Rozen in t paark

In Amsterdam, schreef Simon Carmiggelt ais in ain van zien stokjes, kinnen je allain leven as je over baargen geduld beschikken én……… berusten kinnen. Ik kin nog zo’n ploats woar dat zeker nait minder geldt, al ligt dij ploats ver bie oonze hoofdstad vandoan. Sodom is de noam, al staait dij noam nait zo op oonze landkoart.
Is t in Amsterdam zo dat je deur ale drokte van t verkeer t neudege geduld opbrengen mouten en dat je berusten mouten in t veule lewaai dat dat mit zok mibrengt, in Sodom ligt dat op n aander vlak, noamelek in t oafwachten en voak t negetieve.
Aaltied en overaal is t oafwachten: “Dat zellen wie nog ais bezain, of wie zellen t licht der nog ais over schienen loaten …..meneer”. t Negetieve is voak de achterdocht: “ t Zel wel weer ten koste goan van oons as mindere man…… meneer”. Of dat t verschil is tussen t Westen en t Noorden?
Voak twievel ik, sums denk ik dat t woar is. Mor zo gaauw je n gevuil van aargenis over joe hìn kriegen, din is t nait meuglek woar din ook te wonen en te leven. Geduld en berusten…….dat binnen voak de steunders woarmit je t heufd boven wotter hollen kinnen.
Mor…….der binnen grenzen; de moat is n keer vol en din is der mor ain oplözzen……….de stilte en de rust opzuiken. Vekaansies baiden doar n goie oetkomst; even ver weg en….. oafstand nemen. Veur miezulms is der ook zo’n plek in Sodom, noamelek t Rosarium.

Zoas n roos elk joar insnuid wordt en de nije oetlopers weer geweldig mooie bloumen geven, zo trek ik mie van tied tot tied even terug in t rozenpaark om de stilte en de rust op te zuiken, om din, voak mit nije gedachtenkronkels, mien bloumen nuim ik dat, der weer oet te kommen.
Sums bot der hail spontoan wat oet, sums binnen doar wat kunstgrepen veur neudeg.
Kunstgrepen dij oetvoerd worden deur de mensen dij je in t paark tegenkommen; deur heur meroakels dij ze oethoalen, of deur de vertelsels dij ze joe sums op n dainblad aanlaangen en din, din “gruien de mooiste rozen”. Mor wat der ook gebeurt; t is de rust en de stilte dij dizze bloumen tot grui en blui kommen loaten mouten. Zo ontstoan mien ver- hoaltjes, op n rusteg plekje woar ik even miezulms wezen kin. t Is din ook goud mis, as ‘ mien plekje in t paark’ , zoas ik dat nuim, in beslag nomen wordt.
Zoas lest, dou der n flink oet de kloeten wozzen knuppel op ‘ mien plekje’ zat, een knoepert van n radio bie zok, woar n hels keboal oetkwam. Meziek nuimen ze dat, mor t dut mie meer denken aan Indioanen- of oerwoudgeluden. Der zit n bepoald ritme in, mor verder kin ik der niks van moaken.
Doar gait mien rust en bezinnen, docht ik en der zat niks aans op as deurlopen. Achter n grode Rododendron bleef ik stoan en deur de takken heb ik dij knuppel aingoal strak aankeken en in miezulms zee ik aalweg: “goa weg…………..goa weg doe……….doe moutst doar weg………..!” n Soort Oosterse magie schient dat te wezen en dat mout waarken noar men zegt. t Duurde zeker n ketaier dou jong wat onrusteg wuir, mor vot goan…….? Ho mor ! Ik gong deur mit haardop wensen en……… noa nog n dikke vief menuten, ston hai op en…..luip de bosjes in ! Nait om mie mien plek te gunnen, nee…………..mor om zien bloas leeg te loaten lopen! Dit is dubbel miljeubedaarf……! Zee ik haardop in miezulms. Dou hai kloar was mit zien ontwottern, gong hai weer op ‘mien stee’ zitten.
En ik……….ik mor weer wensen! t Duurde zeker nog tien menuten veur hai in t’ende kwam; de radio op scholder pootte en dou hail langsoam vot luip. Gelokkeg…..’mien plek’ was weer vrij en de rust was weerkeerd.
Mor ook n “nije roos” zat in mien heufd. Pen het t even loater op pepier oettaikend en joe binnen der nou getuge van. Kiek……zokse rozen…………och as joe t zain willen…….
Sodom staait der vol van !