Pankoukwichtje

Ien Westeremmen woonde n kunstschilder ien n hail luk rond hoeske. Zo luddek dat e der zulf mor naauw ien kon. Douk doar e op schilderde kon ook nait n rechthouk of n vaaierkaant wezen, kon der nait ien. Doarom haar e ronde schilderdouken en schilderde allinneg mor pankouken. Pankouken ien aal soorten en kleuren. Nait allinneg mit dingen der op zo as n hoamer of n spieker, nee ook koppen van mensen.
Zo haar e ais n hail mooi kopke van n Grunneger wichtje moakt mit vlechten en zummerstippen dij blied lagde.

Schilder was wies mit dij schilderij, dij was hom goud belukt, dij kon e wel verkopen veur n haalf miljoun euro. Ais op n mörn, dou e beneden kwam, keek hai nog ais sekuur noar t schilderij van t pankoukwichtje en dou … Verbeeldde hai t hom of was t echt zo? Zai lagde tegen hom en begunde mit hom te proaten. Dat ging aalgedureg hail daag zo wat deur, mor dou t duuster wer, was t doan en stil ien t schilderij. Dat was biezunder. Aal doagen haar schilder doar n bult plezaaier aan. t Wer op n duur zo dat t pankoukwichtje smörns tou t schilderij oet kroop en der soavends weer ien veur naacht. Dat bevil schilder goud, mor aiglieks wol hai wel wat meer. Hai wer verkikkerd op heur en wol heur aal doagen en aal nachten wel bie heur hebben, mor dat kon nait. Dij mirreg zat t pankoukwichtje bie schilder op schoot te laggen en te snoetjeknovveln en zai haren t zo drok dat zai tied vergat.
Dou zai weer tou t schilderij ien kroepen wol, was t aal duuster en doarmit te loat. Ze kon der nait meer ien kommen. Dat was ja prachteg, nou was zai aaltied bie heur schilder, dij laiverd. Mor ook weer nait zo hail prachteg. Vanòf dij tied het ze nooit meer lagd!