Soamen old
Mit n haarde klap sluig e deur dichte. Ze schrok van t geluud en heur heufd kwam lös van kopkussen, dij nat was van t reren. Ze heurde hou e pebaaierde auto aan loop te kriegen, wat hom noa n haile zet lukde. Mit gierende banden ree e vot.
Ze is baang en blied tougelieks dat ze even tot rust kommen kin noa de zoveulste roezie mit hom.
“Hai komt wel weerom en din proaten wie het oet”, zee ze zachies; “dat gezoes ook over, wel der nou aiglieks beslist woar onze kiender noar tou goan as ons baaidend t aargste overkommen zol”.
Aanlaaiden tot proaten hierover was het te vroug oet tied kommen van vrunden en de touwtrekkerij van femilie om de twij kiender, dij nou zunder olden achter bleven waren.
Hai wol het bie notoares vast loaten leggen. Mor dat het zo stoer goan zol, haar ze nait docht. Zai haar tegen heur man zegd: “ons kiender gan noar mien olden vanzulven, want dij binnen veul jonger as dij van die”.
Hai op zien beurt haar reageert met de woorden: “mor dij van mie wonen hier om houk van stroat; kiender huiven nait noar n aander schoul en heur vrunden wonen hier ook apmoal in dizze buurt; en traauwens, zo old binnen mien ollu nou ook weer nait”. Zo ging t aal over en weer en t laip aaltied weer op roezie oet. Op n gegeven moment ging het nait ains meer over de kiender. Van alles wer der bie hoald, totdat zai zegd haar dat ze gain zin meer haar hiermit deur te goan.
“Ik goa op bèr”, haar ze mit n vergrèlde kop zegd; “mörn kieken we wel verder”.
Dou wer e pas echt goud kwoad; “loop mor vot, dat dust nou aaltied, ast n bedie stoer wort, lopst vot; nou, doe dust mor wast nait loaten kinst; mor most hier om denken, ast nou op bèr gaaist, din goa ik vot; k woarschaauw die! Begrepen?!” zee e mit n haarde raauwe stem.
“Sodemieter din mor op!” haar ze hom veur de kop knalt.
En nou was e dus vot en zai vruig zich òf, woarhin.
Heur haart sluig over, dou ze aargens in de verte n sirene heuren dee; “het zol toch nait”, docht ze haardop.
Mor het geluud verstomde. Het duurde n haile zet, veur ze onrusteg in sloap vuil.
Aander mörn wer ze wakker moakt deur n zaachte kinderstem. Ze zag dat e nog nait thoeskommen was. Wat mos ze doun. Angst bekroop heur. Ze keek op klok en zag dat het nog gain zes uur was. Ze ging noar sloapkoamer van t lutje wicht, gaf heur wat te drinken en stopde heur weer in.
“Goa nog mor even lekker sloapen laiverd, t is nog vroug” zee ze.
Ze perbaaierde kaalm te blieven mor vuilde hou t bloud in heur lief tekeer ging.
“Ik blief hier wachten tot zeuven uur; as e der din nog nait is, goa ik noar hom op zuik” zee ze haardop.
Mit n kop kovvie ging ze op raaiten stoul bie t roam zitten en wachtte.
Telefoon ging. Ze schrok doar zo van, dat ze kovvie gruimde. Dou ze hoorn opnam vruig n onbekende stem of ze noar t zaikenhoes kommen kon, der was n ongeluk gebeurd.
“t Is gelukkeg nog apmoal goud òflopen”, haar dokter tegen heur zegd; “hai het geluk had”. Dou ze bie zien bèr ston vruig e: “woar binnen de kiender?”
“Bie buurvraauw” zee ze en gaf hom n aai over waang.
Noeit weer hebben ze over notoares proat.
Wel hebben ze de òfsproak moakt soamen old te wodden.
