Plof

“Teake het beld”, zegt de vraauw, as k in hoes kom veur n kop kovvie. Ik bin drok hin de weer om toene schier te kriegen. k Haar t gras al maaid en d’hege knipt en ik was aan t schovveln dou de vraauw mie ruip.
“Wat mos hai den?”, zee ik (ie mouten waiten Teake en Cato binnen goie vrunden van ons). “Ja, dat het e nait zegd. mor most hom dammee mor even weerom bellen.”
Ik kreeg tillefoon en drökte t nummer van Teake en mit de aandere haand was ik in tied mien kovvie aan het ruiern. De vraauw vruig mie of ik der een pleverkouk of een plakke old wief bie wol en net dou ik zee “dou mie mor n pleverkouk”, nam Teake telefoon op.
“Hou pleverkouk?”, bölkte hai, “pas mor op mien jong, dammee paast dien kop nait meer tussen
dien oren mit dien gevreet.”
“As k die weerom bellen mos om dat aan te heuren, hang ik weer op”, zee ik. “Joa”, begon Teake dou wie oetlaagd wazzen, “doe hest wel wat verstand van motoren nait? Want wie hebben veur Cato ja n plof kocht en wie kriegen dat kreng mor nait aan loop, zolst doe der even noar kieken kinnen.” Ik beloofde hom dat de vraauw en ik dai middag wel kwammen om te kieken noar Cato heur plof.
Om een uur of drai wast den zo wied, wie wazzen noar Muntendam òfraaisd en Teake huil net de plof oet schuur. “Och, kiek ais aan”, zee ik, “t is ja een Mobylette, t ding zugt der nog schier oet, ja.”

“Cato wait hou je dat ding aan loop moaken mouten, want dat het die kirrel woar wie hom van kocht hebben heur ja oetlegd.” Votdoalek greep Cato de plof oet Teake zien handen en zee: “Je mouten hom aan drökken en as je den gang hebben den mout je der op springen en den mout hai ja aan loop goan. Ik zel t wel even zain loaten”, en vot vougde ze doad bie woord en runde over de weg. Noa n zetje wol Cato der op springen. Mor ze runde der op pantovvels noast en net dou ze sprong, bleef ze mit tonen achter n stroatklinker hangen. Ze sprong der pal noast en lag laankoet op t lief op stroade. De plof ree noch even wieder en bleef mooi liekop tegen t toenhekje van de buren aan stoan.
Langzoam kroop Cato weer in t ende, keek beteuterd noar heur schoafde knibbels en wreef zuk t stroatvoel van de handen òf. Dou wie zagen dat ze der goud òf kommen was mozzen wie wel lagen, t was ja ook n koddeg gezicht zoals Cato doar op stroade terecht kwam. En de plof dai mekaaierde niks, dai ston nog mooi liekop te wachten op wat der wieder kommen ging. Mit opheven kop bounderde Cato ons veurbie en verdween zunder ain woord in hoes. “Ze zol zuk wel tou tonen oet schoamen, denk ik”, zee Teake.
Dou ik de plof van buurman zien hekje òfpakte zag k votdoalek woarom t ding t nait dee, Cato haar noamelk de bezienekroane nait lös zet. Dou k dat dee en de plof n leutje drökje gaf, luip t ding as n traain en ree ik hom potsierlek achter t hoes. Dou wie onderdak kwammen keek Cato nait hail bliede noar ons, ze zat op keukenstoule en haar net mit n waskelap heur schoafde knibbels schoonmoakt. “Moust der niks op doun”, zee ik, “want den is t ja veul vlugger weer genezen.”
Eefkes was t pienlek stil in hoes totdat Cato zee: “t Was zeker wel n prachteg gezicht, hè, dou ik op mien wavvel ging, want ie mozzen der mit nander haard om lagen.” Votdoalek zag ik t tefreeltje weer veur mien ogen en kon t nait loaten om nog n moal in lagen oet te barsten. “Nou”, zee Cato, “ik hoop dat wieder gainaine t zain het, want aans huif ik mie aankommen drai weke nait op stroade te vertonen.”
“Doe hast trouwens de bezienekroane vergeten lös te draaien”, zee ik, “doarom dee t ding t nait. Zo, nou we dat ook weer oplösd hebben kin we aan de thee nait? Mit n koekje der bie”, zee ik en ging potsierlek op stoule zitten