Reuring

Stil zitten was nait zien affeer. Mor ain dag in week kwam e der nait onderoet. Zundags was de dag van, in zien ogen, niks doun en loi wezen. Vraauw gung den noar kerk, woar hai n hekel aan haar, en wör hai smörgens in goie pak dwongen en veroordaild tot n dag van niks doun. Twij moal haar e even tied aan hom zulven, mor dat was mor drij uurkes soamen, omdat vraauw zokzulven gaistelk oploaden luit. En dij tied was te kört om homzulf om te klaiden en gaauw wat ommaans te hemmen.
Mor op n zundag, vraauw was noar kerk, kon e zok nait meer bedappern en schoot snel toene in. Hemels mooi weer was t en veuls te mooi om thoes te blieven zitten doemke draaien. Hai zoog vrizze locht mit daipe teugen noar binnen en genoot voloet. Hai man, docht e, welke stoethaspel zol dat bedocht hemmen dat je de zundag in ledeghaid deurbrengen mouten?
Hai luip zien toene in en genoot mit volle teugen van t vrije gevuil en aanblik van riegjes pootgoud. Even in boeten lopen was netuurlek nait verboden, mor toch. Volgens vraauw was de zundag veural om Hom te eren en nait te waarken. Eten koken, bidden en kerkgang wazzen de deugden veur de zundag en aans niks.

In de joaren dat ze traauwd wazzen, haar e zok ter mor bie deel legt. In t begun van heur traauwen was vraauw zover in heur aanbidden goan dat t waarme eten der kold bie wör, zo laank was ze aan t biebellezen en bidden. Dat wör hom te görteg en hai haar heur der wat van zegd. Van dou of wazzen deurdeweekse doagen en zotterdag kört van stof en wör der mit recht waarm eten. Op zundag was zai de boas en haar hai niks ien te brengen. Ondanks dat huil e veul van heur en dij aine dag in week? t Zol hom wat. Mor aal voaker kreeg e op zundag de kriebels in t gat. Dag was nait om te braanden zo laank duurde hom de dag.

En dizze zundag was e noar boeten goan noadat vraauw vertrokken was noar kerk. Even rondkieken in toen kon ja gain kwoad? Langzoam luip e tussen riegjes sloat, worrels en bloumkoolplanten.

Alles lag der schier bie. Mor inainen zag e n poar stukjes rout tussen planterij.
Verduld, dij binnen mie guster ontkommen, docht e bie zokzulven. Hai bedocht hom nait en stapte zo toen in om rommel der tussenoet te trekken. Zien schiere boksem en zundagse schounen zaten onmiddelk onder de jirre.
t Haar òflopen doagen nogal wat regend en toene was beheurlek sjompeg. Mien gommes, docht e, hou krieg k dat weer schoon veur moeke weerom is?
En dou kreeg e n beste steek in borst. t Leek asof der n baand om zien borst spand wör en hai kreeg gain oasem meer. Nog n beste rovvel in t lief en t wör hom apmoal swaart veur ogen. Oei wat dut dat zeer, docht e nog en dou wör t swaart en stil.
Vanoet de verte heurde hai roupen en der was ook wat mit zien lief, mor wat?
Der wör aal op zien borst beukt en inainen: ‘Verrek… krieg k no n smokje?’ Zo’n smokje haar vraauw hom nog noeit geven, wat vrumd. Stemmen in de verte ruipen aal mor deur, mor wat ze zeden wos e nait. Hai kon t ook nait recht heuren en hai docht aan zien vraauw en heur geleuf in Hom.
Inainen heurde hai n stem dichtbie en goud te verstoan. ‘Goidag, kin ik joe sums woaraarms mit helpen?’ heurd’e de stem zeggen.
Verrek, docht e, wel is doar/ ik zai gainaine. Om geliek antwoord te geven: ‘Joa goidag hier, wel binnen ie den?’
Aander gaf antwoord: ‘Ik bin Peter, mor summege mìnsken neumen mie ook wel Petrus. Mor da’s no nait belangriek, want wat kommen joe hier no doun?’
‘Eerlek zegd, k heb gain idee,’ zee ol boas, ‘k was even in toene aan t kieken en zag wat rout tussen mien planten en dat heb k der oetreten. Joa, k wait t, t is zundag en den mag je zoks nait doun van vraauw. Mor ja, mien toentje mout der wel schier bie liggen nait woar, en rout mout je gelieks aanpakken.’
‘Joa, dat kin k mie veurstellen,’ gaf Peter as antwoord weerom. ‘Mor wat is dat over de zundag en niks doun?’ vruig Peter der geliek achteraan.
‘Joa, om Hom netuurlek,’ zee ol boas, ‘volgens vraauw wil Hai nait dat je op zundag wat doun en vraauw zegt dat de zundag allint veur Zien verering is. En zodounde waark je dus nait op n zundag,’ zee ol boas.
‘Ach haikes toch,’ zee Peter, ‘wat is mie dat toch n onzin, je maggen aal doage wel waarken as joe dat wat touliekt. Dat bint toch apmoal fratsen deur mìnsken zulven verzonnen, ain dag in week mag je rusten, mor t is gain wet van paarzen en meden hur. Ie binnen vrij om te doun zo joe t liekt,’ endegde Peter zien betoog.
En veurdat ol boas n antwoord kon geven kreeg e n beste klap op de borst, heurde hai in verte weer mìnsken roupen en kreeg e weer n beste klap op de borst. Zien liggoam schudde der van.
Hai, docht e, mout dat nou zo? En inainen zag e apmoal vrumd volk om hom tou. Dou e even beter keek zag e even wiederop buurman en buurvraauw stoan mit vraauw tussen heur in.
En langzoam kwam e tot t besef dat ter wat loos was. Hè, docht e, endelk wat reuring op zundag.