Poesten

Poesten en tougelieks t meel in de mond holden

“Ik wil mie van t veujoar ais wat moois toustellen, k heb t ja zo drok had as wat, mit t schonen en zo. Mie ducht, dat heb ik wel verdaind! En boeten dat, Graitje van hiernoast luip guster ook al mit n poar nije golden bellen in d’oren. k Vroag mie in gemoude òf woar zai t van doun. Of zol t gain echt gold wezen?”

Elsie kikt heur kerel ais aan wat dij der van vindt. Mor Geert zit achter de kraande en heurt of zugt niks, zogenoamd.

“Geert, heurst mie of heurst mie nait!”

Elsie’s schaarbe stemgeluud dut Geert bedoard de kraande dichtvollen.

“Mien laive tied, mìns, ik bin nait doof!”

“Nou, wat vindst ter den van?”

“Astoe mainst dastoe die wat moois kopen moust, den zel ik die gain strobred in de wege leggen. Waist ja zulf wel hou t bie ons der bie staait. t Wordt ja aalmoal duurder, t gas en de benzine, mor astoe dinkst dast zunder oorbellen of zokswat nait wieder leven kinst, den moust dien gang mor goan. Hest t geld ja nog nooit op gribbegrab gooid.”

“Mor den zelst doe mit mie mitgoan, want aans krieg k ter loater weer proatjes van die over te heuren.”

Geert wil hoast wel wat tegensputtern, mor hai bedinkt zok nog net op tied. Hai kin Elsie zo langzoamerhaand deur en deur, zai binnen nait veur niks al zo’n twinteg joar traauwd.

“t Is goud,” zegt e en holdt zok dood-ketoen. Hai wait wel dat Elsie t assmis wat hoog in de kop het, mor óók dat ze zo zuneg is as wat. Doar is Geert wet rusteg op. Elsie wil aaltied poesten, mor tougelieks t meel in de mond holden …

En zo kin t gebeuren dat zai aanderdoags mit zien baaident in n goldsmidswinkel stoan.

Elsie loat zok alderhaande kostboare sieroaden omhangen. Zai het ale tied van de wereld. t Duurt den ook nog al even. Mor Geert zit op knipnoagels.

En stoadegaan begunt e zok wat te schoamen ook, want hai het t al laank deur: Elsie zel hier niks kopen, vervast nait!

“Nou wol k nog wel n poar oorbellen zai, meneer, de mooisten dij ie hebben,” vragt Elsie op t lest, zo monter as wat.

Geert krigt zowat n stoeke van schrik as e de pries heurt. Mor Elsie wordt ter nait hait of kold van, zai legt even loater hail bedoard en hail soeveraain de oorknoppen bie t stoapeltje sieroaden op de teunbaanke. “Wie komen aander keer wel ais weerom. Mien man kin zien poddefulie nait zo gaauw vinden.”

En as zai noatied weer op stroade stoan zegt Geert: “Wat mekaaiert die wel, om dat te zeggen, van mien poddefulie, k schoam mie d’ogen ja uut de kop.” Mor Elsie ropt: “Hai mout zok schoamen, dij winkelier, om zo’n pries te vroagen veur zokse schieterijchies. Mor nou wait ik ook wat dij Grait ter veur betoald het ! t Liekt ja naarns noar.”

t Is even stil.

“Hou vondst dat mie t ston. t Was glad n oareghaid om zo’n mooie streng kralen om te hebben, al was t den ook mor even!”

“Vraauwlu,” zegt Geert, “al wor k ook honderd joar, begriepen zel k ze nooit! Bist n vrumde, mor k mag die der gelieke goud om lieden, doe ol woepsterd van mie!”

En verdold, midden op stroade geft Geert aan zien Elsie n smok. n Smok van laifde? Of van oplochten? Wel t wait mag t zeggen.