Sunterkloas
Zwoantje is vergreld op mie. Ze het al twij doagen niks meer zegd. Nou komt dat vanzulf in de beste hoesholdens wel es n moal veur en loaten we eerlek wezen lu, voak heb je din ook baaide n beetje schuld, nait din. En ik zel de leste wezen, om te zeggen, dat k nooit wat verkeerds dou, mor dizze raaize kon k ter staarvenswoar echt niks aan doun. Hou oft kwam? Bie touval mos k invalen as hulp-Sunterkloas, want d’echte, dij haar t wel zo drok. Hai kon beslist nait overal komen.
Mor, kinder, dizze hulp-Sunterkloas het nait bie joe west, ie hebben aalmoal d’ainege echte had, mor ik ging noar… zeg mor, n ander stee.
Nou mout k joe eerlek bekinnen lu, dat k nait zo’n held bin in dij Sunterkloazenboudel en ik wol din ook beslist nait. Ik zee ook eerst hail beslist nee, dou ze mie vruigen. Ik docht, da’k mie der zo wel mooi van ofkummeln kon. Mor dou kwam der n stem oet d’houk van d’koamer:
“Ie huiven nait langer aan te dringen hur, want kiek, mien man hier, dij duurt zowat nait, dij is zo te reken n dikke schietnood. Veur dij radio proatjes moaken, joa, dat duurt e nog wel, mor din kin gain aine hom ook ja zain. Nee, in t echt… dat duurt e nait, op gain stokken noa, joa… zo is e nou ainmoal.” Dou ze dit zegd haar, ging ze rusteg wieder mit braaien.
“Ik dou t,” zee k. “Ie kinnen op mie reken.” k Gloop nog es noar de handwaarkhouk, bie ons in d’koamer. Ze waren der slim bliede mit, zeden ze. Och, oft goud gaait of nait, as ze der mor aine veur hebben hè. Mor, dou kwam t. t Bleek, dat ze ook nog gain Swaarte Piet haren, want bie n hulp-Sunterkloas, heurt ook ja n hulp-Swaarte-Piet. Ze haren stad en laand al ofzöcht, zeden ze en ze konden gainent vinden. Joa, n ol man van viefenzeuventeg, dij wol nog wel, mor dij vonden ze toch wel wat minder geschikt.
Swaarte Piet kon ook ja nait older wezen as Sunterkloas, dochten ze en wat ook nog n klaaine rol mitspeulde, zeden ze, dat was dat d’olle boas gain vief menuten zunder zien sloatje kon.
Ik mos ze geliek geven. En zo zaten wie mit nkander nog es even noa te denken of wie n goie hulp-Swaarte-Piet wozzen. In d’houk van d’ koamer was t net of de braaipennen n beetje langzoamer begonnen te tikken.
Meschien,” zee k, “meschien wait k nog wel aine.” En k zee wel ik op t oog haar.
“O nee,” zee ze. “In gain honderd joar.’
“Nou, over honderd joar is de bedoulen ook nait, t gaait om zotterdag, of eh…, duurst soms nait.”
Ie begriepen zeker wel lu, dat ze der nait onderoet kon, noadat ze zoveul proatjes haar over mie. En was ze doar nou zo kwoad om, denken ie meschien. Nee, dat was t nait. Nee…, dat haar nog n vervolg.
Want, kiek lu, ie waiten t ja wel, wie hebben mit ons twijbaaident evenveul te vertellen in hoes. Ik vertel joe niks nijs. Wie hebben om zo te zeggen, de macht eerlek verdaild.
Wie besloeten alles soam en ik geef tou, zo hail enkeld, zo hail òf en tou, overkomt ons t wel es, dat wie der nait in ainmoal oetkomen. Wie mouten der din nog es even wat laanger over denken en in t alderaargste geval holden wie wel es n zetje n hail klaain verschilletje. En k zeg t mit grote schoamte, n hail enkele keer wil dat din wel es laaiden tot n hail klaain beetje hikhakkerij. Gain roezie hur, want dat hebben wie ja nooit. Mor, nog es, t mag mie nait heugen, dat wie dat voaker hebben as…, nou wat zel k es zeggen. Nee, k begun mor nait te tellen. Je vergizzen joe al gaauw n poar moal.
Om kört te goan, wie hebben dus in hoes baaide evenveul te vertellen. Mor…, oflopen zotterdag was t aans. Ik was Sunterkloas en Zwoantje was dus Swaarte Piet.
En Swaarte Piet is nou ainmoal de knecht van Sunterkloas, dat heb ik ook ja nait oetvonden. Hai mout de staf van Sunterkloas droagen en t bouk. En de puut mit peperneuten en aander slik. Sunterkloas mag vanzulf op de mooiste stoule zitten.
Ook is t zo, dat Swaarte Piet dom is. Hai is zo dom, dat e nait wait houveul ain en aine is. Schrieven kin e ook al nait. En hij verget alles. Sunterkloas mout hom din ook voak even terechte zetten.
Swaarte Piet is ook aaltied ondeugend, in Sunterkloazen-tied hait dat: “Stout.” Sunterkloas mout hom doarom ook regelmoateg op de vingers tikken.
En…, in dit geval ook nait onbelangriek: Sunterkloas het t woord. Aaltied. En Swaarte Piet, dij mag allent wat zeggen as Sunterkloas t goud vindt. En as Sunterkloas vindt, dat e zok weer stilholden mout, din is Swaarte Piet gewoon weer stil.
Ook is Swaarte Piet slim smui en mout e van Sunterkloas kunstkes doun. Dat mout. Boven in de wandrekken klimmen bieveurbeeld, terwiel dat Sunterkloas wel wait, dat e hoogtevrees het. En din der nait weer oet duren vanzulf. Joa, heur es even, din mout je mor gain Swaarte Piet worden.
En dat dee Zwoantje nou net wel. En doarom is ze nou kwoad op mie. Op mie! En ik bin der toch ook mor gewoon tegen mien zin inrold. Ik bekloag mie toch ook nait.
Noaschrift schriever: In dizze tied zol ik dit verhoaltje zeker n beetje anders schrieven en t ook nait meer hebben over Swaarte Piet, mor over Piet. Mor omdat dat in dij tied hail gewoon was, heb k t ook nait willen veranderen.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf