit dien fiebeldekwinten.
“Juust”, zee de koopman en verbeelde ik mie dat, of laagde hai mie oet. Ik mos gaauw wat doun, aans was de raamp nait meer te overzain. “Och dat Astratje, hai glimt wel mooi hur, mor
poetsen kin elk wel en hai is toch wel slim aan de pries”, zee k op n toon, asof ik doagelks n auto kochde, want luu, zo kinnen je ze t beste in de muite komen, leuf mie mor.
Zwoantje heur mond veul open. “En dou wie d eerste moal hier langs luipen dou zeest doe nog, dat e goudkoop was, wat mout ik doar wel weer van denken.”
t Zwait brak mie oet. “Juust”, zee kirrel weer en hai bleef mor filaain lachen, “Ik geleuf dat ik t wel begriep”. “En aans ik wel” ging Zwoantje der achteraan.”Doe bist vanzulf weer te
grainderg om te betoalen wat e weerd is” en ze keek de koopman soamenzweerderg aan.
En dou luu, dou wur mie de görte goud goar. “Ik wil hom nait hebben, stik der mor in mit joe
baaident, de kleur staait mie nait aan” en mit grote stappen bainde ik weer noar boeten, Zwoantje vergreld achter mie aan. Zeg nou zulf luu, was dat nou gain goie reden om sikkom n week laank braifkes aan mekoar te schrieven?

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf