Schietensbenaauwd
k Zel twaalf, dattien joar west weden. Jannes, mien schoulkammeroad woonde vief menuten van mie vandoan in wiek d’Oosterpoort in Stad.
Hai woonde stoef bie t spoor in t leste hoes in n steeg, dij oetkwam op de Lodewiekstroat. As ik soavends bie hom vot kwam, was ik bliede dak de stroatlanteern aan t begun van t lutje stroatje weer aanroaken kon.
n Male gewoonte, mor ik mos hom aaltied even aanroaken.
Woarom oam ik zo swoar? Ik huif hier toch nait baange te weden?
Ik vuil mien bainen aal swoarder wodden omreden ik wait woar ik bin.
In t duuster steegje. Aaltied as ik van Jannes vot kom, mouk deur dizze röttige steeg. k Bin aaltied schietensbenaauwd dak achternoa zeten wort. Ik hoal daip oam. Din begun k te lopen. Ain … twij … drij… vaaier…. Wat duurt het laank veurdak aan aanderkaant bin. Mien vouten moaken klaaine stapkes deur de plazen dij ik laiver haar ontwieken wilt, mor woar ik op dit moment gain oog veur heb. Ik blief even stoan …
“Goud lustern wat doar is… As ik het nait docht”.
Ik begun haarder te lopen.
“Wat heur ik?”
k Heur voutstappen achter mie.
“Zel k omkieken of … nee, nait doun. Mor ik heur het toch wel goud? Joa, het binnen voutstappen”.
Toch kiek ik achterom en zai n laange swaarte gedoante achter mie aan-lopen. Ik begun aal haarder te lopen, mor t is net of dij aander begunt te runnen. Hai staait stoef bie mie.
“Ik mout ook runnen … runnen… zo haard meugelk”.
Ik kiek nog n moal om en zai dat dij laange gedoante n toentje in gaait.
“Zugst wel? t Was n hail gewone kerel dij noar zien toentje gaait”, zeg ik zachies, om miezulf kaalm te holden.
Ik blief stoan en zai dak ongeveer in t midden van de steeg bin. Ik zet mien hannen op mien knijen en poest even out. In ainen heur ik weer wat achter mie. Ik kiek om en zai t gedoante weer mien kaant oetkomen.
“Zel k stoan blieven en hom veurbie goan loaten, of moaken dak vot kom”?
In ainen bewogen mien bainen zok as vanzulf noar aander kaant van steeg. Doar ging k om houk tegen n muurtje stoan.
“Zel k even kieken goan? Nee, toch mor nait,…want as e mie zugt, gript e mie meschain wel bie de ströt.”
Ik wacht en wacht, mor der komt gainain.
“Heur… doar komt e aan”.
Ik kiek de steeg in en zai t swaarde gedoante weer. Ik dou mie ogen stief dicht.
“Ik heur hom… hai lopt mie veurbie …. Gelukkeg, hai lopt deur… mor… hai lopt weer trug en legt zien haand op mien scholder. O nee, nou het e mie te pakken”.
Ik wil schraiwen mor dat lukt mie nait…
“Aal goud mien jong?” heur ik ain zeggen.
Ik dou mien ogen open en zai n vraauw op haile hoge hakken dij mie aankikt. Zai liekt op de moeke van mien kammeroad Jannes, rood hoar en n vrundelk gezicht. Mien haart bonkt mie in keel.
Mor wat n mazzel; n vraauw; vraauwlu dij doun je gelukkeg niks, vraauwlu binnen zaachtoardeg, dij begriepen aaltied alles.
“Joa hur”, stoamel ik, “aal goud”, meer verlegen din baang.
“Zol ze mie oetlaggen? Zol ze het tegen elk en ain dij ik ken, vertellen dak n schietboksem bin? Mor nee, dat zel ze vast nait doun.”
De vraauw lopt deur en ik…, ik bin allain mor gelukkeg, Gelukkeg dak ook dizze moal de duustere steeg overleefd heb.
