Rooie koater

k Was bie mien bruier deur achterdeur t hoes ienkommen. Wol hoes- koamer ienlopen, mor heurde Evert mit ain proaten. k Bleef eefkes wachten … klopte op deur en laip ien ain toer deur.
Bruier zat bie toavel op knijen op grond mit rug noar mie tou. Hai zat bie zien kat. k Kon der nog juust n poot, n steert en n stuk rug van zain. ‘Ien Roemenië vroug k noar n hotel, laiverd … Joa, dat was ien Roemenië!’ heurde k bruier tegen kat zeggen.
‘Moi Evert …’ kwam k der over tou, ‘wat is dat apmoal?’
Bruier schrok op en keek mie betrapt aan. ‘Hou koms doe hier, Eltjo?’ vroug hai.
‘Deur achterdeur.’
Evert kwam ien t ìn. Zien grieze hoar ston ale kanten oet. Wat van slag òf slofkede hai koamer deur. Swiegend schoof hai mit borden en kopkes dij op toavel stonnen. Dou ging Evert veur mie stoan: “Hou bis ien hoes kommen zees doe ook weer…?”
‘Deur achterdeur!’
‘Oh joa, dat is ook zo …’
‘Roemenië?’ vroug k, ‘Heb nooit waiten dat doe ien Roemenië west hes.’
‘Doar bin k nait west … Mor k proat wel ais mit mien kat! Din zegs wel ais wat veur gekhaid …’ Wie gingen op baank zitten en dronken n glaas vol zuutjeswodder. Noa n zetje kregen wie t over t weer. Aal gaauw haren wie nkanner nait veul meer te zeggen. k Wol ainks noar hoes tou, mor bleef aal even zitten. Evert kwam ien t ìn en lait hom bie toavel op grond sakken. Hai zee weer wat tegen kat. k Keek tegen Evert zien rug aan, kon kat nait zain.
Ien ainen heurde k n male, schaarbe stem.
‘Evert, doe bis n leugenbaist,’ wer der zegd.
‘Hou dat zo, kat?’ vroug bruier veurover bogen noar t daaier tou.
‘Bis n min kereltje. Pebaaiers mie aaltied wat op maauw te spellen. Doe bis nait ien Roemenië west … Dat heurde k die tegen Eltjo zeggen. Bie zetten bin k ook baang van die. Dat k n doodtrap van die krieg.’
‘n Doodtrap …’ zee Evert schrokken.
Weer dij schaarbe stem: ‘Bis n smeerlap. Doe gefs niks om daaiern. Verzörgs mie inkeld mor as t die t oetkomt. Gain wonner dat k voak mit aner katten aan swier bin.’ k Wer der flaauw van. Ging stoan en keek kaant van toavel op. Doar vloog kat hìn, n gries baist mit van dij gruine ogen.
Bruier kwam ien t ìn. ‘Doe hes ja heurd dat k mit mien kat proat, Eltjo. Bis ter ook getuge van dat baist mie antwoord geft …’
‘Wait nait,’ was mien antwoord.
Bruier tuurde veur hom oet.
‘k Goa noar hoes tou,’ zee k. Dee deur open en ston ien gaang. Dou deur achter mie dicht zat heurde k dij male kaddestem weer. Evert gaf antwoord.
Ien boeten pebaaierde k boudel te vergeten. Der mozzen bosschoppen kommen. Mor onnerwegens zaag k n poar katten lopen en laip winkel glad verbie. k Bleef prakkezaaiern. Mos waiten dat Evert nait van gekhaid holt. Hai schoamt hom gaauw. Gedichten veurdroagen, poppenkast speulen, daanzen en laidjes zingen, doar het hai niks mit op. Evert is n saaie kerel.
Dou k mien aigen toenpad oplaip vil spannen van mie òf. k Zöchde ien buus noar hoessleudel, mor k was nog nait van katten òf … Links van mie kwam n rooie koater te stroekerij oetzetten. Baist kwam noar mie tou en gaf kopkes tegen bainen aan. k Dee n stap noar achtern tou. Koater keek mie aan en bekje ging open. k Mainde dat daaier aan maauwen ging. Mor ien stee van kaddegeluud klonk doar n stem van n minsk. Dat was schrikken …!
‘Eltjo,’ zee rooie koater, ‘Mos ais heuren, hes ook zain dat k achter die aankwam? k Laip achter die aan. Bin over hekje hìn sprongen dien toen ien. Heb n houkje òfsneden en stoa veur die. k Was zojuust bie dien bruier achter t hoes. Doe was bie hom. Dou heurde k Evert mit zien kat proaten. Mor dou gaf dij kat ook antwoord. Dat wil zeggen t mos Evert zien kat veurstellen. Mor k zeg die, t was heur nait!

t Was n minsk dij dat dee, dien bruier zien kat het n kaddestem. Veurdat doe doar bie Evert t hoes ienging is doar n haalfuur eerder n vraauw bie Evert t hoes ienstapt. Dij vraauw komt voak bie hom. k Bin der wis van dat zai veur kat speulde. t Was dudelk heur stem! Zai zat vervaast onner toavel. Toavelloaken hangt doar sikkom op grond. Dien bruier en dij vraauw hemmen die veur t zootje had.’ ‘Onner toavel?’ vroug k.
‘Dat mout wel,’ zee rooie koater, ‘din kons doe dij vraauw goud heuren, mor heur nait zain. Kom doar voaker en wait hou dat t doar is, Eltjo. Dien bruier en dij vraauw hemmen achterdeur heurd. Wollen gekhaid oethoalen, krekgliek wel doar t hoes ien kwam. En dat was doe ja!’ ‘No, bedankt …’ zee k, ‘daank veur t oetstukken. Mor k heb nog n vroag …’ ‘Kom mor op mit dien vroag!’ zee koater.
‘Doe hes mie boudel oetstukt. Goud! Mor hou kin k die no proaten heuren…?”
‘Doe vrags mie noar bekinde weg, Eltjo,’ zee koater, ‘k heb die op weg holpen. Mor doe wais zulm wel dat katten nait proaten kinnen! Kom jong, wakker worren! Bruuk dien kop!’ Rooie koater swaaide mit steert en tribbelde stroekjes ien.
k Keek hom noa totdat baistje vot was. Dou bleef k ien gedachten stoan. Mor aal gaauwachteg haar k deur dat t nait dij rooie koater was dij mie dit vertellen dee. t Wazzen mien aigen gedachten en deur dizze rooie koater kwammen dij beelden en woorden op mie òf. No mos k bruier opbellen en vroagen over dij vraauw onner toavel. Hou k doar opkommen was dat hil k veur miezulm. Schane veur Evert, mor no
was t mien beurt en was Eltjo aan zet!