Sniebonen

Nee, ik heb nait zoveul feduutsie mit gefriemel aan wichter, of eerleker zegd, k bin der ja gain held in. Geef mie mor n dikke ploffiets, woar k d’eerste aanbetoalen al op doan heb.
Tegen Jurrie Diekstroa, mien (nep)kammeroad, dij noast mie staait te speren, zeg ik: ‘Dinie Huusman? Wat is doar mit, vìnt?’
‘Nou, dij het n nichtje op veziede. n Stuk mien jong! Ik heb zometain bie Woaterpoort n òfsproak mit heur en Dinie wil zulfs wel mit die. Nou? Goud hè?’ Ik bin riddersloagen.
‘Heurst nait wat ik zeg, Ab? Dinie wil wel mit die! Heb ik even mooi veur die regeld nait?’ Jurrie sirrelt vranterg aal om mie tou. ‘Nou, nou?’ Zien nood is bliekboar hail hoog. ‘Most wel mitgoan, hur, want allain wil t wicht beslist nait.’ Nou ja, op tied noar hoes tou goan is der veur mie sowieso nait bie. Mien pa en moeke binnen aan t sniebonen streupen. n Onnut geklaai. Ome Derk het n haile muddezak vol brocht, zag ik wel en doar mout ik ja even nait bie wezen. k Heb zo de pest aan bonen streupen, man.

‘Tou nou laiverd, wichter stoan bie Woaterpoort op ons te wachten, hur! t Is hoast acht uur.’
Ik sjoeksjak achter hom aan en … joa man, veur Woaterpoort stoan baaide wichter. Jurrie stapt kroazie der op òf. ‘Doar bivve din al’, zegt e. Hai aait astrant Dinie heur nichtje over waang en stoft liekbendeg, zunder boe of bah, mit heur deur Woaterpoort hèn.
Dinie kikt mie ains aan en ik heur, mor wie sloagen baaidend doodschoonverlegen doadelk ogen weer dele. Zai schudt wat mit kop ‘Dij loaten der ook gain gras over gruien’, zegt ze. t Blift n pooske stil. Ik bin deur dij röttege gaaile Jurrie ook ja mooi op t verkeerde bain zet. Gelukkeg redt Dinie even loater de ontjonterge toustand. ‘Kom, din zellen wie der mor achteraan hobbeln, nait?’
Wie binnen al n zetje boven op zeediek en stoan doar achter kazemat nog n luk bietje beschaarmd tegen volle, vrizze wind.
’t Trekt hier wat fien, hè? k Wor der ja glad n snittje snötterg van’, is tot nou tou t ainege wat Dinie zegd het. Wie stoan as vrumden hoast n meter van mekoar òf. ‘Galante’ Jurrie het onder aan duustere diek zien jas der bie oettrokken en is doar mit Dinie’s nichtje op liggen goan. Krikhoane! ‘Most heur nou toch ains zain,’ zegt Dinie zachtjes, of ze zuk schoamt. ‘Haalfgozzels.’
Noa n dikke haalf uur grillen van kolle, wait t wichtje deur aal mien onzinneg gelèl bie leutjen alles al van mie. Wat veur n jouker snelle ploffiets der bie fietsmoaker Noordhof veur t roam staait, dij ik groag hebben wil. Wat k zo dag en deur aal oetvreet en nog wat van dizze aigenbelang dingen heb ik heur ondertied ongevroagd in t gezicht toetert. Ik heb van zenen lèlle goud oet had en laive Dinie het liedzoam alles aanheurd. Jurrie en hibbel van n wicht kraaien der over. Dinie zucht en schudt wat mit kop. Doarnoa iezelke stilte.
‘Hé,’ zegt Dinie inains verschrikt, ‘is dat klok van Hervormde kerk? Oh, oh, Ab din is t ja al negen uur!’ ‘Hé, Romeo en Julioa, wie mouten as de bliksem noar hoes tou hur. t Is ja al negen uur west,’ ropt ze noar t gefriemel in duuster doar onder aan zeediek.
Jurrie bölkt noar boven; ‘Goa alvast mor veuroet hur, wie kommen der zo aan’.
Zo’n flapdrol. Ik gliester bie diek noar beneden en griep hom bie de kladden. Dat wil zeggen: wat hai nog aan klairoazie aan het. t Wicht is mit heur rok aan t hemmeln. Jurrie grobbelt zien widde jas oet t dampege gras. Dij zel der dommit onder leteernpoal wel nuver oetzain. Net goud! ‘As t nait mitain mitgaist kwaalster, haauwg ik die mit ain klap op de poap. Spelbedaarver!’ Jurrie zegt gain boe of bah.
Mit ons vaaiern zetten wie de sokken der in. Richten weegbrug en doarnoa binnendeur bie t postketoor langs, deur Kerkstroatje hèn, over t schulpenloantje noar t trapke van Loage Steeg en dat bie Ottens brandstofhandeloar om houk. Steegie in woar Dinie woont.
Dinie gript mie bie d’haand. Der giert n haite stroal bliedschop deur mie hèn. Wie binnen veur t eerst dij oavend bie nkander. Zo vuilt mie dat teminzen. ‘Goa dommit mor mit in hoes, ’fluustert ze mie in t oor. ‘Mien pabbe en mamme binnen der nait. Op veside bie mien ome Jan en taande Aintje achter t Spoor. t Kin wel loat worden hur,’ zee mien moeke, want wie goan gezelleg Monnepolieèn. Doar hebben wie al zo laank zin aan.’
Wie stoan veur t hoes van Dinie. ‘Krieg nou wat, t licht brandt ja in koamer. Oh, oh, mien zuske is van bèrre of. Ik mout ja op heur pazen en heb mor tot negen uur toustemmen om boeten te blieven!’ Jurrie en lellebel, stoan in t gankje al weer te smokken.
‘Kom mor mit noar binnen hur’ zegt Dinie tegen ons. Ik geef Jurrie nog gaauw even n beste ram in ribben en druk hom, mit maalhibbel der as n kladdebos aan vaast, noar binnen in t routduustere pertoaltje. Wie schrikken ons dood, want der knapt n deur open en òftaikend in t licht staait doar n bogerd van n kerel veur ons. Dinies voader. Hai knivvelt. ‘Oh, jonges binnen ie doar ook?‘
Midden in koamer brandt der n laamp, mit n kraant der omtou vòllen, grèl boven toavel. Op toavel ligt der n monsterlieke bult … sniebonen.
‘Binnen joe der nou al weer?’, zegt Dinie tegen heur moeke.
’Joa,’ zegt moeke, ‘ome Jan haar n beste praan sniebonen van toen òf over en dij hebben wie vot mor even noar hoes brocht om in te zetten, ze binnen nou ja nog vris. k Heb ja Keulse potten genog.’ ‘Kom jonges, ie wollen ons groag even mithelpen, heur ik? Nou dat mag hur, moeke hè? Kom mien jong’, hai kikt mié aan, ’hou haist? Oh Ab. Nou Ab, doe liekst mie ja net ain tou dij hail goud aan t meulentje draaien kin. Mooi man! Dat schut lekker op!’
Joa, wat dou je din, hè? Achttien joar, n laif wichtje en dat bie vrundelke ollu. Allain dij röttege bonepot mos der nait bie wezen, man. Jurrie, dij tiddeltop, zit der mit n kop as mörgen haile dag roeg weer stoems bie, mor Dinie en heur nichtje zitten onder t streupen al gezelschopzuit te kwereln. Ik hol olle klok op bozzem goud in de goaten. ‘Ik mout nou noar hoes hur, t is al haalf elf.’ Jurrie en ik naaien der tussenoet.
‘Bedankt jonges, hur,’ bölkt heur pa ons nog noa.
‘Joa t is ja goud’, brobbeln wie.
Jurrie verdwient in t duuster. ‘Strontzootje’, heur ik hom nog brommen.
Dinie is ook mit noar boeten goan. Zai doekt nog even zachies tegen mie aan en geft mie inains n zacht smokje op waang. Ik roek dudelk snieboontjes, mor din hail aans, lekker. Zai vragt mie of k aankom zotterdagoavend heur van hoes ophoalen kom. ‘Groag allenneg, Ab. Gain Jurrie der bie, hur. Mien nichtje is der din ook ja nait meer.’
Ik knik zo stief van joa, dat k t in mien nekke kroaken heur. k Bin ja ket oet. Was t alvast mor zotterdag.
Noar Kroonstad in Faarmsom is nait zo ver lopen. Mien pa en moeke zitten aan hoge keukentoavel as ik binnen kom. Mien pa kikt mie mit n grijns aan. ‘Zo mien jong, hest loie Evert achter diek even van rug òf kraabt en swimmen loaten in Ol Eems? Komst der ditmoal nait zo makkelk of ast wel groag wilst hur.’ Hai zugt mie gramniedeg noar dij röttege baarg sniebonen midden op t swilkje op toavel kieken. ‘Joa kiek mor ains even goud, meschain kinst ze wel wegkeukeln.’ Hai laagt zuk de buutse oet.
Ik verbiet mie, mor moeke kikt hom ains stief aan en zegt; ‘Most jong nait aal zo ploagen. Joa, wie hebben nogal wat bonen dizze moal. Goa mor gaauw even achter t meulentje zitten, din kin we ducht mie nog veur twaalf uur de leste tien kilo der nog mooi even deursnittern.’
‘Kiek nait zo maal jong, doe magst der ook wel n snitje veur doun. Van d’winter zitst wel weer lekker te nikkenakken en kinst nait zat.’
Ik zeg mor aal niks, want Dinie haistert mie nog aal deur de kop. k Smak op stoule dele en geef n wilde slinger aan t meulentje. t Binnen ja goie ollu veur mie … mor sniebonen? Bah, bah en nog ains bah! Ik kin der wel veur altied op spijen!