Spouken

Lest was der ja zo’n boudel op televizie over de paranormoale wereld.
Doar haren ze t ja over allerbenauwdst gekke dingen, dij mensen overkomen bennen. Over geesten en aal zowat. As k nou nog aan dat pergram denk, din lopt mie de grieze nog over de graauwe, kin je noagoan. Nee, dat is niks veur mie, hur. As ik zowat zain heb, den kin k mie dat mor nait oet de kop zetten hè, hebben ie dat nou ook?
Mien Zwoantje het doar gain last van, dij geleuft nait in dat soort dingen. “Aal flauwekul en babbeleguuchies”, zee ze dou t òflopen was. Mor doar was ik nog nait zo zeker van.

Dou wie noa dat pergram noar bèrre gingen, kon k mor nait in sloap komen, t spoukte mie aalweg deur de kop. Zwoantje snurkde der al gaauw over. “Zol het din toch woar wezen, aal dij geestenboudeltje”, dochde ik bie miezulf. En inains, midden in mien prakkezoatsies, vuilde ik n waarme haand, dij mie in t baalkeduuster over t gezichte gleerde. Ik reerde t oet, vloog mit n noodgang oet t nust en dee t licht aan. Zwoantje lag te schatteren in bèrre. “Dochst dat k al sluip?” laagde ze.
Ik docht: “Smoor toch om mie” en ging mor weer noast heur liggen.
De verdere nacht verluip gelukkeg zunder roare dingen.

Anderdoagssmörgens was t zotterdag en ik mos nog even op n bosschop noar t centrum. Ik loop doar zo deur zo’n tochteg deurgaangkje en doar zai ik n kerelsfietse stoan. Het zeker aine vergeten dochde ik. t Was n ol baistje hur, en hailemoal onder t stof.
Toch kwam e mie voag bekend veur. Ik luip der es hìn, keek es goud en ….t was mien aigen fietse, dij ik al drij moand kwiet was. Drij moand leden haar ik mien fietse doar hìn zet en dou ik weer noes wol, was e vot. Stolen vanzulf. Niks is ook meer vaileg, dochde ik grammieterg. Alles wordt joe òfklaauwd tegenswoordeg.
Ik lopens noar hoes. “Most t aangeven op t bero”, zee Zwoantje. Zai geleuft nog in dat soort dingen. Nou, dat dee ik din mor.
“Wat was t veur n fietse”, vruig d agent.
“Joa, wat was t veur n fietse….n zwaarte”, zee ik.
” Wat maark den”, zee de kerel “waiten ie dat ook?”
“Maark, maark, in elk geval gain Sparta, Batavus of n Gezelle, nee t was meer n goudkoop dinkie, ik haar hom nog van mien voader, dij is twij joar leden oet tied komen, wait je wel.
En mien pa, dij haar hom weer van zien olheer”.
Plitieagent zuchde, dij lu hebben n zwoar bestoan.

Afijn, hai vruig mie t hemd van t gat, mor ik kon hom nait veul klouker moaken. Op t lest, las e mie veur wat of e opschreven haar. “Hierbij verklaart ondergetekende, aangifte te hebben gedaan van de vermissing van zijn rijwiel, zonder merk, kleur zwart, althans waar de roest niet heeft toegeslagen en met zonder fietstassen. Leeftijd nog van voor de oorlog.”
En dou volgde nog de doatum, ploats van de misdoad en wat aal nait meer. Ik mos mien maggel der onder zetten en kon weer òfraaizen. As ze hom haren, den zollen ze mie beschaaid geven, zee de man en hai keek mie verdraiteg aan.
Nou joa, k haar vanzulf niks weer heurd, mor doar haar k ook nait op rekend.

En nou ston k doar weer bie mien aigen fietse, t regenpak zat nog onder de snelbinder op pakjedroager. Wat binnen lu toch eerlek dochde ik. Hebben ze mie de fiets der weer hìnzet en alderdeegs t regenpak zitten loaten, hou bestaait t, hou is t meugelk.
Ik wol hom vot mor even mitnemen in de kattebakke van d auto, mor dou ik hom verrieden wol, dou keek ik mit verstand……noar t slöt. Hai ston nog op slöt. t Aigenste slöt zat der nog op en hai was òfsloten. En dou ik hom veur drij moand de leste moal wegzet haar, dou haar k hom ook ja op slöt zet. t Sleudeltje haar ik veur vattien doagen pas votgooid. Hou kon dat nou, der kon gain aine op reden hebben. Wel klaauwt nou n fietse en gait der nait op rieden. En dou inains….dochde ik weer aan de veurege oavend, aan dat pergram op televizie.
Zol…zol mien olheer hom…of soms mien ol opa,….nee, dat bestaait toch nait….dat kin toch nait en ik kreeg net n gevuil, doar in dat winderge gaankje, asof der aine noar mie ston te kieken en t vel achter in de nekke begon mie wat te trekken.
Verbeelde ik mie dat nou, of begon t inains ook haarder te waaien? De bloaren in d houk begonnen as gekken in t ronde te sirrelen.
Ik wos nait hou gauw of ik in hoes komen mos, mit.. mien..fietse.

En zo zat ik even loater mit mien Zwoantje n kop koffie te drinken en ik vertelde heur t haile verhoal.
Ze onderbrak mie gain ainmoal, ze nikde allend mor mit kop.
En ik revelde aal mor deur. Dat ik absoluut zeker wos, dat mien fietse weg was drij moand leden, wat duvel, ik was ja in tied wel n keer of tiene deur dat zulfde gaankje west. En nou inains…. en hier zweeg ik, ik wos t nait meer.
Zwoantje zette heur kopke op toavel, slook heur leste slok deur en zee dou: “Ik wait hou of dat kin.”
“Wat din” ruip ik hailemoal oet de kette.
En dou zee ze: “Zelst wel weer mit dien kont keken hebben”.
As je oet de klai trokken bennen, din blief je maistied joen haile leven wel steveg met de baide iesders op de grond stoan.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf