Rötpeerd

Lestdoags luu, ree ik n moal deur t Drìntse laand, in de buurt van Drouwen. t Is doar vanzulf wel nait zo schier as bie ons in Grunnen, mor…de woarhaid mout zegt worden…t kin minder.
Inains mos ik remmen veur zo’n soort van huifkarre, dij veur mie laangs ree over d hoofdweg, dij ik oversteken mos.
Der zaten n man en vraauw in mit n poar kinder en ik zag t zo, dij haren t braid noar de zin. Zo lekker kaalm deur Drìnte te voaren, dat laagde mie ook wel tou.
Dat zol k onthollen. As we nog n beetje schiere zundagmiddag kregen, den wol k wel n moal mit Zwoantje, zo mor veur diverdoatsie op stap in zo’n huifkarre.
En lest lu, haren wie ja zo’n mooie zundag.

“Kom”, zee ik tegen Zwoantje, “wie goan der es even op oet, wie willen nait de haile middag hier onderdak wezen”.
“Woar wolst hìn din?” zee ze. “Och, wie zain ja wel woar we oetkomen, wie goan gewoon n ìndje voaren en den goan wie piknikken” zee k. Ik zee mor niks over dij peerdeboudel, want, ie mouten waiten, Zwoantje en peerden, dat is wotter en vuur lu. Dat komt, as kind is ze n moal van zo’n baist òfvallen, nait slim hur, mor doar het ze de schrik goud van te pakken kregen. Ik dochde, dat as wie der ainmoal waren en ze zugt t peerd, t binnen ja van dij klaaine ponnies, dat het din wel mitvuil. En dat was ook zo, dou wie doar bie dij peerdeverhuurboudel aankwammen en ik tegen Zwoantje zee, dat ik n verrassen veur heur haar en op zo’n huifkarre wees, dou vuil mie t dik tou. “As t mor nait van dij grote baisten bennen, doar mout k ja niks van hebben” zee ze. Nou joa, t was n lutje peerdje en dou dij kerel doar ook nog vertelde, dat e zo mak was as n invroren dood schoap, dou gingen wie op de bok zitten, ik greep de teugels en doar gingen wie hìn.

“Sapperdeflap, Mammeloe, doar goan we, de wiede wereld in”, zee ik maalvreten.
“Dou toch nait zo dörms, doe Pipo” zee ze en ze ropde mie in de ribben. En zo voarden wie doar, rustig aan, deur t Drìntse laand. Mor luu, noa n zetje vond ik, dat t wel slim rusteg ging, wie mozzen ja nog n schier stukje rieden noar t bos, woar we piknikken wollen. “Huu klak, klak, klak”, dee ik en k luit de teugels es op t peerd zien rogge klapperen. Nou t holp niks, t kon wel n ezel wezen. “Moi” heurde ik inains noast mie. n Man en n vrouw aan de wandel hoalden ons in. Dij luipen nog haarder as ons peerd.
Dat wör mie toch te jaukeg. Doar haar ik toch gain zeuvendattegenhaalve euro veur hìn teld? Ik haauwgde nog es even mit de teugel. “Vot peerd”, wait ik veul. Nou t was inderdoad n ezel.
Hai dee der gain tree bie. Hai haar zeker n boaldag.
t Wör Zwoantje ook n beetje te görteg. “Ik krieg stoadegaan smacht” zee ze “kin dij peerdje van die nait n beetje haarder?”
Ie heuren wel luu, nou e nait haarder wol, was t inains mien peerdje. Mor goud, dat geft nou ook niks.

Ik kreeg inains n idee. Ie vangen meer iemen mit hönneg as mit etek, zee mien ootje, dou ze heur daarde kostganger in hoes huil.
“Wacht es even Mammeloe”, zee ik, wie mouten hom wat veur de neuze hollen, net as Dik Trom dat doudestieds dee, dij huil ja n stok mit vreterij der aan veur de hondekarre, dat kin ook ja bie n peerd”.
Mor ja, wie haren ja nait zo’n laange stok bie ons, mor wel vreterij. “Waist wat Zwoantje, ain van ons baaident mout mit n appel of zowat oet ons piknikkörf veur t peerd lopen goan. As e dij zucht, den lopt e wel haarder. Ik zel t wel even doun, mor den most doe even mennen”.

“In gain honderd joar goa ik dat peerd sturen” zee Zwoantje” dou doe doar goud denken om”.
Heur olle angst kwam weer noar boven.
“Den most doe der mor even veur aan lopen” zee ik. Nou, dat wol ze wel. Ze kreeg n appel oet de körf, wupde van de bok en ging veur t peerd lopen mit de appel goud in t zicht. En dou luu, gebeurde der wat. Methusalem, zoas wie ons peerdje deupt haren, dij kreeg dij appel in de smiezen. Zien oren gingen liek omhoog op zien kop, perdon: heufd, stoan en hai muik n beetje meer voart. Hai luip nou net zo haard as Zwoantje. “t Gaait goud” ruip ik vanòf de bok. “Kinst al n beetje haarder”. En Zwoantje zette de sokken der in, mit de appel achter de rogge. t Peerd luit zoch nait kennen en ging ook n beetje haarder en kwam dichter bie Zwoanje, dij over de scholder keek en t peerd stoef achter heur zag. Ze kreeg n schrik lu en ging nog weer wat haarder. “Smoor”, dochde Methusalem, “Ik mout en ik zel dij appel snorren” en hai begon te droaven.

Zwoantje zag hom dichterbie komen, ze gierde t oet en begon veur t peerd oet te galopperen. n Snitter dat wie haren, wie stoven der over. Ik zat op de bok en reet oet alle macht aan de teugels, mor dai röttige ezel docht mor aan ain ding en dat was onze Grunneger Krone en hij dee der nog n schepke bovenop.
Zwoantje hailemoal in paniek. “Help” reerde ze, “ho din toch”.
Mor dat wol t peerd ja nait. En dou inains luu, luit ze in paniek de appel valen, vlak veur t peerd. Methusalem haar nog goie ogen en hai gooide mit n gloepstreek t anker oet, zette de vaar iesders in de grond en ston van t aine op t ander ogenblik stil, stoef veur zien appel. Zwoantje bleef haildaal achter de poest stoan en ik, ik vloog deur t remmen van Methusalem noar veuren, op dubbelnekke eerst op t peerd en dou op de grond, doar in dat mooie Drìntse laand.
Rötpeerd. Rötmìns.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf