Sport

In t begun har Job der nog nait zoveul aarg in had, mor nou, de leste tied, kon e t toch wel vernemen: hai wer riekelk dik. De boksem kneep hom om de middel en hai haar de raime al n goatje wieder zetten mouten.
Zien Sientje har hom der ook al ais op wezen. ‘Job,’ har ze zegd, ‘ast doe zo deurgaaist, gruist nog n moal dichte. Doar moust wat aan doun.’
Job har wat mottjed en zegd dat Sientje veuls te lekker kookde, mor hai begreep wel, dat dat òfschoefsysteem was en doarom har e soavends al ais stillechies in de Libelle keken of doar nait n dieet in ston, woar je in vattien doagen n bult kilo’s mit kwiet worden konden. Der ston niks in wat hom aanston.
Mor dou kwam Sientje mit n idee. ‘Doe moust aan sport doun goan. Lekker bewegen. Dat is goud veur n mins.’
Aan sport doun? Job mos der wel om lagen. Hai was ja al viefteg west. Din stop je toch mit sport? Mos hai der nou din nog aan begunnen? Dat zag e haildal nait zitten.
‘Kloas van hiernoast gaait elke moandagoavend aan t volleyballen,’ wos Sientje, ‘bie dij volleybalklup is n stel rekreanten en dij kinnen nog best n poar leden bruken.’ Ze zol wel even aan Kloas vroagen of e Job d’aander weke moandag aanroupen wol.
Job sputterde eerst nog wat tegen, mor aargens leek t hom ook wel wat. Nait allaine dat sporten, mor bie de sporthal haren ze ook n schiere ketine, woar je joe noa òfloop n pilske kopen konden. En zo wer Job lid van de volleybalklup.

Om haalf aachte ruip Kloas hom aan.
Aiglieks was Job de moud al weer in de schounen zakt, mor hai mos zuk ja wel groot hollen veur Kloas. In de klaidkoamer wer e deur d’aander volleyballers verwelkomd. Hai mos eerst mor even rusteg aan doun, zeden ze. De trainer was n jonk vraauwmins dij heur eerst tien rondjes deur de zoal runnen luit. Job hobbelde mor zo’n beetje mit, mor hai was bliede dou de tien rondjes der op zaten. Dou mozzen ze allerhaande oeveningen doun. Mikt d’aarms zwaaien, rekken en strekken, hakken tegen t gat en zuks wat meer. lederbod vannijs, omreden de trainster was nait gauw tevree. ‘Kom op Job, n beetje deurzetten, hè,’ ruip ze, dou Job even aan de kaande uutpoesten wol.

Gelokkeg kwam aan dat gedou al gaauwachteg n ende. Job poesde as n ol stoommesien. Dou mos e mit Kloas wel tien menuten laank n bale mit de vingers hin en weer tikken. n Enkeld moal lokde dat, mor de mainste keren vloog de bale ale kaanten op, behaalve de kaande dij Job bedould har.
Kloas gaf hom aanwiezens, mor veul holp t nait. Dij bale dee mor woar of e zulf zin aan har. Noa n haalf uurtje zaten ze mit mekoar zwaitend en stennend even uut te poesten op n baanke aan de kaande van t veld.
‘En nou dou we n partijtje,’ besloot de trainster. De koppel wer in twij plougen verdaild en dou ging t lös. Veul brocht Job ter nait van terechte. Elke bale dij van de tegenpartij kwam, vuil veur hom op de grond of vloog hom deur de vingers. Hai was bliede dat de trainster veur t ende floot. Gaauw onder douche en din nog even ain pilske in de ketine. Kirrel, wat was e ja muide. Hai kon mor zuneg t aine bain veur t aander kriegen.

Dou e n haalf uurtje loater in huus kwam, wol Sientje waiten hou of t goan was.
‘Schier, man,’ vertelde Job, ‘mor ik bin wel slim muide. En mien bainen doun mie ook zeer.’
‘Hest spierpien,’ mainde Sientje, ‘dat gaait wel over as t wat voaker hin west bist.’
Dou ze noar boven gingen, om op bèerre te goan, ging Job gaauw even in de badkoamer op t schoaltje stoan. Verdold, t har holpen. Hai was n onze lichter. Bliede kroop e onder de dekens. Hai har n slim voldoan gevuil over zuk.
Sienje schoof noast hom en schoedelde wat tegen hom aan. Job zuchde. ‘Nee maaid, vanoavend mor nait, hur,’ stende hai, ‘ik bin ja veuls te mui.’ Hai draaide zuk op d’aander zied en vuil as n blok in sloap.