t Kunstgebit
k Haar hom in gain joaren zain, mor verleden weke kwam k hom weer tegen, op n verjoardagsveziede. Aalbert main ik.
Hai was der nait dunner op worden, haar hier en doar ook al n poar grieze spieren in t hoar. Mor hai laagde nog net as vrouger mit de mond wied open en t heufd wat achterover. En dou luit hom t bovengebit lös en kwamen zien widde kunsttanden midden in t grode gat van zien mond te hangen. Net as vrouger. Aalbert drokte ze gaauw weer op t goie stee.
Mor dou inains wos ik t weer: t was zo’n twinteg joar leden! “Waist nog wel Aalbert van t kunstgebit?” Hai wos t ook nog wel. “Hol mie der over op,” zee e. “ k Wil t niet lijden dast t verhaal nog weer eens vertellen gaaist,” zee Methilde, Aalbert zien vraauw, dij aaltied wat poeha haar, tegen mie. Mor ik kon t nait loaten.
Aalbert luip op vrijersvouten. t Was nog wel mainst lözze vrijerij, mor Aalbert wol der stomme geern vaste verkeren van moaken. t Wicht, Dientje, haar t ter nog nait aan tou, zai was nog nait al te touschaitelk of happeg.
“k Mout ter eerst n poar nachten over sloapen, Aalbert mien jong, k bin nou nog nait wizze van miezulf. En boetendat, ik vin dastoe slim uut de haals rokst. k Begun sikkom te kokhaalzen ast mie n smok gefst. Poetst doe dien tanden aiglieks wel?”
Aalbert haar wat sneu keken. “Waistoe nait dat ik n kunstgebit heb, Dientje?”
“Mor dij moust ook op tied n moal schoon moaken! k Mag die aans echt wel lieden, dat duurf ik rusteg zeggen, astoe mor nait zo uut de mond rookst!”
In huus haar Aalbert der ais goud stief over noadocht. Hou kreeg e zien gebit goud schoon! Mit n bounder? Nee, dat leek hom nait wat. Mor wacht es … as t ain of aander spul goud zuver wezen mos, den ging men t uutkoken, dat deden dokters ook mit heur raive …
Uutkoken in kokend woater, dat was t! Aalbert zette n panne mit woater op t gas en legde zien gebit ter in. t Duurde mor even of t woater kookte as n zee. “Even geworden loaten,” docht Aalbert, den zel t spultje wel zuver schoon worden.”
Hai luit de boudel zo’n tien menuten deurkoken. “Nou zel t zowat goar wezen, komaan, loat ik nou mor ais kieken.” Hai huil de panne onder de kroane en spuilde zien schone gebit òf. En dou frommelde hai hom in de mond.
Mor mien laive tied wat n ellìnne! t Paasde nait meer, in de verste verte nait. t Gebit was hailemoal vervörmd. “Och gunst, nou kin k mit n lege mond noar t wicht tou goan. Dientje zel zok wel dood laggen. Mien laive tied, hou krieg ik dat ooit weer in odder.”
Aalbert docht weer ais daip noa. As t gebit waarm was, den kon e der weer de goie vorm aan geven. Hai bedocht zok nait en zette de panne vol mit woater vannijs op t vuur. Dou t woater kookte plompte hai t kunstgebit ter weer in. Hai wachtte n tel of wat. “Dij mooi wezen wil mout piene lieden,” dochde hai, stopte t haite gebit in de mond en drokte hom in t goie model. Hai jammerde t uut …
Soavends wazzen t aaltemoal bloaren, de beune van de mond was raauw en kepot en de tonge dee hom gloepende zeer.
Dientje bekeek t spul ais. “Wat hest ommans had,”Aalbert?” Dij vertelde wat e doan har en luit heur zien kunstgebit in zien buusdoek zain. “k Heb mie der zowat bie vermoord,” zee e. Dientje keek hom ais aan en dou streek ze hom mit d’haand over zien hoar.” Wat ons vaste verkeren aangaait,” zee ze,” k bin nou wel wizze van miezulf, k duurf der wel op aan.”
Mor dou Aalbert heur n smok geven wol, zunder gebit, dou dee t hom toch zo aibalse zeer dat ter niks van terechte kwam. n Week of wat loater het hai de schoade dubbeld en dwaars weer inhoald.
“t Was toch n meroakel laif wicht, dij Dientje,” zee Aalbert, n klaain beetje spiedelk.
1982
