t Wichie dat stoadeg aan verdween
Ik huif nait te eten, zee ze,
Ik leef gewoon van t licht,
n Glassie wotter
Is veur mie genog.
En ze at nait,
Dronk allenneg wotter
En bleef ien leven.
Ze wör mit de dag dunner,
Net zo laang totdat ze ien de klaze
Hier bie mie veuraan stoadeg aan
Ien de mouwen van heur truie verdween.