Op old ies
Op old ies vrust t licht
“Waist nog wel wicht hou wie hier begund binnen mit ons baaident? Hou laank is dat nou al weer leden?”
“Dommeet al zeuventwinteg joar,” zee zien vraauw, “woar blift de tied toch, hè?”
Ze keek hom ais aan. Hai was der ook nait jonger op worden en al zo gries as n doeve. “Mor wat bin k nog wies mit hom,” docht ze en zai schoekelde zok stief tegen hom aan.
Hai grinnekte wat. “Wat wazzen wie in t begun nog jonk en nöchtern. k Wait nog best dat ik ain van d’eerste doagen bie ol Hìndertje Blaiker op bezuik mos en dat zai, dou ze mie zag, vruig: “Wel bistoe, mien jong?” En dou ik zee dat ik de nije domie was gnivvelde ze wat en zee: “Och man, wat bin ie ja nog n iepenkriet, glad niks as kop en gat!”
Domie Zuderweg schattert t nog weer uut.
“Kerel man, wat heb ik doar toch om laagd, mor wat het ze t nog voak van mie heuren mouten.”
t Was nog vroug, dij zundagmörgen dou ze mit zien baaident n ìndje deur t ol dörp koierden, even veur de pasterij langs en langs t ol kerkie. En zunder dat ze der aiglieks bie noadochten wazzen ze al op t kerkhof beland en luipen ze langs de riegen zaarken. En kwam alles van vrouger weer boven.
Zaarke aan zaarke, riege noa riege leesden ze de noamen haardop. Doar lag ol Berend Kroeze begroaven en doar was t graf van t kind van Grait en Berend Doddemoa.
“Waist t nog wel Merie, hou stoer zai t doar mit hadden? k Wos mie der doudestieds zulf ook hoast gain road mit.”
“Joa,” zee Merie, “wie hebben t hier mit n haileboel dingen nait makkelk had. Mor as wie hier zo rondlopen, den wordt t mie toch weer waarm in t gemoud tou. Wie hebben t hier toch hail goud had, nait allain mit ons baaident en mit de kinder, mor ook mit de haile gemainte. k Vin t mooi om hier ais weer te wezen.”
“Luuster ais,” zee hai, “t orgel speult al, wie mouten der mor op òf.” Ol domie docht even noa. “k Wol hier loater wel begroaven worden, hier op dit kerkhof, stoef noast mien eerste kerkie. Vindst zowat vrumd?”
“Nee,” zee zai, “mor k wil hopen dat t nog joaren duurt veur t zo wied is.”
Hai preekte dij zundagmörgen as vanolds en luit dudelk blieken hou bliede hai was om weer n moal bie zien eerste gemainte te wezen. En wat haren ze t kerkie der schier bie stoan, van boeten en van binnen. En dat mit zo’n haandjevol volk. Hou kregen ze t veur mekoar!
Noa de dainst dronken ze kovvie in t gebaauw achter t kerkie. En dou wuir der nog hail wat òfproat. Wat kwamen der n verhoalen lös.
“Joa,” zee ol Stientje Kaaizer, “joa, k bin bliede dat k joe nog even d’haand langen kin. k Heb t dunkt mie nooit tegen joe zegd, mor dat dou k nou den mor.”
Ze keek stief noar de kovviekoppies op toavel, de ogen wat slovveg. Ze slook n poar moal mor dou haar ze zok zulf weer onder stuur. “k Wol joe zeggen dat ik indertied zoveul aan joe had heb, dou mien man sturven is.”
t Gemoud schoot ol Stientje weer vol.
“Ie zellen t aalmoal nog wel waiten.”
Domie nikkopte.
Hai wos der aiglieks nait zo veul meer van, mor hai luit heur uutproaten. t Verdrait van joaren heer, t kwam der aalmoal nog weer n moal uut.
Stoadegaan kwam ol Stientje Kaaizer weer op regel. Dou keek ze d’ol domie liek aan. “Ie binnen nooit n proatjesboksem west, mor ie konden aaltied goud luustern! En dat kin ie nog.”
Noa t kovviedrinken trokken domie en de vraauw weer op Vraislaand òf, woar hai al weer n joar of wat ston. Hai was der stil van. Hai, dij zo voak aan zokzulf twievelde en aan zien waark, haar hai t den toch assmis hier en doar goud doan?
“Joa Merie,” zee e dou, “loater wil k noast mien eerste kerkie begroaven worden.”
Merie keek hom aan, stil en laif.
“Zo zugst t mor weer, op old ies vrust t licht,” zee ze en streek hom over zien wange.
